دانشمندان موفق به طراحی "شنل زمانی" شده‌اند که نور را خم و در زمان حفره‌ای ایجاد می‌کند تا مانع از شناسایی‌شدن پیغام‌های سری به هنگام مخابره می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این مفهوم می‌تواند کاربردهای متعددی برای ارسال پیغام‌های سری توسط کابل‌های فیبر نوری داشته باشد.دستاورد جدید قادر است جریان مداومی از رویدادها را در سرعت‌های داده ارتباط از راه دور مخفی کند.محققان از تجهیزی موسوم به تعدیل‌کننده‌ها برای ایجاد روزنه در زمان با خم‌کردن نور، استفاده کردند.گرچه این مفهوم تا شنل‌های نامرئی‌ موجود در فیلم‌های هاری پاتر فاصله دارد، می‌تواند کاربرده‌های عملی برای پنهان‌کردن پیام‌ها داشته باشد.یک شنل زمانی که رویدادی منفرد را با افزایش و کاهش سرعت بخش‌های مختلف یک پرتو نوری، غیرقابل کشف می‌کرد، 17 ماه پیش توصیف شد.اما این تکنیک رویدادهای منفرد کوتاه را بیش از بازه‌های 0.00012 ثانیه که برای ارتباطات نوری بیش از اندازه کند است، پنهان می‌کرد.آندرو واینر و همکارانش از دانشگاه پوردو هم‌اکنون شیوه جایگزینی را طراحی کرده‌اند که مبتنی بر پدیده‌ای به نام اثر Talbot است، یعنی زمانی که نوری از خلال یک در جهت‌های مختلف سیر می‌کند.مهندسان دریافتند که این موضوع می‌تواند داده نوری را از یک گیرنده در سرعت‌های داده ارتباطات از راه دور پنهان کند.به گفته واینر، با پیشرفت‌های موجود در زمینه متامواد، شنل نامرئی به نقطه‌ای مهم در تحقیقات علمی رسیده است. متاماده به صورت مصنوعی مهندسی می‌شود و دارای مشخصه‌های عجیب است.ابزار جدید در سرعت‌های داده ارتباطات از راه دور عمل می‌کند و با استفاده از خود- تصویربرداری موقت از طریق اثر Talbot، داده نوری را از گیرنده پنهان می‌کند.دانشمندان در این مطالعه 46 درصد کل محور زمانی را پنهان کردند و داده دیجیتالی را با سرعت 12.7 گیاگیابایت در ثانیه مخفی کردند.مخفی‌کردن زمان شیوه‌ای برای دستکاری تشعشع الکترومغناطیسی در زمان و فضاست، به طوری که مجموعه‌ای از رویدادها از دید افرادی که از یک فاصله درحال مشاهده هستند، پنهان می‌ماند.این مطالعه از علم متامواد استفاده می‌کند که در آن می‌توان نور را مجاب به بروز رفتارهایی کرد که در حالت طبیعی از خود نشان نمی‌دهد.دانشمندان به دنبال‌ راهکارهایی هستند که از طریق آن میزان زمان پنهان‌شده را افزایش دهند.شنل زمانی موجب می‌شود که داده‌ها ایمن‌تر شوند زیرا این شیوه سیگنال‌های نوری را جدا می‌کند و به آن‌ها امکان سیرکردن با سرعت‌های مختلف پیش از تجمع‌دوباره را می‌دهد.این امر موجب می‌شود که داده در حال مخابره به دشواری قطع شود.در حال حاضر این نگرانی وجود دارد که تروریست‌ها از فناوری مزبور برای به سرقت‌بردن و ضبط اطلاعات حساس بدون شناسایی‌شدن استفاده کنند.

 دانشمندان دانشگاههای کارولینالی شمالی و کارنگی ملون موفق به شناسایی اولین گواه قطعی از وجود جهان های دیگر شدند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کیهان‌شناسان با بررسی نقشه‌ای از جهان از داده‌های فضاپیمای پلانک نتیجه گرفته‌اند که این نقشه نشانگر ناهنجاری‌هایی است که تنها می‌توانند توسط کشش گرانشی جهانهای دیگر ایجاد شده باشند.این نقشه نشان‌دهنده تابش‌های انفجار بزرگ در 13.8 میلیارد سال پیش موسوم به تابش زمینه کیهانی است که هنوز در جهان قابل مشاهده است.دانشمندان پیش‌بینی کرده بودند که این تابش باید بطور مساوی توزیع شده باشد؛ اما این نقشه تمرکز بیشتری از آن را در نیمه جنوبی آسمان و یک نقطه سرد را نشان داد که با درک کنونی از فیزیک قابل توضیح نیست.لائورا مرسینی هیوتون، فیزیکدان نظری دانشگاه کارولینای شمالی و ریچارد هولمان، استاد دانشگاه کارنگی ملون در سال 2005 پیش‌بینی کردند که ناهنجاریها در تابش وجود داشته و در اثر کشش از سوی جهان های دیگر ایجاد شده‌اند.اکنون که مرسینی هیوتون داده‌های پلانک را برسی کرده، بر این باور است که فرضیه وی درست بوده است.یافته‌های وی نشان می‌دهد که تعداد نامحدودی از جهان های دیگر در خارج از جهان ما وجود دارد.اگرچه برخی دانشمندان در مورد فرضیه جهان های دیگر تردید دارند، این یافته‌ها می‌تواند گامی رو به جلو در جهت تغییر دیدگاه فیزیک باشد.

پس از دو سال جست‌وجو، رصدخانه یخی قطب‌جنوب، سرانجام شواهدی از ذرات پرانرژی را یافته که ممکن است از سیاه‌چاله‌ها یا ابرنواخترهای دوردست آمده باشند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نظر می‌رسد دتکتور نوترینوی رصدخانه IceCube واقع در قطب جنوب، آن‌چه را که دو سال در جست‌وجویش بوده، یافته است.نوترینوها ذرات زیراتمی عجیبی هستند که در خطوط مستقیم از خلال کهکشان عبور می‌کنند، به طور بی‌ضرر از ماده معمولی می‌گذرند و با شارژ خنثی‌ فاقد اثرگذاری میدان‌های مغناطیسی هستند.بدین ترتیب نوترینوها حامل اطلاعات بسیار بیشتری در مقایسه با اندازه کوچکشان، هستند و ستاره‌شناسان را بر آن می‌دارند که در مناسبت‌های کیهانی پرانرژی مانند انفجارات اشعه گاما، ابرنواخترها، سیاهچاله‌ها یا شکل‌گیری ستاره‌ای، منشا آن‌ها را مطالعه کنند.نوترینوهای دیگری وجود دارند که از واکنش‌های هسته‌ای، در درون خورشید یا گاهی در شتاب‌دهنده‌های ساخت بشر تولید می‌شوند، اما حامل انرژی کمتری بوده و تشخیص آن‌ها از نوترینوهای اعماق فضا و دارای انرژی بالا، آسان است. رصدخانه IceCube مسئول یافتن این نوترینوهای فرازمینی است و برای انجام این کار، از یخ استفاده می‌کند.یخ یکی از معدود موادی است که نوترینوها با آن‌ها برخورد می‌کنند و قطب جنوب این ماده را در حجم بزرگی داراست.حقه بعدی گیراندازی این برخوردهاست. این رصد خانه شامل بیش از پنج هزار حسگر نوری است که از خلال حفره‌های ایجادشده و گاه تا عمق یک کیلومتر، در درون یخ چیده می‌شوند.این حسگرها جرقه‌های نور تولیدشده را زمانی که یک نوترینو با یخ برخورد می‌کند، را گیر می‌اندازد و ثبت می‌کند.ناتان وایتهورن از دانشگاه ویسکونسین-مادیسون در سمپوزیوم اخترفیزیک، 28 رویداد نوترینوی با انرژی بالا را که توسط لابراتوار قطب جنوب رصد شده بود، توصیف کرد.دو مناسبت از این 28 رخداد، نوترینوهایی را آشکار کردند که سریع‌تر از هر نوترینوی مشاهده‌شده در یک شتاب‌دهنده ساخت بشر حرکت می‌کنند.

 آشکارساز عظیم در زیر یخ‌های قطب جنوب، نشانه‌های احتمالی از نخستین نوترینوهای با منشأ خارج از منظومه شمسی را بدست آورده است.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آشکارساز IceCube شامل 86 رشته هرکدام با 60 آشکارساز نوری حساس است که در عمق یخ‌های قطب جنوب قرار دارد.برخورد نادر نوترینوها با هسته اتم‌ها در عمق یخ باعث تولید تشعشع کوتاهی می‌شود که توسط آشکارساز قابل مشاهده است و با کمک بیش از پنج هزار آشکارساز، امکان شکار نوترینوهایی که از خارج از منظومه شمسی به زمین می‌رسند، فراهم می‌شود.نوترینوها در جو زمین نیز تولید می‌شوند و آشکارساز IceCube قادر به شکار حدود 100 هزار نوترینو در هر سال است، اما تلاش‌های قبلی برای ایزوله کردن نوترینوهای ایجاد شده در فرآیندهای کیهانی دوردست با شکست مواجه شده بودند.در ماه آوریل 2013 میلادی تیم تحقیقاتی این آشکارساز از کشف دو نوترینو با نام مستعار Bert‌ و Ernie‌ خبر دادند که سطح انرژی بالای آنها حکایت از منشأ کیهانی داشت. تاکنون 26 رویداد با انرژی مشابه شناسایی شده‌اند که منشأ کیهانی نوترینوها را تأیید می‌کند.نتایج این مطالعه در سمپوزیوم اخترفیزیک ذرات IceCube در شهر مدیسون ارائه شده است.

بقیه در ادامه نوشتار

 این هاله قرمز رنگ خونین در اصل تصویری از با قیمانده انفجار یک ستاره ناپایدار بعنوان یک ابر نو اختر در 600 سال پیش می باشد.SNR 0519 واقع در صورت فلکی Dorado (The Dolphinfish) است که بیش از 150000سال نوری با زمین فاصله دارد .این قسمت از فضا بدلیل دارا بودن تعداد زیادی از اجرام آسمانی بسیار زیبا جلوه می نماید.(این تصویر توسط هابل گرفته شده است)

جندی شاپور البرز.اردیبهشت 92

 معادله ی نسبیت عام دارای زیر ساخت ریاضی محکمی است که با زمان متناسب است و مزیت آن هم این است که می توان زمان را به سریعتر از آنکه به آینده برود به عقب برد.اگر شما این معادله را که بتوان روی زمان کنترل داشت را برای سیاه چاله بنویسید نتیجه اش شی ای به نام سفید چاله خواهد بود که کاملا خلاف سیاه چاله است به این مفهوم که اگر چیزی از دام سیاه چاله نمی تواند بگریزد چیزی نخواهد توانست به دام سفید چاله بیافتد در واقع اگر سیاه چاله کارش بلعیدن باشد سفید چاله کارش بیرون انداختن است.در فیزیک نجومی ، یک سفید چاله از واژگونی زمانی در یک سیاه چاله به وجود می آید . در حالی که یک سیاه چاله در حقیقت مانند یک جارو برقی عمل کرده و هرچیزی را که نزدیکتر از افق رویداد آن باشد می بلعد , یک سفید چاله موادی را از افق رویداد خود با سرعت بسیار زیاد به بیرون پرتاب می کند. با توجه به شتاب ثابت این دو چاله می توان گفت چه سیاه چاله چه سفید چاله هر دو جذب کننده مواد هستند و تفاوت آنها در پتانسیل آنها در مرز افق رویداد آنها است.در یک سیاه چاله مواد در افق رویداد آن می توانند فقط جذب گرددند در حالی که در افق رویداد یک سفید چاله بظر میرسد که مواد با سرعتی زیاد حتی در حدود نور منتشر می شوند و مانند یک منبع عمل می کنند . بنظر می رسد که یک سیاه چاله هرچیزی را که بدرون خود می کشد از یک جایی دیگر با همان آهنگ خارج می کند.سفید چاله ها نیز مانند سیاهچاله ها دارای نمونه های کوچکتری نیز می باشند الکترون ها نمونه هایی از یک سفید چاله کوچک هستند. الکترونها یک جرم فشرده شده با مرکز خالی می باشند که فضای خالی داخل الکترون از یک فضای کوانتمی غیرمادی انباشته شده است و در لایه بیرونی آن از یک فضای کوانتمی مادی اشباع شده است و این موضوع سبب دفع الکترونها از یکدیگر و جذب توسط پروتونها که نمونه هایی از یک میکروسیاهچاله می باشند است.
اما جالب است بدانیم که این چاله سفید که هنوز در آسمان رصد نشده و مانند یک تئوری می باشد به پیشنهاد استیون هاوکینگ ارائه شد که دلیل و برهانش بر می گردد به ترمودینامیک که پیش بینی می کند برای اینکه یک گاز داخل این سیاه چاله ها درتعادل گرمایی باشند نیاز هست که در زمان گذشته یا بهتر معکوس زمانی این مواد در تعادل باشند که برای حل این مشکل وجود یک سفید چاله ضروری شد. در واقع سفید چاله ها در دنیای ریاضی زندگی می کنند و این بدان معنا نیست که حتما باید در دنیا وجود داشته باشند در حقیقت آنها اصلا وجود خارجی ندارند زیرا راهی برای تولید آنها وجود ندارد.

هوپا

http://bigbangpage.com

به گزارش سرویس علمی ایسنا در ماهِ مارچِ 2012 ، ژوزف پولشینسکی (Joseph Polchinski) در اندیشه‌ی یک خودکشیِ ریاضی افتاد. او که فیزیکدانی در شاخه‌ی نظریه‌ی ریسمان در موسسه‌ فیزیکِ نظریِ کاولی (Kavli) در سانتاباربارای کالیفرنیاست، در این اندیشه فرو رفت که اگر فضانوردی به درونِ یک سیاه‌چاله شیرجه بزند برای او چه رخ خواهد داد؟ آشکارا پیداست که او خواهد مُرد، اما چگونه؟

   بنابر توجیه پذیرفته‌شده، فضانورد در ابتدا چیزی احساس نخواهد کرد، حتی هنگامی که در حالِ گذر از افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله است. افقِ روی‌دادِ سیاه‌چاله، مرزی نامرئی‌ است که هیچ چیز از پشتِ آن نمی‌تواند به بیرونِ سیاه‌چاله بگریزد؛ اما پس از گذرِ چندین ساعت، روز و یا هفته ، اگر سیاه‌چاله به اندازه‌ی کافی بزرگ باشد، فضانورد در خواهد یافت که نیروی گرانشی که به پاهای او وارد می‌شود بیش از نیرویی‌ است که به سرش وارد می‌شود. هم‌چنان که شیرجه‌ی فضانورد او را بی‌امان به سمتِ مرکزِ سیاه‌چاله می‌کشاند، این اختلافِ نیروی گرانشی افزایش یافته و پیکرِ او را از هم خواهد درید و سپس بقایای او در هسته‌ی بی‌نهایت‌چگالِ سیاه‌چاله خورد خواهد شد. اما محاسباتِ پولشینسکی که به همراهِ دو تن از دانشجویانش –احمد المری (Ahmed Almheiri) و جیمز سالی (James Sully)- و با همکاریِ یک نظریه‌پردازِ دیگر در شاخه‌ی ریسمان به نامِ دونالد مارولف (Donald Marolf) از دانشگاهِ کالیفرنیا در سانتاباربارا (UCSB) انجام شده است، داستانِ دیگری را بازگو می‌کند.

 بقیه در ادامه نوشتار

تصویری زیبا از سحابیHorsehead که توسط هابل گرفته شده است.این سحابی زیبا و رنگارنگ مورد علاقه و توجه ستاره شناسان آماتور و حرفه ایست.این سحابی در فاصله 1500 سال نوری از ما در صورت فلکی جبار قرار دارد.

(NASA, ESA, and the Hubble Heritage Team (STScI/AURA

 دانشمندان در تلاش برای ساخت یک سفینه فضایی برای محافظت فضانوردان در ماموریت های طولانی مدت فضایی از تشعشعات خورشیدی هستند.آیا جواب در قمر ماه نهفته است؟

همه کاپیتان های فضایی می دانند که وقتی Klingons ویاRomulansبه سفینه شما حمله می کنند (اشاره به سریال پیشتازان فضا) اولین کاری که انجام می دهید بالا آوردن سپر حفاظتی سفینه است.اما در زمین و در عالم حقیقت، دانشمندان در حال تلاش برای ساخت نوعی از این سپر حفاظتی با الهام از این کانسپت علمی تخیلی می باشند اما نه برای حفاظت از حملات ناشناخته ها و بیگانه ها بلکه از یک خطر واقعی و لمس شده در فضا. بله ذرات باردار ساطع شده از خورشید.در ادامه برنامه های جاه طلبانه بشر جهت تسخیر سیاره مریخ و تصمیم به اعزام دو فضانورد برای این امر،موضوع سلامتی این فضانوردان بحثی جدی را در پی داشته است.اینجا در زیر لایه محافظ مگنتو سفر  ما تنها در معرض تابش اشعه UV قرار داریم که با این وجود خطر ابتلا به سرطان پوست  در این ارتباط جدی است.بطور متوسط انسانها در یک سال در معرض تابش 360 millirems تشعشعات محیطی قرار دارند که در حد قرار گرفتن در معرض 5 بار تابش اشعه ایکس برای عکس برداری از سینه می باشد.این مقدار در مدار 350 کیلومتری زمین یعنی جایی که ایستگاه فضایی بین المللی در آن قرار گرفته با اینکه هنوز در مگنتوسفر قرار دارد به اندازه 8بار عکس برداری اشعه ایکس می باشد.برای محافظت این فضانوردان در ایستگاه از پوشش های چهار لایه از پلی اتیلن با چگالی بالا و قطر چندین سانتی متر که با هیدروژن غنی شده اند استفاده می گرددو اتم های هیدروژن در جذب وپراکنده ساختن تشعشعات بهترین هستند.

قرار گرفتن در معرض طوفان خورشیدی مانند قرار گرفتن در پرتو یک دستگاه شتاب دهنده ذرات است.پروتون های پر انرژی براحتی قادر به نفوذ درون فضاپیما و برهم زدن دی ان ای انسان و ساختار های مولکولی درون سلولی هستند.شما حتی فرصت ابتلا به سرطان را پیدا نخواهید کرد و دچار از هم گسیختگی شده و به عبارتی سیستم حیاتی شما به ناگهان shut down می نماید.مشکلات بسیار کوچکتر در یک دوره کوتاه در فضاپیما مانند اسهال یا استفراغ شوخی بردار نیست. پلی اتیلن می تواند یک راه حل معقول باشد ولی با توجه به اینکه می بایست یک لایه ضخیم باشد برای یک کشتی فضایی راه حل مناسبی نیست.در ماموریت ارسال آپولو به ماه فضانوردان بسیار خوش شانس بودند چون آنها به محلی فاقد لایه محافظتی مغناطیسی زمین فرستاده شدند و از انجایی که ماه فاقد این لایه محافظ می باشداز زمان خلقت آن در 4.5 میلیارد سال پیش تا کنون بیرحمانه توسط این ذرات باردار خورشیدی بمباران گردیده است. . فضانوردان آپولو تنها بعد از چند هفته از یک طوفان خورشیدی به سطح ماه رسیدند که باعث شد در معرض تنها 100 rem تشعشع قرار بگیرند.بین ماهنوردی آپولو 17 و 16 یک اتفاق کشنده می توانست روی دهد با توجه به اینکه سطح ماه توسط یک طوفان خورشیدی با قدرت 7000remبمباران گردید.با این حال دانشمندا ن در قسمتی از ماهکه lunar swirls نامیده می شود و سفیدتر از بقیه قسمتها بوده(مانند اینکه شیر در آن پاشیده است)پی به وجود میدان های مغناطیسی با عرض چندین 10 کیلومتر برده اند .با وجود ضعیف بودن آن نسبت به مگنتوسفر زمین شاید راه حل در این قسمت از ماه و علت آن نهفته باشد.

یک سازمان غیردولتی در هلند می‌گوید قصد دارد در سال ۲۰۲۴ چهار داوطلب را در سیاره سرخ ساکن کند. موسسه «مریخ یک» (مارس وان) روز دوشنبه برنامه‌اش برای ایجاد پایگاهی دایمی در مریخ را اعلام کرد و از آغاز فرآیند ثبت نام داوطلبان خبر داد.ثبت کنندگان باید ۱۸ ساله و کاملا سالم باشند و نیز انگلیسی بدانند.مسئولان این پروژه می‌گویند که بلیط سفر به مریخ یک طرفه است زیرا به علت هزینه زیاد و مشکلات لجستیکی امکان بازگشت وجود ندارد.اما این مساله ظاهرا برای عده‌ای مانع مهمی نیست. هزار نفر از بیش از صد کشور برای اسکان در مریخ درخواست فرستاده‌اند.مریخ همواره حس کنجکاوی بشر را تحریک کرده است. انسان زمانی که نجوم هنوز به اندازه امروز پیشرفت نکرده بود تصور می‌کرد که این سیاره مسکون است.هم اکنون هم دو کاوشگر بدون سرنشین ناسا مشغول تحقیق در سطح این سیاره هستند تا شاید نشانه‌های اولیه لازم برای پیدایش حیات را پیدا کنند.

دشواری این ماموریت از آنجا پیداست که آژانس فضایی آمریکا قصد ندارد بعد از سال ۲۰۳۰ فضانوردان را به این سیاره بفرستد.بسیاری از کارشناسانی که طرح‌های «مارس وان» را دیده‌اند در آن ابراز تردید می‌کنند.هزینه پروژه شش میلیارد دلار رقم زده می‌شود و مسئولان آن فکر می‌کنند که راهی فوق العاده برای تامین آن پیدا کرده‌اند.

تمام مراحل این ماموریت از انتخاب و آموزش داوطلبان، ورود آن‌ها و ساخت یک پایگاه دایمی طی برنامه‌ای به صورت بین المللی پخش خواهد شد.در سال ۱۹۶۹ زمانی که نیل آرمسترانگ بر ماه پا گذاشت بیش از ششصد میلیون نفر آن را تماشا کردند.اما مارس وان امیدوار است که چهار میلیارد نفر مراحل نهایی این ماموریت را زنده ببینند.

BBC NEWS

آدرس سایت مرتبط با پروژه و تکمیل درخواست اقامت در مریخ:

http://applicants.mars-one.com/

اخترشناسان روز پنج‌شنبه ۱۸ آوریل از کشف سه سیاره خبر دادند که شبیه‌ترین سیارات به کره زمین هستند که تاکنون در کیهان کشف شده‌اند.

به گفته اخترشناسان این سیارات مکان‌هایی قابل زیست هستند که در فاصله ۱۲۰۰ سال نوری از زمین واقع شده و در صورت فلکی شَلیاق (چنگ رومی) قرار دارند.مأموریت اکتشافی «کپلر» ناسا این هفته خبر داد که دو سامانه جدید خورشیدی یافته است که شامل سه سیاره در «محدودهٔ قابل زیست» هستند.محدودهٔ قابل زیست یا زیست‌پذیر، حد فاصله‌ای از یک ستاره است که دمای سطح سیاره‌ها در آن فاصله ممکن است برای وجود آب مایع مناسب باشد.مأموریت کپلر ناسا، سه سیاره مشابه زمین، گرچه بزرگتر کشف نموده که در محدودهٔ زیست‌پذیر خورشیدشان در گردشند. بزرگی هر یک از این سه سیارهٔ نویافته نزدیک به دو برابر اندازه زمین است.دو سیاره از سیاره‌های تازه کشف شده به فاصلهٔ حدود ۱۲۰۰ سال نوری از زمین، در سامانه‌ای پنج‌سیاره‌ای که «کپلر ۶۲» نامیده شده جای دارند.ستاره میزبان این سیارات، کوچکتر و خنکتر از خورشید ماست و سه سیاره دارد که بسیار نزدیک به ستاره در گردشند که این امر باعث داغ و غیر قابل سکونت بودن آنها شده‌است.دورتر اما دو سیاره در محدوده زیست‌پذیر قرار گرفته‌اند. یکی در حاشیهٔ درونی محدودهٔ زیستی که «کپلر ۶۲ ای» نامیده شده. این سیاره حدود ۶۰ درصد بزرگتر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۱۲۲ روز زمینی است.سیاره کوچکتر این محدوده، «کپلر ۶۲ اف» نامیده شده. این سیاره، چهل درصد از زمین بزرگترست و امکان می‌رود کره‌ای سنگلاخی باشد. گردش انتقالی‌اش برابر ۲۶۷ روز زمینی است.این دو کره، کوچکترین سیاره‌هایی هستند که تاکنون در محدوده‌های قابل زیست ستارگان دیگر کشف شده‌اند.بسی دورتر، حدود ۲۷۰۰ سال نوری از زمین، سامانه‌ای با دو سیاره پیرامون ستاره‌ای به نام «کپلر ۶۹» وجود دارد. این ستاره، همگون و بسیار شبیه خورشید خودمان است گرچه اندکی کوچکتر و خنکتر از آن است. بزرگی سیارهٔ درونی که «کپلر ۶۹ ب» نام گرفته، کمی بیش از دو برابر زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۱۳ روز زمینی است. این سیاره در مقایسه با فاصله‌ای که عطارد به خورشید ما دارد بسیار داغتر و نزدیکتر به ستاره خود قرار دارد.سیاره بیرونی که «کپلر ۶۹ سی» نام گرفته، حدود هفتاد درصد بزرگتر از زمین است و گردش انتقالی‌اش برابر ۲۴۲ روز زمینی است. این کوچکترین سیاره‌ای است که در محدودهٔ قابل زیست ستاره‌ای مانند خورشید یافت شده است.مأموریت کپلر با مدیریت «مرکز پژوهش اِیمز ناسا» تلسکوپی مستقر در فضا را بکار می‌گیرد تا در بخشی از کهکشان به جستجوی کرات بالقوهٔ قابل سکونت بپردازد.با اینکه دانشمندان از وجود حیات در این کرات تازه کشف شده اطمینان ندارند، کشف آنها گام دیگری بسوی یافتن یک همتای حقیقی خورشید و زمین به‌شمار می‌آید.

 پروفسور استفن هاوکینگ، فیزیکدان انگلیسی که عمر کاری خود را صرف رمزگشایی جهان کرده، خواستار ادامه کاوش فضا به خاطر ادامه حیات انسان شد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این دانشمند 71 ساله اظهار کرد که فکر نمی‌کند انسانها بتوانند 1000 سال آینده را بدون فرار به خارج از مرزهای سیاره شکننده زمین دوام بیاورند. پروفسور هاوکینگ این سخنان را در مرکز پزشکی سدارس سینای در لس‌آنجلس اظهار کرد که در آن به بازدید از یک آزمایشگاه سلولهای بنیادی با تمرکز بر کاهش پیشرفت بیماری لو گرینگ پرداخته بود. هاوکینگ زمانی که دانشجوی دانشگاه کمبریج بود، به این بیماری مبتلا شد. وی در این بازدید به صحبت در مورد این که چگونه در آن زمان افسرده شده و امیدی به تکمیل دکترای خود نداشت پرداخت. این فیزیکدان که برای کار بر روی سیاه‌چاله‌ها و منشأ کیهان شناخته شده است، شهرت خود را برای آوردن مفاهیم مرموز فیزیک به جرم‌ها از طریق کتاب‌های پرفروش خود مانند «تاریخچه کوتاه زمان» بدست آورده است. هاوکینگ اظهار کرد: اگر بدانید که جهان چگونه عمل می‌کند، می‌توانید آن را به شکلی کنترل کنید.

وی توانسته بیش از مبتلایان دیگر به این بیماری که همچنین اسکلروزیس آمیوتروفیک جانبی نام داشته، دوام بیاورد. این بیماری به سلولهای عصبی در مغز و نخاع که کنترل عضلات را بر عهده دارند، حمله می‌کند. مبتلایان به تدریج با ضعیف شدن و از بین رفتن عضلات، با مشکلات بیشتری در تنفس و حرکت مواجه می‌شوند. تاکنون درمانی برای این شرایط شناخته نشده و راهی برای معکوس کردن پیشرفت آن وجود ندارد. مبتلایان کمی توانسته‌اند بیشتر از یک دهه با این بیماری زنده بمانند. هاوکینگ از مراقبت 24 ساعته برخوردار بوده و تنها از طریق انقباض‌های پراکنده اطراف گونه خود قادر به صحبت کردن از یک رایانه متصل به صندلی چرخدار جهت انتقال تفکراتش با صدای رباتیک است. این استاد فیزیک علیرغم بیماری خود همچنان فعالانه در حوزه فیزیک فعالیت می‌کند. وی در سال 2007 مانند یک فضانورد توانست احساس بی‌وزنی را در فضاپیمایی که این حس را با شیرجه‌های سهموی ایجاد می‌کرد، تجربه کند. هاوکینگ اظهار کرد: هرچقدر زندگی بنظر سخت بیاید، همیشه کاری هست که در آن بتوانید موفق باشید. این اظهار نظرهای هاوکینگ در پی کاهش بودجه علوم سیاره‌ای ناسا که امسال تا 300 میلیون دلار از سال گذشته کمتر بود، اظهار شده که برای شناسایی جهانهای جایگزین زمین بسیار حیاتی است.  

 درحالی که بزرگترین برخورد دهنده اتم جهان به کشف ذره بوزون هیگز مشغول بود، فیزیکدانان به شکل بی سر و صدا در حال ساخت آزمایشگاه‌های بزرگ زیرزمینی در اعماق زمین برای بررسی برخی از گریزان‌ترین ذرات جهان بوده‌اند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، لایه‌های سنگ زیر زمین ممکن است شواهدی از یک نیروی جدید بوده و تجربیات ظریف را در برابر پرتوهای کیهانی و دیگر ذرات پر انرژی محافظت کند که خود می‌تواند به کشف ذرات فوق نادر منجر شود.این گزارش به معرفی ذرات اسرارآمیز از غیر ذره گرفته تا ذرات سنگین با برهم کنش ضعیف (WIMPs) پرداخته که ممکن است در زیر زمین وجود داشته باشند.

 - غیر ذره

 فیزیکدانان در حال جست‌وجو برای یک نیروی بنیادی جدید درون جبه زمین موسوم به غیر ذره هستند. این ماده که هم مانند فوتونها و هم ذرات دارای جرم رفتار کرده، ممکن است مسؤول تعاملات چرخشی دوربرد باشد که یک نیروی جدید و عامل هم تراز کردن چرخش الکترون اتمها در فواصل طولانی است.محققان برای کشف شواهد این نیروی جدید به نقشه برداری از چگالی الکترونی و چرخش درون جبه زمین پرداخته و اکنون در دو تجربه جداگانه در فاصله حدود 4 هزار و 828 کیلومتری در حال بررسی امکان تاثیر گذاری این الکترونهای زیرزمینی بر چگونگی چرخش نورونها و الکترونها هستند.اگر الکترونهای درون جبه نیرویی را به این ذرات در تجربیات آزمایشگاهی منتقل کنند، باید فرکانسی را که این ذرات در آن می‌چرخند، تغییر دهد. این نیروی جدید سپس به گرانش، الکترو مغناطیس و نیروهای ضعیف و قوی اتمی برای نمایش رفتار جهان خواهد پیوست.

بقیه در ادامه نوشتار

گرچه لباسهای بالدار بیشتر برای تجربیات هوایی مناسب به نظر می‌رسند اما یک طراح فرانسوی نوعی لباس بالدار را طراحی کرده که به کاربر امکان پرواز را در زیر آب ارائه می‌کند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، لباس بال‌دار «Oceanwings (بال اقیانوس)» با استفاده از بالهای شبکه‌ای در زیر دستها و بین پاها برای پرواز به فرد کمک می‌کند مانند یک سفره ماهی در آب حرکت کند.

این مفهوم موسوم به «تجربه پرواز انسانی در زیر آب»، توسط گیلوم بینارد فرانسوی طراحی و با همکاری شرکت Aqua Lung تولید شده است. به گفته سازندگان، لباس بالدار یکی از مطرح‌ترین نمادهای جامعه انسانی برای درک قدیمی‌ترین آرزوی انسان یعنی پرواز است. این پروژه به نمایش شباهتهای میان محیطهای هوا و آب پرداخته و دریافته که اصلی‌ترین تفاوت آنها در چگالی آنها است. این لباس که توسط سازندگان به عنوان یک کار پیش‌ساخت هنری توصیف شده، هرگز برای فروش عرضه نخواهد شد. 

دانشمندان مرکز تحقیقات هسته‌ای اروپا ،سرن، اعلام کردند بررسی‌های وسیع روشن کرده ذره‌ای که سال گذشته شناسایی شد، به احتمال بسیار زیاد بوزون هیگز یا ذره موسوم به "ذره خدا" است اما برای اینکه مشخص شود این ذره چه نوعی از بوزون هیگز است به تحقیقات بیشتری نیاز است.جو اینکادلا مدیر پروژه CMS (یکی از دو آشکارساز سرن) امروز در کنفرانس "موریون" که در لاتوییل ایتالیا برگزار شد گفت: "نتایج اولیه ای که از بررسی کل داده های آزمایش سال ۲۰۱۲ به دست آمده بسیار جالب هستند و برای من کاملا روشن است که ما با بوزون هیگز سروکار داریم، اگرچه هنوز برای دانستن اینکه این چه نوعی از هیگز بوزون است راه درازی در پیش داریم."دیو چارلتون سخنگوی پروژه اطلس، دیگر آشکارساز سرن، امروز گفت:" نتیجه تازه و زیبایی که به دست آمده محصول تلاش عظیم و از خودگذشتگی افراد زیادی بوده است. نتیجه حاصله ذره جدیدی را نشان می دهد که قرینگی-چرخش هیگز بوزون را دارد، همانطوری که در مدل استاندارد پیش بینی شده است."حدود هفت ماه پیش در برخورددهنده هادرونی بزرگ (LHC) که در سرن سوییس قرار دارد آزمایشی انجام شد که به گفته دانشمندان، دانش فیزیک نظری را تغییر داد. دانشمندان پروتونها (گروهی از ذرات تشکیل‌دهنده هسته اتم) را تا سرعت نور شتاب دادند و ذرات کوچکتری را که در این برخورد ایجاد شد بررسی کردند، به امید اینکه برخی پرسشهای اساسی را پاسخ دهند و ذره موسوم به بوزون هیگز را پیدا کنند.بر اساس نظریه موسوم به مدل استاندارد، تمام مواد از ذراتی بنیادی ساخته شده اند: شش کوارک و شش لپتون. کوارکها به عنوان نمونه پروتونها و نوترونها را شکل می دهند و لپتونها هم به عنوان مثال الکترونها و نوترینوها را (نوترینو لپتون بدون بار است). فیزیکدانها فکر می کنند کوارکها و لپتونها را نمی توان به اجزای کوچکتری خرد کرد.دانشمندان چهار نیروی بنیادی طبیعت را هم‌نیروی هسته ای ضعیف، نیروی هسته ای قوی، جاذبه یا گرانش و نیروی الکترو مغاطیسی می دانند. بر اساس مدل استاندارد این چهار نیرو هر کدام یک ذره معادل دارند به نام بوزون که در واقع گروهی از بوزون‌ها این نیروها را به ماده منتقل می کنند. برای اینکه این نیروها به ماده منتقل شوند تمام ذرات بنیادی باید از میدانی بگذرند به نام میدان هیگز. اما خود این میدان هیگز هم به یک ذره حامل نیاز دارد که به بوزون هیگز معروف است. این ذره قطعه گمشده مدل استاندارد بود و حالا دانشمندان فکر می کنند آن را یافته اند.

بقیه در ادامه نوشتار

محققان دانشگاه یورک موفق به حل معمای سیاهچاله‌ها شدند که نشان می‌دهد، هر چیزی که بداخل منطقه «افق رویداد» سقوط کند از بین خواهد رفت.

به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بر اساس نظریه نسبیت عام انیشتین هیچ چیزی حتی نور پس از عبور از سیاهچاله نمی‌تواند از میدان جاذبه آن بگریزد؛ هر سیاهچاله دارای منطقه ای به نام افق رویداد (event horizon)‌ است، یعنی اگر جسمی وارد این ناحیه شود، نمی‌تواند از آن رهایی پیدا کند و محکوم به نزدیک شدن و از بین رفتن در مرکز سیاهچاله است.پروفسور «سام براون اشتاین» و دکتر «استفانی پیراندولا» تأکید می کنند که راه حل این موضوع در نظریه اطلاعات کوانتومی، شامل وجود گرفتاری کوانتوم در طول افق رویداد سیاهچاله نهفته است.مکانیسم کوانتوم نشان می دهد، گرفتاری در منطقه افق رویداد بین ذرات درون و خارج از سیاهچاله بوجود می آید.«بروان اشتاین» تأکید می کند: مانعی از ذرات پر انرژی ایجاد می‌شود: یک دیوار پر انرژی (یا دیوار آتش) در سراسر افق رویداد شکل می گیرد. برای نخستین بار ضرورت گرفتاری در سراسر افق رویداد سیاهچاله و آنچه همزمان با افزایش سن سیاهچاله روی می دهد را نشان دادیم؛ هرچه میزان گرفتاری (کوانتوم) بزرگتر باشد، دیواره دیرتر فرو می ریزد، اما اگر گرفتاری حداکثری باشد، دیوار آتش هرگز روی نمی دهد.زمانیکه مکانیسم کوانتومی و گرفتاری در ذرات در خصوص سیاهچاله ها دخیل می شوند، پیش بینی «هاوکینگ» برای امکان طولانی ترین زمان نیز امکان پذیر می شود.نتایج این تحقیق نه تنها از نظریه گرانش انیشتین، بلکه از نظریه اطلاعات کوانتومی بعنوان ابزار قدرتمند برای کشف اسرار کائنات حمایت می کند.

دانشمندان سوئدی دریافته اند که خورشید و ستاره «آلفا قنطورس A» در جو داغ و آتشین خود دارای یک لایه خنک عجیب هستند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تفاوت دما در لایه های مختلف خورشید همواره باعث حیرت دانشمندان شده است؛ دمای جو خارجی یا تاج خورشیدی میلیون ها درجه کمتر از سطح خورشید یا فوتوسفر است که دمای آن به حدود پنج هزار و 537 درجه سانتیگراد می‌رسد. اما با دورتر شدن از سطح، دما افزایش پیدا نمی‌کند که این مسأله ناشی از وجود یک لایه سردتر بین فوتوسفر و تاج خورشیدی موسوم به کروموسفر است که دمای این ناحیه چهار هزار درجه سانتیگراد است. دانشمندان اخیرا با کمک نور نزدیک مادون قرمز تلسکوپ فضایی هرشل، لایه سرد مشابهی را در اطراف ستاره «آلفا قنطورس A» بعنوان نزدیک ترین ستاره دوقلوی خورشید شناسایی کرده اند. «رنه لیزو» سرپرست تیم تحقیقاتی رصدخانه فضایی اونسالا تأکید می کند: بررسی این ساختارها تاکنون محدود به خورشید بود، اما نشانه ای از لایه وارونگی دمایی مشابه در ستاره آلفا قنطورس A‌ شناسایی کرده ایم. دانشمندان معتقدند که دمای فوق العاده بالای تاج خورشیدی با میدان مغناطیسی ستاره دوقلو مرتبط است که باعث افزایش شعله های خورشیدی می شود. بررسی ستاره آلفا قنطورس A‌ می تواند به دانشمندان برای درک بهتر پدیده جوی بخصوص با توجه به مشابهت از لحاظ جرم، دما، عمر و ترکیبات شیمیایی با خورشید کمک کند.

نتایج این کشف در مجله Astronomy & Astrophysics‌ منتشر شده است.

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار تصویر «مهاجم فضایی» در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ شدند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مهاجمان فضایی (Space Invandrs)‌ یکی از معروف ترین بازی های ویدوئی دهه 1970 میلادی محسوب می‌شود؛ اخترشناسان به تازگی نمونه ای از این «مهاجم فضایی» را در دل یک کهکشان شناسایی کرده اند. به گفته دانشمندان، تصویر خوشه کهشکان «مهاجم فضایی» شباهت زیادی با اثر فضایی موسوم به عدسی گرانشی (gravitational lensing)‌ دارد.

در اجرام فضایی وسیع مانند خوشه های کیهانی، نور در یک مسیر خمیده و موج دار از درون آنها عبور کرده و یک شکل عجیب ایجاد می‌کند؛ این پدیده اصطلاحا عدسی نامیده می‌شود، چراکه اغلب باعث بزرگنمایی تصاویر یک شیء کوچک و دوردست می‌شود. همین پدیده در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ در فاصله دو میلیارد سال نوری با زمین نیز روی داده است و نور با حرکت در مسیرهای مختلف، تصویری شبیه «مهاجمان فضایی» ایجاد کرده است.

در این تصویر که پنجم مارس (15 اسفند) منتشر شده است، نور مادون قرمز دوربین میدان گسترده تلسکوپ هابل با داده های نزدیک مادون قرمز دوربین پیشرفته نقشه برداری تلسکوپ ترکیب شده است. پدیده عدسی گرانشی یک ابزار نجومی قدرتمند محسوب می شود که به دانشمندان برای ارتقاء قدرت بزرگنمایی تلسکوپ های فضایی از جمله تلسکوپ هابل کمک می کند.

فضاپیمای کاسینی ناسا، موفق به رصد حرکت ذرات خورشیدی با سرعت باورنکردنی در نزدیک زحل شده است که می تواند نمای نادری از پدیده در حال وقوع در زمان انفجار یک ستاره را در اختیار محققان قرار دهد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این ذرات به همراه یک انفجار عظیم باد خورشیدی با سرعت بسیار زیاد بسمت زحل حرکت کرده و پس از مدت کوتاهی در میدان مغناطیسی این سیاره محو شدند.این برخورد که در فوریه سال 2007 توسط فضاپیمای کاسینی مشاهده شد، شوکی را ایجاد کرد که باعث شتاب ذرات به حداکثر انرژی آنها شد؛ شوک های مشابه معمولا پس از انفجار یک ستاره عظیم موسوم به ابرنواختر روی داده و باعث شتاب ذرات نزدیک به سرعت نور می شود.شوک های ابرنواختر منبع اصلی پرتوهای کیهانی بعنوان ذرات پر انرژی در کهکشان راه شیری محسوب می شوند که به شدت با جو زمین برخورد می کنند.

«آدام مسترز» از محققان موسسه علوم فضا و ساگامیهارای ژاپن و نویسنده ارشد تحقیق تأکید می کند: فضاپیمای کاسینی قابلیت بررسی شوک ابرنواختر در منظومه شمسی و مشاهده یک پدیده تئوری اخترفیزیک با انرژی بسیار بالا را فراهم می کند.امواج شوک زحل قوی ترین نمونه در اطراف این سیاره محسوب می شود که نشان می دهد، انواع خاصی از شوک ها در نقش شتاب دهنده ذرات عمل می کنند.کاسینی در سال 1997 به فضا پرتاب شده و در سال 2004 وارد سیستم سیاره حلقه دار شد؛ مأموریت این کاوشگر برای بررسی زحل و اقمار چندگانه آن تا سال 2017 تمدید شده است.نتایج این یافته در مجله Nature Physics منتشر شده است.

دانشمندان موفق به طراحی هدست روبوکاپی شدند که به افسران پلیس امکان می‌دهد آن طرف دیوارها را ببینند و مظنونین را فقط با نگاه کردن به آن‌ها شناسایی کنند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این رایانه هدستی موسوم به Golden-i به پروژه Glass گوگل شباهت دارد و توانایی دیدن آن سوی دیوار را با استفاده از فناوری مادون قرمز فراهم می‌کند. این ابزار با دستورات صوتی و حرکات سر عمل می‌کند و به کاربر امکان می‌دهد که بدون استفاده از دستانش به اطلاعاتی حیاتی دست یابد. شرکت Kopin در ایالات متحده، فناوری مزبور را طراحی کرده و شرکت مشاورین Ikanos در ناتینگهام‌شایر مبتکر راهکارهای نرم‌افزاری برای پلیس، آتش‌نشان‌ها و امدادگران آن عنوان شده است. این ابداع ماه گذشته در نمایشگاه CES 2013 در معرض عموم قرار گرفت و شرکت سازنده معتقد است برآورد قیمت برای آنها هنوز زود است. گفته می‌شود فروش ابزار جدید سال 2013 و پیش از پروژه Glass گوگل انجام خواهد شد. پروژه گوگل در واقع یک هدست فشرده‌تر است که در سال جدید میلادی عرضه خواهد شد. سیستم جدید آگاهی موقعیتی زمان بلادرنگ (زمان واقعی) را در حوزه میدانی برای افسران پلیس فراهم می‌کند و به آن‌ها امکان ضبط تصادفات به منظور تحلیل‌های بعدی و مشاهده فیلم‌های زنده از سایر هدست‌های Golden-i را می‌دهد. سیستم ارائه‌شده همچنین قادر است مظنونین را با استفاده از تشخیص چهره شناسایی کند، هشدارهایی را از حسگرهای حرکتی دریافت دارد، پلا‌ک‌ها را به طور آنی اسکن کند و مختصات جی پی اسی را فراهم می‌کند. این ابزار مجهز به یک دوربین 14 مگاپیکسلی تثبیت‌شده از لحاظ اینرسی به همراه دوربین مادون‌قرمز انتخابی برای بینایی حرارتی و شب است. همچنین یک دوربین جداشدنی 1080 HD برای ضبط یا ارسال ویدیوی زمان واقعی می‌تواند به آن افزوده شود. پلتفرم Golden-i در حال ارتقا است زیرا دانشمندان در حال کاربردهای واقعیت افزوده کنترل شده صدا برای این ابزارهستند. انتظار می‌رود کیت توسعه‌دهنده سخت‌افزار و نرم‌افزار این فناوری در تابستان سال جاری میلادی ارائه شود؛ این در حالی است که نسخه مصرف‌کننده آن اواخر سال 2013 عرضه می‌شود.

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان دانشگاه ملی استرالیا نشان می‌دهد، یک سیارک عظیم در 300 میلیون سال قبل با زمین برخورد کرده و باعث ایجاد دهانه برخوردی به قطر 200 کیلومتر شده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خبر کشف دهانه برخوردی باستانی روز جمعه 15 فوریه (27 بهمن) همزمان با گذر سیارک 2012DA14 از کنار زمین اعلام شد. محققان متوجه وجود رسوبات غیر معمول در منطقه East Warburton‌ در جنوب استرالیا و با آنالیز دانه های کوارتز از عمق زمین، موفق به کشف این دهانه برخوردی شدند. قطر سیارک بیش از 10 کیلومتر تخمین زده می‌شود و دهانه برخوردی ایجاد شده توسط آن 200 کیلومتر است که سومین دهانه برخوردی بزرگ زمین محسوب می‌شود. دکتر «اندرو گلیکسان» از محققان دانشگاه ملی استرالیا (ANU)‌ تأکید می کند: گرد و غبار و گازهای گلخانه ای ناشی از اصابت سیارک با زمین، ایجاد دهانه برخوردی و شوک لرزه ای به زمین باعث بروز تغییرات گسترده در چهره زمین در آن دوران شد. این برخورد که احتمالا بخشی از خوشه برخورد سیارکی پیش از دوره دایناسورها محسوب می شود، باعث انقراض گسترده، از بین رفتن صخره های مرجانی اولیه و گونه های دیگر شده است؛ همچنین گازهای گلخانه ای تولید شده نیز تا چندین هزار سال در جو زمین باقی ماندند. نتایج این کشف در مجله Tectonophysics منتشر شده است.

پرتوهای کیهانی، ذرات باردار بسیار پرانرژی هستند که از همه جای جهان به ما می‌رسند، اما منشأ این انرژی عظیم چیست؟ اکنون شواهد قطعی یافت شد که موج ضربه‌ای انفجارهای ابرنواختری انرژی این ذرات را تامین می‌کند.به گزارش علم پرس به نقل از خبرآنلاین پروتون‌هایی که دائماً با سرعتی نزدیک به سرعت نور به جو زمین برخورد می‌کنند، انرژی عظیم مورد نیاز برای شتاب گرفتن خود را از ستاره‌های در حال انفجار به دست می‌آورند. دست‌کم فیزیک‌دانان و اختر‌شناسان مدت‌ها بود که چنین تصوری داشتند، اما نمی‌توانستند شاهدی برای آن پیدا کنند.به گزارش نیچر، پرتوهای کیهانی عبارتند از هر ذره بارداری که از فضا به سمت زمین گسیل می‌شود. تقریباً تمام این ذرات باردار پروتون هستند و برخی از آن‌ها به سرعتی آن‌قدر نزدیک به نور دست می‌یابند که ما در هیچ شتاب‌دهنده‌ای روی زمین نمی‌توانیم چنین سرعتی بهشان بدهیم. گرچه از سال ۱۹۱۲/۱۲۹۱ درباره پرتوهای کیهانی می‌دانیم، اما منشاء آن‌ها برای ما تا اندکی پیش یک راز بود. رازی صد ساله!استیفن فانک از آزمایشگاه شتاب‌دهنده ملی SLAC در کالیفرنیا این راز صدساله را این گونه وصف می‌کند: «راز این‌جاست که این همه انرژی از کجا می‌آید؟»فیزیک‌دان‌ها به عنوان یکی از مظنونین، انگشت اتهام را به سوی انفجارهای ابرنواختری گرفته بودند. موادی که طی فرایند انفجار ابرنواختر به بیرون پاشیده می‌شود، آن‌قدر سریع هستند که یک موج ضربه‌ای کیهانی ایجاد می‌کنند. هر پروتونی که در مسیر این موج ضربه‌ای قرار بگیرد، سوار موج می‌شود و با لگد موج انرژی می‌گیرد. از آن‌جا که پروتون‌ها باردارند، می‌توانند درون میدان‌های مغناطیسی ابرنواختر به دام بیافتند و همراه با موج به جلو و عقب بروند، درست همان طور که یک توپ تنیس در برخورد با تور تنیس گیر می‌کند و برمی‌گردد.

 یک تقلای تمام عیار
با این وجود میدان‌های مغناطیسی می‌توانند باعث منحرف‌شدن پرتوهای کیهانی بر سر راهشان تا گیرنده‌های ما در زمین هم بشوند، بنابراین این که در چه مسیری به زمین می‌رسند، نشانه‌ای بر جهت شروع سفرشان به همراه ندارد، چراکه ممکن است بارها و بارها طی مسیر تغییر جهت داده باشند.بنابراین دانشمندان باید طور دیگری به این معما نگاه می‌کردند؛ شاید به کمک امواج گاما. می‌دانیم که پروتون‌های پرانرژی در مسیر حرکتشان با پروتون‌های کند برخورد می‌کنند و از برخورد آن‌ها امواج گاما ایجاد می‌شود. خوشبختانه امواج گاما از جنس نور هستند، یعنی تحت تأثیر میدان مغناطیسی مسیرشان را عوض نمی‌کنند.فانک و همکارانش با استفاده از تلسکوپ فضایی امواج گامای فرمی، به دو بازمانده بسیار درخشان از ابرنواخترهای تازه منفجرشده در کهکشان نگاه کردند تا ببینند آیا امواج گامای رسیده از این ابرنواخترها دارای شناسه‌ای هست که نشان دهد از برخورد پروتون‌های سریع و کند منشاء گرفته است یا نه.به خاطر قانون بقای انرژی، امواج گامای ناشی از برخورد پروتون‌ها دارای دست کم ۱۵۰ تا ۲۰۰ مگاالکترون‌ولت انرژی به ازای هر برخورد خواهد بود. اگر تعداد زیادی پروتون سریع در اطراف ابرنواختر دچار برخورد شوند و امواج گاما ساطع کنند، امواج گامای رسیده از آن ناحیه باید دست کم همین مقدار انرژی داشته باشند و آن طور که فانک می‌گوید «این دقیقاً همان چیزی بود که ما توانستیم ببینیم». این امضای پروتون‌هایی است که دارند با پروتون‌های کندتر برخورد می‌کنند و انرژی تابشی شدیدی از خودشان ساطع می‌کنند، درست مثل دودی که از دهانه یک شش‌لول تازه شلیک شده برمی‌خیزد.این بقایای ابرنواختری همان جایی هستند که تابش‌های کیهانی زائیده می‌شوند، شتاب می‌گیرند و البته تا مدت‌ها برای این ادعا چیزی به جز شواهد غیرمستقیم نداشتیم. نتایج تلسکوپ فرمی اما دقیقاً همان چیزی است که ما برای تبدیل یک فرضیه ذهنی به یک نظریه محکم نیاز داشتیم.
این کشف البته منشاء همه پرتوهای کیهانی را توضیح نمی‌دهد. برخی از پرتوهای کیهانی پروتون نیستند. برخی از آن‌ها میون هستند (ذره‌ای شبیه الکترون اما با جرم بسیار بیشتر و عمر بسیار کوتاه‌تر) یا حتی پوزیترون (همان پادذره الکترون، یعنی با جرم مساوی الکترون، با بار الکتریکی مثبت ۱ و از جنس ضدماده) و یک رده از تابش‌های کیهانی، یعنی تابش‌های کیهانی بسیار پرانرژی شاید حتی از خارج کهکشان ما منشاء گرفته باشند.

محقان دانشگاه سنت اندروز و موسسه ابزارهای علمی در جمهوری چک موفق به ساخت یک پرتو کششی واقعی برای استفاده در آزمایشات پزشکی شده‌اند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اگرچه شیوه‌های دستکاری نور از دهه 1970 وجود داشته، اما محققان اظهار کرده‌اند این اولین بار است که یک پرتو نور برای کشیدن اجسام به سمت منبع نور مورد استفاده قرار گرفته است؛ حتی اگر در مقیاس میکروسکوپی باشد.در فیلمهای علمی تخیلی، یک پرتو کششی در حقیقت شیوه‌ای بوده که از یک پرتو نور برای کشیدن اجسام بزرگ مانند فضاپیماها استفاده می‌شود.به گفته محققان، این لیزر می‌تواند کره‌های ریز پلی‌استایرن معلق در آب را حرکت دهد.تغییر شیوه قطبی شدن نور می‌تواند جهت حرکت کره‌ها را تغییر دهد.آنها همچنین دریافتند که این کره‌ها در اندازه‌های خاص، خود را در زمان حرکت به شکل ردیفهای مرتب چیده و با خود نور به هم متصل هستند.امید است که این دستاورد بتواند به آزمایشات کارآمدتر پزشکی مانند آزمایشات نمونه‌های خونی منجر شود.معمولا هنگامی که ماده و نور به تعامل با هم می‌پردازند، جسم جامد با نور هل داده شده و در موجی از فوتون دور خواهد شد.این نیروی تابشی برای اولین بار توسط یوهانس کپلر در زمان مشاهده دور شدن دنباله دنباله‌دارها از خورشید شناسایی شد.در سالهای اخیر، محققان دریافته‌اند درحالیکه این مورد پر اهمیتی برای بیشتر حوزه‌های نوری است، فضایی از پارامترها در زمان وارونه شدن این نیرو وجود دارد.آنها اکنون مدعی شده‌اند که توانسته‌اند اولین اجرای آزمایشی این مفهوم را به همراه چند کاربری در فوتونیک زیست پزشکی و رشته‌های دیگر به نمایش بگذارند.محققان یک لیزر را از میان یک عدسی شلیک کردند که سپس به یک آینه برخورده و دوباره بازگشته بود. این پرتو بازتابی با پرتو ورودی تداخل پیدا کرد. در این خلال، دانشمندان کره‌های پلی استایرن را در آب در مسیر مستقیم پرتوهای لیزر معلق کردند.این پرتوها، کره ها را بطور عمودی در محل نگذاشته و هر نیروی کششی یا فشاری این کره ه‌ها را به سمت چپ و راست حرکت می‌داد.به گفته دانشمندان، به دلیل وجود شباهت میان دستکاری ذرات صوتی و نوری، این مفهوم می‌تواند الهام‌بخش پژوهشهای جالب در آینده در حوزه های خارج از فوتونیک باشد.دانشمندان شرایط خاصی را شناسایی کرده‌اند که در آنها اجسام با میدان نیروی پرتو کششی نگهداشته شده و خود را برای شکل گیری به صورت یک ساختار که از یک پرتو قوی‌تر ایجاد شده، از نو مرتب می‌کنند.

 اگر فکر می کنید رانندگی بر روی زمین کار سخت و طاقت فرسایی است فکر میکنید این کار بروی یک سیاره دیگر چگونه خواهد بود؟تا کنون مریخ نورد ها روباتهای ماهنورد و فضانوردان تنها کسانی بوده اند که خارج از زمین این عمل را انجام داده اند.Lunokhodفضاپیمای روسی بوده که 37 کیلومتر را بر سطح ماه در سال 1973 پیموده و برنده مدال طلای این رقابت تا کنون بوده است.بعد آن ماه نوردی که با آپولو 17 بر ماه فرود آمد و توسط هریسون اشمیت و کرنان دو فضانورد ناسا هدایت می شد با 35.89کیلومتر دارنده مدال نقره در سال 1972.مدال برنز هم برای مریخ نورد فرصت در سال 2004 برای پیمودن مسافت 35.46کیلومتر برروی سیاره سرخ.اخرین مورد هم مریخ نورد کنجکاوی که همچنان به ماموریت خود اشتغال دارد.

 جندی شاپور البرز بهمن 1391

سیارک ۲۰۱۲DA14 با سرعت ۶٫۳ کیلومتر در ثانیه در حال نزدیک شدن به زمین بوده و در ماه فوریه (بهمن ماه) در نزدیک ترین فاصله با زمین قرار می گیرد.به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، سیارک نزدیک به زمین ۲۰۱۲DA14‌ با ابعاد ۴۰ متر و ۱۳۰ هزار تن وزن، در فوریه سال ۲۰۱۲ میلادی توسط رصدخانه LaSagra‌ در جنوب اسپانیا شناسایی شد.حرکت این سیارک در مدار خورشید ۳۶۶ روز بطول می انجامد که بسیار شبیه یک سال سیاره زمین است.محاسبات صورت گرفته نشان می دهد که این سیارک در تاریخ ۱۵ فوریه (۲۷ بهمن) در نزدیک ترین فاصله با زمین، از فاصله ۳۲ هزار کیلومتری (زمین) عبور می کند.برخورد احتمالی سیارک ۲۰۱۲DA14 با زمین، انرژی معادل انفجار یک بمب ۲٫۵ مگاتنی خواهد داشت، با این حال اخترشناسان اطمینان می دهند که این سیارک هیچ خطری برای زمین ایجاد نخواهد کرد.گذر نزدیک این سیارک فرصت مناسبی برای بررسی دقیق این اجرام آسمانی فراهم می کند؛ حرکت سریع این سیاره از جنوب غرب به شمال شرق در آسمان شب اغلب مناطق اروپا، آسیا، آفریقا و استرالیا قابل مشاهده خواهد بود.بیش از ۵۰۰ رصدخانه و تلسکوپ رادیویی در سراسر جهان، برنامه رصد گذر نزدیک سیارک ۲۰۱۲DA14 را در دستور کار دارند.

شرکت هلندی Mars One‌ ثبت‌نام اولیه از داوطلبان حضور در سفر بی بازگشت به مریخ را آغاز کرده است.

به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بر اساس اعلام مسؤولان این شرکت پیش از شروع رسمی برنامه انتخاب داوطلبان، بیش از یک هزار درخواست برای حضور در این سفر دریافت شده است.پذیرش اولیه داوطلبان از روز هشتم ژانویه (۱۹ دی) آغاز شده است و فرآیند انتخاب جهانی داوطلبان از طریق برنامه های تلویزیونی نیز سال آینده میلادی انجام خواهد شد.این طرح تنها مختص دانشمندان یا خلبانان سابق جت های جنگی نبوده و تمامی افراد علاقه مند با حداقل ۱۸ سال سن می توانند داوطلب حضور در جمع پیشگامان مستعمره مریخ (Mars Colony pioneer)‌ باشند.بهره هوشی مناسب و سلامت کامل جسمی و روحی از جمله شروط اصلی برای ثبت نام اولیه در این طرح عنوان شده است و پس از انتخاب اعضای نهایی، دوره هشت ساله تمرین و آماده سازی برای سفر به مریخ آغاز می شود؛ این گروه در مدت حضور در تمرینات بر روی زمین و زندگی بر سطح سیاره سرخ در استخدام شرکت Mars One‌ خواهند بود.نخستین تجهیزات مورد نیاز برای احداث کلونی طی سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ میلادی به مریخ ارسال خواهند شد و در سال ۲۰۱۸ نیز یک مریخ نورد برای انجام تحقیقات تکمیلی راهی سیاره سرخ می شود.«لانس دورپ» بنیانگذار شرکت Mars One تأکید می کند: نخستین گروه مسافران در سال ۲۰۲۳ راهی مریخ خواهند شد و باقی عمر خود را در کلونی های احداث شده بر روی سیاره سرخ سپری خواهند کرد.«نوربرت کرافت» از محققان سابق ناسا و مدیر پزشکی پروژه، اصلی ترین چالش پیش رو برای عملی شدن این طرح را نحوه تعامل و همکاری اعضا در طول سفر بسیار طولانی از زمین تا مریخ و پس از آن زندگی تا آخر عمر بر سطح سیاره سرخ عنوان می‌کند.دکتر «جرارد هوفت» برنده جایزه نوبل و «برایان انکه» مفسر موسسه تحقیقاتی ساوث وست، از مشاوران برجسته این پروژه هستند.

ستاره‌شناسان دانشگاه مرکزی لنکشایر موفق به شناسایی بزرگترین ساختار شناخته شده در جهان شده‌اند که شامل گروهی بزرگی از اختروشها بوده و گذر از میان آنها با سرعت نور چهار میلیارد سال به طول خواهد انجامید. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این مقیاس عظیم همچنین اصل کیهانی آلبرت انشتین را زیر سوال برده که بر اساس آن جهان از هر نقطه نظر به یک شکل است. باورها بر این است که اختروشها درخشانترین اجسام جهان هستند که نور آنها از هسته کهکشانهای حاضر در روزهای ابتدایی جهان و میلیاردهای سال نوری قابل مشاهده نشات گرفته‌اند. به گفته محققان، از سال 1982 باورها بر این بود که این اجسام بیشتر در خوشه‌ها یا سازه‌هایی با مقیاس بزرگ در کنار هم قرار گرفته و گروههای عظیم اختروش را شکل می‌دهند. این گروه اختروش بزرگ کشف شده از بُعد 500 مگاپارسک برخوردار است با این توضیح که هر مگاپارسک برابر با 3.3 میلیون سال نوری است. از آنجایی که این گروههای عظیم کشیده شده‌اند، بلندترین بُعد آن 1500 مگاپارسک یا چهار میلیارد سال نوری است. اندازه این ساختار، 1400 برابر فاصله کهکشان راه شیری تا نزدیکترین همسایه آن یعنی کهکشان آندرومدا است. به گفته دانشمندان، آنها بررسی بر روی این پدیده را با توجه خاص در به چالش کشیدن اصل کیهانی ادامه خواهند داد که پس از انتشین به طور گسترده پذیرفته شده و پایه بسیاری از کیهان‌شناسی مدرن است. یافته‌های این محققان در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.

تحقیقات گسترده‌ای برای یافتن آب بر سطح سیارات و قمرهای مختلف با هدف یافتن نشانه‌های احتمالی حیات در حال پیگیری است.به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، شواهد زمین شناسی متعددی از وجود آب در گذشته باستانی مریخ بدست آمده است و یافته‌های اخیر مریخ نورد کنجکاوی ناسا نیز نشانه‌هایی از جریان داشتن آب بر سطح سیاره سرخ در میلیاردها سال قبل را نشان می‌دهد.مطالعات جدید نشان می‌دهد: دست کم شش قمر از جمله اروپا و گانیمد (سیاره مشتری)، تیتان و انسلادوس (سیاره زحل) و تریتون (سیاره نپتون) دارای اقیانوس‌های زیر سطحی هستند که می توانند میزبان احتمالی حیات باشند.هر یک از این قمرها احتمالا دارای منابع آبی به اندازه تمام اقیانوس‌های زمین هستند.ایده یک منطقه قابل سکونت ستاره‌ای که آب بر سطح سیاره آن بصورت پایدار وجود داشته باشد، نخستین بار توسط «مایکل هارت» در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی مطرح شد.«کن هند» از محققان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا تأکید می‌کند: فرضیه یک منطقه قابل سکونت تقریبا منسوخ شده و در حال حاضر فرضیه وجود تنوع حیات در مناطق مختلف در منظومه شمسی تقویت شده است.برای یافتن نمونه‌های احتمالی حیات در اقیانوس های فرازمینی باید به پوسته ضخیم یخ در عمق سیارات نفوذ کرد.به گفته محققان، قمر انسلادوس احتمالا حاوی آب و مواد معدنی بوده و یکی از بهترین مکان‌ها برای یافتن حیات میکروبی محسوب می‌شود؛ همچنین منابع آبی در قمر اروپا نیز احتمالا دو تا سه برابر زمین است و عمق این اقیانوس فرازمینی حداقل ۱۰ برابر اقیانوس‌های زمین تخمین زده می‌شود.آژانس فضایی اروپا (ESA)‌ در برنامه تحقیقاتی JUICE‌ قصد دارد سه قمر یخی مشتری شامل اروپا، گانیمد و کالیستو را تا سال ۲۰۳۰ میلادی با هدف یافتن آب و نمونه‌های احتمالی حیات مورد بررسی قرار دهد.

دانشمندان دانشگاه کورنل اخیرا مدعی شده‌اند که قمر تیتان، میزبان دریاچه‌هایی از یخ‌پاره‌های عظیم هیدروکربن بوده که می‌توانند شکلهای عجیب حیات را شکل دهند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته محققان ناسا، این نظریه جدید ممکن است همچنین نقشهای عجیب رودخانه‌ها و دریاهای عظیم روی ماه را نیز توضیح دهد.تیتان یکی از قمرهای سیاره زحل بوده که بعد از زمین، تنها جسم آسمانی موجود در منظومه شمسی با بدنه‌های ثابت مایع در سطح آن است.با این حال در حالی‌که دوره بارش و تبخیر سیاره زمین شامل آب بوده، دوره تیتان از هیدروکربنهایی مانند اتان و متان برخوردار است.اتان و متان مولکولهای آلی هستند که به عقیده دانشمندان می‌توانند اجزای اولیه مواد شیمیایی پیچیده‌تر برای حیات باشند.فضاپیمای کاسینی بر روی نیمکره شمالی این قمر شبکه گسترده‌ای از دریاهای هیدروکربن و مجموعه‌های پراکنده‌تری از دریاچه‌ها را در نیکره جنوبی مشاهده کرده است.طبق فرض پیشین دانشمندان کاسینی، دریاچه تیتان احتمالا از یخ شناور برخوردار نبوده، چرا که متان جامد بسیار متراکم‌تر از متان مایع بوده و غرق می‌شود.اما این مدل جدید تعامل بین دریاچه‌ها و جو را در نظر گرفته که منجر به مخلوط های گوناگونی از ترکیبات، بسته‌های گاز نیتروژن و تغییرات دمایی می‌شود.دانشمندان نتیجه گرفتند که یخ زمستانی در صورتی در دریاچه‌های غنی از متان و اتان قمر تیتان شناور می‌مانند که دما زیر درجه انجماد متان یعنی حدود منفی 297 درجه فارنهایت باشد.

یک سیارک با عرض 275 متر در جدیدترین مجموعه گذرهای نزدیک اجسام آسمانی از کنار زمین، امروز (چهارشنبه) به نزدیکی زمین خواهد رسید.به گزراش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دانشمندان برای امروز هرگونه امکان برخورد سیارک آپوفیس را رد کرده‌اند اما احتمال کوچکی وجود دارد که این فرصت در سال 2036 برای این سیارک بوجود بیاید.امسال این سیارک که نام خود را از یک شیطان اساطیری مصر گرفته، از فاصله 14 میلیون کیلومتری به زمین نزدیکتر نخواهد شد.دانشمندان از این مواجهه برای ارتقای برآوردهای خود از میزان خطرناک بودن این سنگ آسمانی استفاده خواهند کرد.دانشمندان ناسا محاسبه کرده‌اند که اگر این سیارک با زمین برخورد کند، یک انفجار معادل با قدرت بیش از 500 مگاتن تی‌ان‌تی ایجاد خواهد کرد.در مقابل، قدرتمندترین بمب هیدروژنی منفجر شده در زمین تنها 57 مگاتن انرژی آزاد کرده بود.انتظار می‌رود سیارک آپوفیس در سال 2029 در فاصله بسیار نزدیکی از زمین در 30 هزار کیلومتری سیاره قرار گرفته که درون مدار ماهواره‌های ارتباطی زمین خواهد بود.مدلهای کنونی یک برخورد احتمالی این سیارک با زمین را برای سال 2036 پیش‌بینی کرده‌اند. هنگامی که این سیارک در سال 2004 کشف شد، دانشمندان احتمال برخورد آن را در سال 2029 یک در 45 محاسبه کردند.پیش‌بینی‌های ارتقا یافته البته احتمال این تهدید را کمتر کرده است.جدیدترین مواجهه این سیارک با زمین در حدود نیمه‌های شب بوده و علاقه‌مندان می‌توانند این رویداد را بطور آنلاین در وب‌سایت Slooh مشاهده کنند.

محققان آزمایشگاه تحققیات ارتش آمریکا در نمایش جدید خود در مورد چگونگی تا کردن سازه‌های فلزی ریز به شکل اوریگامی با یک لیزر ساده دستی نشان داده‌اند که در آینده نزدیک لیزرها می‌توانند در شلیک سلاح‌ها یا پرتاب کلاهک‌های انفجاری به ارتش کمک کنند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این نمایش نشان می‌دهد که سیستمهای مشابه می‌توانند انبرها و سوئیچهای کوچک را تولید کنند که به شکل اجزای مکانیکی در دستگاههای کوچک قابل استفاده هستند.این اجزا برای منفجر کردن مواد محرکه یا منفجره، اتصال برچسبهای شناسایی ترنسپاندر به پوشاک یا حتی فعال‌سازی نسل جدید روباتها یا دستگاههای الکترونیکی بسیار کوچک قابل استفاده هستند.محققان پس از مشاهده کار دانشگاه جان هاپکینز در ساخت دستگاه‌های میکرو برای اجرای عمل جراحی به این مفهوم علاقمند شده‌اند؛ اما ارتش این شیوه را با ساخت سازه‌های میلیمتری با قابلیت کارکرد با لیزرهای کم قدرت یا حتی نور ال‌ای‌دی یک گام رو به جلو برده است.این سازه‌های کوچک مانند لولاهای مکانیکی عمل می کند که می‌توانند خطوط تنش خاص موجود در فلز لایه لایه را تا کنند.در این آزمایش که جزئیات آن در مجله‌های Applied Physics Letters و Nature Photonics منتشر شده، یک لیزر دستی با سطح عملکرد ایمن برای چشم توانست این عملیات تا کردن را از فاصله یک متری اجرا کند.زمان تا کردن بسته به طول موج و شدت نور لیزر از 67 میلی ثانیه تا 21 ثانیه متفاوت بوده، اما سازه‌های بزرگتر به چند دقیقه زمان نیاز دارند. ساخت یک ورق میلیمتری از سازه‌های تاشو در آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش حدود 20 ساعت به طول انجامید.محققان امیدوارند که کاربردهای جدید این فناوری از حالت اکتشاف علمی ابتدایی ساخت و مونتاژ مواد فراتر رفته و به سربازان در شیوه‌های جدیدتر کمک کند.

دانشمندان دانشگاه نیوکاسل در پژوهشهای جدید خود دریافتند که استاندارد بین‌المللی کیلوگرم که واحد بنیادی جرم را تعریف می‌کند، از زمان ابداع آن در قرن 19 میلادی در اثر آلودگی‌های سطحی، به میزان کمتر از 100 میکروگرم سنگین‌تر شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کیلوگرم یکای جرم در سیستم متریک است که با هزار گرم و ۲۲۰۵ پوند برابر است. یک کیلوگرم با جرم یک میله استاندارد ساخته‌شده از آلیاژ پلاتینیوم-ایریدیوم برابر است که در داخل مجموعه‌ای از حفاظ‌های تودرتو برای حفظ آن در برابر آلودگی و استفاده نامناسب قرار داشته و در اداره بین‌المللی اوزان و سنجش‌ها در سور، در حومهٔ پاریس نگهداری می‌شود.این تکه سنگ استوانه‌ای شکل فلزی موسوم به پیش‌ساخت بین‌المللی کیلوگرم در سال 1875 ایجاد شده و در دفتر بین المللی اوزان و اندازه‌گیری در پاریس نگهداری می شود.40 نسخه رسمی دیگر از این پیش‌ساخت در سراسر جهان توزیع شده است. این کیلوگرمهای اصلی برای تمام سنجشهای وزنی ایجاد شده، استاندارد محسوب می شود؛ اما سطوح آنها در اثر جذب آلودگی به میزان بسیار کم سنگین‌تر شده‌اند.در نتیجه هر کشور دارای یکی ازاین نسخه‌های بدل کیلوگرم، اکنون از یک تعریف نسبتا متفاوت از کیلوگرم برخوردارند که می‌تواند تجربیات علمی که به سنجش‌های وزنی بسیار دقیق نیاز دارند یا تجارت بین‌المللی در مواردی که وزن آنها محدودیت‌های بسیاری دارد را با مشکل مواجه کند.به گفته محققان، این تاثیر اگرچه بسیار کوچک بوده اما نشان می‌دهد که وزن انسان از آنچه در اواخر دهه 1800 بوده، سبک‌تر است.کیلوگرم موجود در پاریس، نمونه اصلی بوده که تمام وزنها با آن تعریف می‌شود. با این‌حال اگر این استاندارد تغییر کند، وزن آن همیشه به اندازه یک کیلوگرم محسوب می شود. از این رو می‌توان چنین برداشت کرد که با سنگین‌تر شدن آن، همه چیز کمی سبک‌تر خواهد بود.این در حالیست که به گفته محققان می‌توان از اوزون و نور فرابنفش برای پاکسازی کیلوگرم بدون آسیب رساندن به آن استفاده کرد.آنها با استفاده از یک کاوشگر مشابه اسکنر ام‌آر‌آی دریافتند که آلاینده‌های جوی ناشی از خودروها و حتی درختان به سطح اوزان چسبیده‌اند. همچنین میزان کم جیوه از ابزارهای شکسته نگه داشته شده در آزمایشگاه برای اندازه‌گیری دما نیز با فلز ترکیب شده بودند.نتایج این پژوهش در مجله Metrologia منتشر شده است.

محققان دانشگاه استنفورد در حال کار بر روی خارپشت‌های رباتیک هستند که در آینده می‌توانند در کاوش قمر فوبوس مریخ مورد استفاده قرار گیرند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این محققان در حال ساخت ربات‌های کروی موسوم به «خارپشت» هستند که از عرض حدود نیم متر برخوردار بوده و برای سازگاری بهتر جهت چرخیدن و جهیدن در سطح فوبوس با گرانش بسیار پایین آن با میخ پوشیده شده است.قمر فوبوس بسیار کوچک و قطر آن تنها 22.2 کیلومتر است. از زمان کشف این قمر و همچنین دیموس در سال 1877، اطلاعات بسیار کمی در مورد طبیعت آن به دست آمده است.این قمر ممکن است یک سیارک عبوری باشد که توسط مریخ دستگیر شده یا تکه‌ای از خود سیاره باشد که در اثر یک برخورد قدیمی، جدا شده است. در صورت واقعیت داشتن حدس دوم، این قمر می‌تواند بدون هزینه و خطر بالای فرود بر روی مریخ، اطلاعات زیادی را در مورد این سیاره ارائه کند.فوبوس همچنین یک محل مناسب برای آزمایش فناوری‌های مورد نیاز برای بررسی مریخ است؛ از این رو کشورهای آمریکا، کانادا، روسیه و سازمان فضایی اروپا تا کنون ماموریتهایی را برای بررسی این قمر برنامه‌ریزی یا اجرا کرده‌اند.تنها مشکل موجود این است که گرانش فوبوس به اندازه یک هزارم زمین است که استفاده از چرخ یا پا را به دلیل عدم وجود کشش یا میزان بسیار کم آن مشکل می‌کند. از این رو ساخت یک کاوشگر برای این قمر به شکل یک چالش بزرگ درآمده است.این محققان با همکاری ناسا و موسسه فناوری ماساچوست دست به طراحی خارپشت‌های رباتیک زده‌اند که برای قمر فوبوس مناسب است. این ربات نوعی دستگاه هیبریدی بوده که هم فضاپیما و هم کاوشگر است.این ربات تقریبا کروی بوده و از جنبه‌های بسیار با پوشش صفحات خورشیدی و میخ ساخته شده است. درون پوسته این خارپشت سه صفحه گردان با زاویه 90 درجه نسبت به یکدیگر قرار دارد. با چرخش این صفحات، میخ‌ها فرو رفته و خارپشت می‌تواند بچرخد، جست و خیز کند، بلغزد و در قوسهای 10 متری بر روی سطح فوبوس بپرد؛ این درحالی است که این خارپشت روباتیک تنها بخشی از نقشه بوده و بخش دیگر آن شامل فضاپیمای مدارگرد «نقشه‌بردار فوبوس» است. این فضاپیما که به اندازه یک میز کوچک بوده و نیروی خود را با دو صفحه خورشیدی تامین می‌کند، به عنوان حامل شش ربات خارپشت عمل خواهد کرد.هر دو فضاپیمای نقشه‌بردار فوبوس و خارپشتهای رباتیک به دلیل فاصله صدها میلیون کیلومتری آنها تا بخش کنترل ماموریت، تا حد زیادی خودکار طراحی شده‌اند.مأموریت کاوش فوبوس سه سال به طول انجامیده و شامل یک سفر دو ساله از زمین خواهد بود. فضاپیمای نقشه‌بردار به محض ورود به فوبوس، اسکنهایی را از مدار انجام داده و توپوگرافی آنرا نقشه‌برداری خواهد کرد. سپس با فاصله چند روز این خارپشتها را برای بررسی‌های نزدیکتر در سطح قمر رها خواهد کرد.این فضاپیما و رباتهای کروی‌اش در کنار یکدیگر برای تعیین محل و جهت خارپشت‌ها و هدایت آنها به سوی مناطق هدف کار خواهند کرد. این رباتها در نهایت اطلاعات به دست آمده را به فضاپیما ارسال کرده که در نهایت به زمین مخابره می شود.اگرچه هیچ تائید رسمی برای ماموریت آینده به قمر فوبوس وجود ندارد اما محققان امیدوارند که خارپشتهای رباتیک آنها تا 20 سال آینده بر روی این قمر فرود بیایند.طرح پیشنهادی این ماموریت در ماه مارس در نشست هوافضای موسسه مهندسان برق و الکترونیک ارائه خواهد شد.

اگرچه رقابت برای گردشگری در فضا بسیار بالا گرفته، اما کارایی این سفرهای بین کهکشانی با مانع جدیدی روبرو شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، علاوه بر خطرات کنونی سفرهای فضایی برای سلامت انسان، پژوهش جدید محققان دانشگاه روچستر برای اولین بار نشان داده که شرایط فضا می‌تواند برای مغز نیز مضر باشد چرا که تابش کیهانی ممکن است منجر به آلزایمر شود.میدان مغناطیسی زمین بطور کلی از سیاره و ساکنانش در مدار زیر زمین از این تابش کیهانی محافظت می‌کند، اما هنگامی که فضانوردان مدار را ترک کنند، با بارش مداوم ذرات مختلف رادیواکتیو مواجه خواهند شد.به گفته دانشمندان، قرار گرفتن در معرض سطوح تابشی معادل یک ماموریت در مریخ می‌تواند منجر به مشکلات شناختی و تسریع در تغییرات در مغز که با آلزایمر مرتبط هستند، شود.آزمایشات بر روی موشهای مبتلا به مدلهای آلزایمر نشان داد که آنها پس از قرار گرفتن در معرض دوزهای مختلف تابش از جمله سطوح قابل مقایسه با آنچه فضانوردان در ماموریتهایی مانند سفر به مریخ تجربه می‌کنند، بسیار زودتر از زمان رایج پیدایش علائم، دچار اختلال عصبی می‌شدند.مغز این موشها همچنین علائمی از تغییرات عروقی و میزان انباشت بیش از حد پلاکهای پروتئین را نشان داد که از نشانه‌های آلزایمر است.فضانوردان با توصیه‌های مناسب می‌توانند از خود در برابر برخی از انواع تابش محافظت کنند، اما همیشه گونه‌های دیگری از تابش کیهانی وجود دارد که بطور موثر نمی‌توان خود را از آنها حفظ کرد.هرچه یک فضانور زمان بیشتری را در فضای عمیق بگذراند، مواجهه با این تابش بیشتر است که این امر می‌تواند به یکی از نگرانی‌های بزرگ ناسا تبدیل شود چرا که این سازمان قصد دارد یک ماموریت سرنشین‌دار را در سال 2021 به یک سیارک و در سال 2035 به مریخ بفرستد.سفر رفت و برگشت به مریخ حدود سه سال طول خواهد کشید.ناسا هزینه مالی تحقیقات در زمینه تعیین خطرات احتمالی سلامت در سفر فضایی را برای 25 سال تامین کرده تا بتواند اقدامات احتیاطی را آماده ساخته و از ایمنی ارسال زنان و مردان فضانورد به ماموریتهای فضای عمیق اطمینان حاصل کند.پژوهش‌های دیگر احتمال بروز سرطان، مشکلات عروقی و تاثیر عضلانی اسکلتی تابش کیهانی را نشان داده‌اند؛ اما این اولین بار است که یک پژوهش به بررسی تاثیرات احتمالی این تابشها بر انحطاط عصبی و بطور خاص آلزایمر پرداخته است.این محققان که اکنون هشت سال است با ناسا همکاری می‌کنند، تاثیر یک شکل خاص از تابش موسوم به ذرات با جرم و بار بالا (HZE) را بررسی کرده‌اند که با نیروی ستارگان منفجر شده و با سرعت بالا در فضا حرکت کرده و شکلهای مختلفی دارند.برای این پژوهش، دانشمندان از ذرات آهن استفاده کردند. برخلاف پروتونهای هیدروژن که با جرقه‌های خورشیدی تولید می‌شوند، جرم ذرات (HZE) مانند آهن در ترکیب با سرعت بالا، آنها را قادر به نفوذ در اجسام جامد مانند دیوار و سپر محافظ یک فضاپیما می‌کند.

پس از گذشت سه ماه از مرگ «نیل آرمسترانگ» اولین مردی که پا به ماه گذاشت، خانواده وی اظهار کردند که گفته معروف وی هنگام این رویداد تاریخی، در حقیقت نه یک جمله آنی، بلکه یک کلام از پیش تمرین شده بوده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، جمله «این قدمی کوچک برای (یک) انسان و یک جهش بزرگ برای انسانیت است»، نقل قولی معروف و بحث برانگیز بوده است.اکنون خانواده آرمسترانگ گفته‌اند که این جمله پیش از این سفر توسط وی نوشته شده و این که آرمسترانگ همیشه قصد داشت حرف جا افتاده «یک» را در این گفته وارد کند.نیل آرمسترانگ گه در ماه اوت 2012 در سن 82 سالگی درگذشت، همیشه از اینکه این جمله به طور بداهه و در زمان فرود فضاپیما در سطح ماه بر زبان وی آمده، حمایت می‌کرد.اما یک میلیون بیننده‌ای که از سراسر جهان صحنه قدم گذاشتن آرمسترانگ را بر روی ماه مشاهده می‌کردند، کلمه «یک» را در این جمله نشنیدند که منجر به بحث در مورد معنی آن شد.با این حال، مجموعه‌ای از مصاحبه‌های جدید و نادر با خانواده وی نشان داده که آرمسترانگ در حقیقت چند ماه پیش از این پرواز تاریخی ، آن را پیش‌نویس کرده بود.دین آرمسترانگ، برادر این فضانورد اظهار کرد که نیل از وی خواسته بود کمی پیش از حرکت مسافران ماموریت آپولو 11 به کیپ کارناوال که برای چند ماه در آنجا اقامت داشته و برای سفر آماده می‌شدند این جمله را بخواند.او اصرار داشت که متن اصلی که توسط نیل به وی داده شده بود، از کلمه «یک» برخوردار بوده است، این در حالی بود که دوباره در جریان این مصاحبه نیز بدون این کلمه، جمله را تکرار کرده بود.حذف این حرف در جریان مخابره از سطح ماه باعث بحثهای 40 ساله در مورد آنچه آرمسترانگ گفته بود، شد. بسیاری وی را متهم به اشتباه لپی کرده، در حالیکه سایرین به معنی بین این جمله توجه داشتند.بدون کلمه «یک»، جمله به مرد انتزاعی و کل بشر مانند بخش دوم این جمله اشاره خواهد داشت. آرمسترانگ همیشه اصرار داشت که جمله را بطور کامل گفته، تا اینکه در سال 1999 اذعان کرد که خود نیز نمی‌تواند این کلمه را در صدای ضبط شده بشنود و اینکه احتمالا در اثر ایستایی مخابره از بین رفته است.بررسی‌های این جمله همچنین نشان داده که به طور تصادفی گفته شده و از قبل آماده نشده است. اما اکنون امید است که این آشکارسازی سرانجام بتواند حدس و گمانها را پایان بخشد.آرمسترانگ دو سال پس از این ماموریت از کار در ناسا استعفا کرده و به عنوان استاد مهندسی در دانشگاه به کار مشغول شد و به ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شد.به گفته خانواده آرمسترانگ، وی همیشه مضطرب بود که چگونه می‌تواند کار مهمتری از قدم گذاشتن بر ماه انجام داده و براساس انتظارات مردم از وی به عنوان یک نماد بین‌المللی زندگی کند.

پیتر هیگز، فیزیکدان انگلیسی که ذره مشهور بوزون هیگز به نام وی مشهور است، به عنوان یکی از افتخارات سال نو معرفی شد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در دهه 1960، پروفسور هیگز و دیگر فیزیکدانان یک مکانیسم را برای توضیح چرایی برخورداری بیشتر اجزای بنیادی جهان از جرم پیشنهاد کردند.این مکانیسم وجود یک ذره هیگز را پیش‌بینی کرده که امسال در برخورددهنده بزرگ هادرونی مرکز سرن کشف شد.هیگز اخیرا موفق به کسب نشان افتخار از سوی ملکه انگلیس شده است.این نشان بدون عنوان اعطا شده اما تنها به یک گروه منتخب 65 نفری برای دستاوردهای آنها در هنر، ادبیات، موسیقی، علم، سیاست، صنعت یا مذهب محدود می‌شود.کشف یک ذره مرتبط با بوزن هیگز در ماه ژوئیه سال جاری به سرعت منجر به درخواستهایی برای اهدای مقام شوالیه به این دانشمند 83 ساله شد.وی اکنون همچنین احتمالا با فیزیکدانان دیگر که در زمان مشابه به یک نتیجه مشابه رسیده بودند، یکی از نامزدهای جایزه نوبل است.هیگز در زمان مدرسه تحت تاثیر کار «پل دیراک» فیزیکدان قرار گرفت که در پایه‌گذاری مکانیک کوانتومی و پیش‌بینی وجود ضد ماده کمک کرده بود.وی پس از کسب دکترای خود از کینگز کالج لندن، در دانشگاه ادینبورگ و سپس لندن به تدریس پرداخت.مکانیسم هیگز نشان می‌دهد که چرا اجزای ابتدایی موسوم به ذرات بنیادی از جرم برخوردارند. بر اساس این ایده، این ذرات جرم خود را در اثر تعامل آنها با حوزه‌ای که در فضا نفوذ کرده، بدست آورده‌اند.این نظریه وجود یک ذره جدید را پیش‌بینی می‌کند که نام هیگز را بر دوش می‌کشد. اما شش فیزیکدان از جمله هیگز اکنون بطور کلی برای تدوین این مفهوم منتسب شده‌اند.این ایده آغازگر یک دهه تلاش برای شناسایی این ذره در آزمایشات بود با این حال تا امسال که دانشمندان برخورددهنده 10 میلیارد دلاری سرن از کشف یک ذره مرتبط با بوزون هیگز خبر دادند، نامعلوم و گریزان باقیمانده بود.این کشف احتمالی، قطعه پایانی چارچوب مدل استاندارد را تکمیل کرد که پذیرفته‌شده‌ترین نظریه برای توضیح چگونگی تعامل ذرات ماده با یکدیگر بشمار می‌رود.در زمان اعلام این خبر، هیگز به خبرنگاران گفت: خیلی خوب است که بعضی مواقع حق با آدم باشد.وی افزود: در ابتدا فکر هم نمی‌کردم که در زمان زنده بودنم شاهد این کشف باشم چرا که ما در ابتدا چیز زیادی در مورد محل این ذره در جرم نداشتیم و از این رو اطلاعات کمی در مورد زمان مورد نیاز برای جستجوی آن توسط یک دستگاه انرژی در دست بود.کمی پس از اخبار بوزون، دانشگاه ادینبورگ که هیگز در آن تدریس می‌کند، یک مرکز جدید برای فیزیک نظری با نام وی را افتتاح کرد.

در آخرین روزهای سال 2012، ناسا یکی از جالب‌ترین پرتره‌های شخصی کاوشگر کنجکاوی را در مریخ به ثبت رسانده که در آن این ربات در برابر مقصد نهایی خود، کوه شارپ دیده می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این تصویر جدید از کنجکاوی در حقیقت یک ترکیب از چندین تصویر رنگی وضوح بالا بوده که از 31 اکتبر تا اول نوامبر توسط این کاوشگر به ثبت رسیده‌اند.این تصویر، کنجکاوی را در میان رد چرخ‌های آن با یک پیش‌زمینه از کوهستان پنج کیلومتری شارپ در دوردست نشان می‌دهد.این کوه برجسته، قله مرکزی محل فرود این کاوشگر در دهانه عریض گیل است. کوه دیگر قابل مشاهده در این تصویر در سمت چپ کنجکاوی در حقیقت دیواره شمالی دهانه است.کنجکاوی برای ایجاد تصاویر چشمگیر از مریخ از تصویربردار عدسی دستی مریخ(MAHLI) استفاده می‌کند که یک دوربین پرقدرت بر روی بازوی روباتیک آن است. این کاوشگر مانند یک گردشگر که از خود در برابر بناهای تاریخی عکس می‌اندازد، دوربین را به سوی خود برگردانده و مجموعه‌ای تصاویر که تیم این ماموریت برای تولید یک نمای ترکیبی وضوح بالا به هم چسبانده‌اند، از خود ثبت کرده است.کنجکاوی برای این عکس باید بازوی روباتیک خود را در بیش از 50 موقعیت در یک روز قرار می‌داد تا از تمام بدنه خود در برابر دوربین عکس بگیرد. دانشمندان ناسا از یک نمونه آزمایشی این کاوشگر در زمین برای تمرین بخشهای تصویربرداری مریخی استفاده کرده‌اند.ناسا پیش از این در اوایل ماه نوامبر یک نسخه دیگر از پرتره کنجکاوی را که از 55 تصویر مجزا ساخته شده بود، به نمایش گذاشت. این تصویر جدید شامل جزئیات چشمگیر بیشتر و یک نمای گسترده‌تر است.کاوشگر کنجکاوی به سوی یک ناحیه در نزدیکی دامنه کوه شارپ موسوم به گلنلگ در حال حرکت بوده و در طول مسیر آزمایشات خود را انجام خواهد.ماموریت اصلی این کاوشگر 2.5 میلیارد دلاری تعیین امکان وجود حیات میکروبی ابتدایی در دهانه گیل در گذشته یا حال است.

«جسکو فرایر فون پوتکامر» از مهندسان ناسا و یکی از اعضای اصلی مأموریت آپولو برای انتقال نخستین انسان به ماه، در سن 79 سالگی درگذشت.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «فون پوتکامر» پس از اخذ مدرک مهندسی مکانیک از کالج فناوری آخن آلمان، در سال 1962 میلادی به ناسا پیوسته و همزمان به تیم طراحی موشک به سرپرستی دکتر «ورنر فون بروان» دعوت شد.فعالیت این تیم در مرکز پرواز فضایی مارشال سرانجام به طراحی و توسعه موشک Saturn V‌ منجر شد که برای انتقال فضاپیمای آپولو 11 و نخستین انسان به ماه مورد استفاده قرار گرفت.«فون پوتکامر» پس از 12 سال حضور در مرکز مارشال، در سال 1974 میلادی به مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن رفت و با تیم طراحی ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ همکاری کرد و در طول فعالیت علمی خود، جوایز متعددی از جمله جایزه افتخار ناسا (NASA Honor Award‌) را دریافت کرد.مجموعه کتاب هایی در خصوص سفرهای فضایی و حضور بعنوان مشاور فنی در مجموعه علمی - تخیلی پیشتازان فضا (Star Trek) از دیگر فعالیت های «پوتکامر» محسوب می شود.«فون پوتکامر» روز 27 دسامبر (هفتم دی) در اثر بیماری در سن 79 سالگی درگذشت.

سایت DigitalGlobe بعنوان عرضه کننده تصاویر فضایی و محتوای جغرافیایی، مجموعه ای از برترین تصاویر ماهواره ای تهیه شده در سال 2012 میلادی را منتشر کرده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این تصاویر گستره وسیعی از مناطق مختلف زمین، از مرتفع‌ترین قله ژاپن تا سیل پاکستان، یخچال های عظیم گرینلند، دهکده بازیهای المپیک لندن و معدن مس شیلی را به تصویر می کشند.

بقیه در ادامه

ستاره‌شناسان در سراسر جهان بطور مشتاقانه‌ای در حال پیگیری ورود یک دنباله‌دار در سال آینده به فضای نزدیک زمین هستند که حتی ماه نیز در برابر نور آن بی‌فروغ خواهد بود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دنباله‌دار «آیسون(سی/۲۰۱۲ اس۱)» برای اولین بار در داخل منظومه شمسی وارد شده و در ماه‌های نوامبر و دسامبر 2013 که به سوی خورشید در حرکت است، منظره زیبایی را در برابر چشمان ساکنان نیمکره شمالی زمین قرار خواهد داد.احتمالا این دنباله‌دار از تمام دنباله‌دارهای قرن اخیر درخشان‌تر بوده و حتی در نور روز نیز قابل مشاهده است. همچنین این سفر،‌اولین و آخرین حضور این دنباله‌دار در منظومه شمسی خواهد بود؛ چرا که احتمالا به سوی خورشید شیرجه خواهد زد.آیسون اکنون از ماورای سیاره مشتری به سمت داخل منظومه شمسی در حرکت بوده و با نزدیک شدن به زمین، یک نمایش درخشان با نور بیشتر از ماه را در معرض چشمان زمینیان قرار خواهد داد.به گفته ستاره‌شناسان، در اوایل ماه نوامبر این دنباله‌دار توسط چشم غیرمسلح در آسمان شب قابل مشاهده خواهد بود.آیسون سپس به سرعت در اطراف خورشید در فاصله حدود سه میلیون کیلومتر چرخیده و از این رو در نور روز نیز در سمت ستاره قطبی قابل مشاهده خواهد بود.این دنباله‌دار که توسط ستاره‌شناسان تلسکوپ شبکه نوری علمی بین‌المللی(آیسون) روسیه کشف شده، در نهایت در خورشید سفر خود را به پایان خواهد رساند.آیسون در یک مدار سهموی بوده، بدین معنی که احتمالا از دامنه‌های خارجی منظومه شمسی و شاید از ابر اورت نشات گرفته باشد.اگر این دنباله‌دار از مواجهه با خورشید جان سالم بدر ببرد، هزاران و شاید میلیونها سال طول بکشد تا از داخل منظومه شمسی بازگردد.آیسون با قرار گرفتن در مدار مشتری و با آب شدن یخهای درون آن توسط خورشید که آنرا مستقیما به گاز تبدیل می‌کند، درخشش خواهد گرفت.با گرم شدن مواد شیمیایی درون این دنباله‌دارها، فواره‌های درخشان از آنها فوران کرده که دنباله آنها را با طول صدها هزار کیلومتر تشکیل می‌دهند.بهترین زمان برای مشاهده آیسون از اواخر نوامبر و اوایل دسامبر پیش‌بینی شده است.

 پژوهشگران طی آزمایش هایی دقیق توانسته‎ اند ناتوانی کامپیوترهای فعلی را در حل برخی از مسایل پیچیده آشکار کنند. آنها پیشنهاد می‌دهند گام بعدی در راه دستیابی به رایانش کوانتومی، کامپیوترهای نوری است.

به گزارش علم پرس؛ ایده‌پردازان «کامپیوترهای کوانتومی» می‌گویند که این ماشین‌ها کارهایی انجام خواهند داد که کامپیوترهای کلاسیک امروزی به این زودی‌ها قادر به انجام آن نخواهند بود، کارهایی همچون شکستن رمزهایی که از معاملات بانکی حفاظت می‌کنند. اکنون، گروه‌هایی متعدد به شواهد قطعی رسیده‌اند که فیزیک کوانتوم به راستی متضمن سطحی از پیچیدگی است که کامپیوترهای کلاسیک هرگز قادر به تطبیق دادن خود با آن نیستند. ابزارهای جدیدی که این گروه‌ها ساخته‌اند، بسیار ساده‌تر از کامپیوترهای کوانتومی هستند، اما روزی خواهند توانست برخی کارهای مشابه آنها را نیز انجام دهند.به گزارش نیچر، در سال ۲۰۱۰/۱۳۸۹ اسکات آرونسون و آلکس آرکیپف، دانشمندان نظری علوم کامپیوتر در ام‌.آی.‌تی کمبریج در مقاله‌ای طولانی بیان کرده‌اند که یک سری ذرات مشخص کوانتومی (همچون فوتون‌ها که کوانتوم‌های نور هستند) کارکردهایی دارند که مشخصا انجام آنها با کامپیوترهای معمولی غیر ممکن است. آنها نشان داده‌اند که نحوه برهمکنش فوتون‌ها با یکدیگر توسط قواعدی ریاضی توصیف می‌شوند که به باور خیلی‌ها برای محاسبه، «به طور نمایی» کند می‎شوند؛ یعنی مدت‏زمانی که برای حصول نتیجه سپری می‌شود، به صورت نمایی با تعداد فوتون‌ها افزایش می‌یابد.

شواهد آزمایشگاهی

جاستین اسپرینگ، فیزیک‌دان دانشگاه اکسفورد و همکارانش به تازگی درستی نظرآرانسون و آراکیپف را اثبات کرده‌اند. در مقاله‌ای که این هفته در ساینس منتشر شده، این محققین چهار فوتون یکسان را در شبکه‌ای از شکافنده‌های پرتویی موجود بر روی یک ریز تراشه تزریق کردند. به لطف اثر کوانتومی تداخل (که وقتی فوتون‌ها همزمان به یک شکافنده پرتوی نور اصابت می‌کنند، رخ می‎دهد و یکی از نشانه‎های موجی بودن نور است) هر بار که این آزمایش اجرا می‌شد، فوتون‌ها مسیر متفاوتی را در میان این مارپیچ نوری برمی‌گزیدند. در پایان هر مرحله آزمایش، آشکارسازها موقعیت ذرات را مشخص می‌کردند تا بتوانند احتمال‌های رسیدن به هر یک از مقصد‌های ممکن را نشان دهند.بدون این ابزار، محاسبه این احتمال‌ها هر چند غیر ممکن نیست، اما از نظر محاسبات ریاضی کاری بسیار دشوار است. کامپیوترهای امروزی می‌توانند با صرف زمانی معقول، معادله این چهار فوتون را حل کنند. اما زمانی که یک ذره دیگر وارد شود، سختی محاسبه را دو برابر می‌کند. به گفته آرونسون، کافی است که شما ۱۰۰ فوتون را در چنین ابزاری قرار دهید تا شاهد باشید که توانمند‌ترین ابرکامپیوترهای جهان نیز به زانو در‌می‌آیند.او می‌گوید که آزمایش اسپرینگ را می‌توان تا آن اندازه تعمیم داد، هرچند که تولید تعداد زیادی از فوتون‌های همسان (و همچنین زمان بندی دقیق آنها) کار ساده‌ای نخواهد بود. خوشبختانه او در این عرصه تنها نیست. گروهی از دانشمندان دانشگاه بریزبن استرالیا نیز در این هفته در ژورنال ساینس از نمونه اولیه کوچک خود پرده‌برداری کردند. و دو گروه اتریشی و ایتالیایی دیگر هم در این ماه مقالات خود را از آزمایش‌های مشابهی به چاپ رساندند.طبق توضیح اروسون، حصول این مدارک اصلی تنها به تازگی ممکن شده است و دلیل آن هم این است که اکنون آزمایشگاه‌ها قادر به تولید بسته‌های همزمان فوتون‌ها با قابلیت اعتماد بالا شده‌اند. ابزارهای فوتون پایه‌ای که تاکنون ساخته شده‌اند صرفا اسباب‌بازی‌های کوچک تک کاره‌ای هستند که کاملا برای اهداف علمی ساخته شده‌اند. او می‌گوید: «تا جایی که ما می‌دانیم، آنها کاربرد عملی خاصی ندارند؛ اما این ماشین‌های شمارشگر فوتونی، روزی می‌توانند به آن درجه از رشد برسند که به کامپیوترهای کوانتومی کامل تبدیل شوند.»اسپرینگ می‌گوید: « ما فکر می‌کنیم که در نهایت، ماشین‌های کوانتمی خواهند توانست کامپیوترهای کلاسیک را مغلوب کنند».

برگرفته از خبرآنلاین

ابرزمین HD40307g با قابلیت میزبانی حیات خارج از منظومه شمسی

مجموعه‌ای از سیارات فراخورشیدی با ویژگی‌های منحصر بفرد در سال 2012 میلادی کشف شده‌اند که برجسته‌ترین نمونه، یک سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آخرین روزهای سال 2012 میلادی، برجسته‌ترین سیارات بیگانه کشف شده در این سال را مرور می‌کنیم:

نخستین نمونه سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید

سیارات بیگانه قابل سکونت

  اخترشناسان دو سیاره جدید را با قابلیت میزبانی حیات خارج از منظومه شمسی شناسایی کردند؛ هر دو سیاره در منطقه قابل سکونت ستاره میزبان قرار دارند، یعنی در منطقه ای که امکان وجود آب بشکل مایع بر سطح سیاره وجود دارد.ابرزمین HD40307g‌ که در ماه نوامبر کشف شد، جرمی هفت برابر زمین داشته و در فاصله 42 سال نوری با زمین قرار دارد.این سیاره فراخورشیدی که می تواند سنگی یا غول گازی بشکل نپتون باشد، در میان منطقه قابل سکونت ستاره میزبان واقع شده است که امکان وجود آب را تقویت می‌کند.ستاره HD40307 میزبان شش سیاره فراخورشیدی است که ابر زمین HD40307g دورترین سیاره محسوب می‌شود و طول چرخش آن بدور ستاره میزبان 200 روز بطول می‌انجامد.سیاره فراخورشیدی Gliese163c‌ نیز در منطقه قابل سکونت ستاره میزبان واقع شده است و جرم آن هفت برابر زمین است که می‌تواند سیاره سنگی بزرگ یا گاز غول پیکر کوچک‌تری باشد.این سیاره در مدار یک کوتوله قرمز در چرخش است و طول هر سال (مدت چرخش بدور ستاره میزبان) 26 روز بطول می‌انجامد.هر دو سیاره فراخورشیدی HD40307g و Gliese163c با استفاده از ابزار HARPS تلسکوپ 3.6 متری رصدخانه جنوبی اروپا در مرکز La Silla شیلی کشف شده‌اند.

چرخش سیاره گازی غول پیکر Kepler-34b بدور دو ستاره

 نخستین نمونه سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید

 تاکنون تنها شش سیاره با دو ستاره میزبان کشف شده‌اند که اصطلاحا سیارات دو دویی (circumbinary planets) نامیده می‌شوند.اما محققان دانشگاه ییل با همکاری دو منجم آماتور در قالب پروژه ای تحت عنوان شکار سیارات بیگانه، موفق به کشف سیاره گازی غول پیکر PH1 شدند که در مدار یک جفت ستاره در یک سیستم چهار ستاره ای در حال چرخش است.دمای سیاره گازی PH1‌ بالغ بر 251 درجه سانتیگراد است و طول چرخش بدور ستاره‌های میزبان 138 روز بطول می‌انجامد.این سیاره فراخورشیدی می‌تواند میزبان احتمالی قمرهای سنگی باشد که بدلیل دمای زیاد، فاقد آب هستند.

نزدیک ترین سیاره فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی

 سیستم ستاره‌ای دوتایی

 سیاراتی که در مدار در سیستم ستاره‌ای دوتایی در حال چرخش هستند، بدلیل شباهت با سیستم دوتایی تتواین (Tatooine‌) فیلم جنگ ستارگان، «سیارات تتواین» نیز نامیده می شوند.اخترشناسان ناسا با استفاده از تلسکوپ فضایی کپلر موفق به شناسایی دو سیستم دوتایی مجزا با سیاره هایی در نزدیکی منطقه قابل سکونت ستاره های میزبان شدند.سیاره گازی غول پیکر Kepler-34b‌ جرمی 70 برابر زمین داشته و بدور دو ستاره خورشید مانند در حال چرخش است. این سیاره در فاصله چهار هزار و 900 سال نوری واقع شده است و طول چرخش بدور ستاره های میزبان 289 روز بطول می انجامد.سیاره Kepler-35b‌ در فاصله پنج هزار و 400 سال نوری واقع شده و جرم آن معادل یک هشتم جرم سیاره مشتری است؛ طول مدت چرخش بدور جفت ستاره میزبان نیز 131 روز طول می کشد.در نمونه دیگری از سیستم ستاره ای دوتایی، محققان برای نخستین بار موفق به کشف دو سیاره در مدار یک جفت ستاره دوتایی شدند.ستاره های خورشید مانند Kepler-47‌ در فاصله پنچ هزار سال نوری با زمین واقع شده اند.سیاره Kepler-47c یک گاز غول پیکر است که در طی 303 روز بدور ستارگان میزبان می چرخد؛ سیاره Kepler-47b نیز که کوچکترین سیاره شناخته شده در سیستم دوتایی محسوب می شود، در مدت کمتر از 50 روز بدور جفت ستاره میزبان می چرخد.

سیاره گازی Kappa Andromedae b‌ با خصوصیات شبه ستاره ای

 نزدیک ترین سیاره فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی

 نزدیک ترین سیستم خورشیدی به زمین به نام Alpha Centauri‌ شامل سه ستاره با جرمی معادل 90 درصد جرم خورشید، میزبان یک سیاره مذاب است که در فاصله 4.2 سال نوری با زمین واقع شده است.چرخش سیاره سنگی در مدار ستاره Alpha Centauri B تنها 3.2 بطول می انجامد و سطح داغ این سیاره امکان قابل سکونت بودن آنرا منتفی می کند.

کوچک ترین سیستم خورشیدی- مدار ستاره KOI-961

 سیاره ای با خصوصیات شبه ستاره ای

 سیاره گازی Kappa Andromedae b‌ با جرمی معادل 13 برابر جرم مشتری، از توانایی طبقه بندی در گروه کوتوله های قهوه ای برخوردار است.اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ سوبارو ژاپن در هاوایی موفق به تهیه تصاویر مستقیمی از این سیاره شدند؛ دمای سیاره Kappa And b‌ یک هزار و 400 درجه سانتیگراد است.

 کوچک ترین سیستم خورشیدی

 اغلب سیارات عظیم تازه کشف شده، ابرزمین یا ابرمشتری هستند و یافتن اینگونه سیارات بسیار آسان است؛ اما اخترشناسان سه سیاره با کسری از اندازه زمین را شناسایی کرده اند که یکی از آنها در ابعاد سیاره مریخ، عنوان کوچکترین سیاره بیگانه را به خود اختنصاص داده است.کوتوله های سرخ یکی از متداول ترین انواع ستارگان در کهکشان راه شیری محسوب می‌شوند و دانشمندان بر این باور بودند که آنها فاقد مناطق قابل سکونت هستند، اما تحقیقات سال جاری این نظریه را رد کرده است.محققان چندین سیاره را در مدار ستاره KOI-961 شناسایی کرده‌اند که در کمتر از دو روز بدور ستاره میزبان می‌چرخند.قطر این سیارات سنگی 0.78، 0.73 و 0.57 برابر قطر زمین هستند و دمای بین 177 تا 447 درجه سانتیگراد، امکان میزبانی حیات را منتفی می کند.

ناسا پس از اطمینان دادن نسبت به پایان نیافتن جهان در 21 دسامبر 2012، اکنون عبور سیارک بالقوه خطرناک 2011AG5 از کنار زمین در سال 2040 را بی‌خطر دانست.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مطالعات قبلی نشان می‌داد که سیارک بالقوه خطرناک 2011AG5 با قطر 140 متر در مسیر حرکت بسوی زمین، در فوریه 2040 میلادی احتمالا با زمین برخورد خواهد کرد.برخورد احتمالی این سیارک با زمین، انرژی معادل 100 مگاتن ایجاد خواهد کرد که هزاران برابر قوی‌تر از بمب اتم است.اما داده‌های جدید تهیه شده توسط دفتر برنامه اشیای نزدیک به زمین در آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL)‌ ناسا نشان می‌دهد، این سیارک هیچ خطری را برای زمین و ساکنان آن ایجاد نخواهد کرد.ناسا با همکاری محققان دانشگاه هاوایی و با استفاده از تلسکوپ هشت متری جمینی (Gemini)، سیارک 2011AG5 راطی روزهای مختلف در ماه اکتبر مورد بررسی قرار داد.«دیوید تولن» از محققان موسسه نجوم دانشگاه هاوایی تأکید می‌کند: رصد سیارک‌ها بدلیل نزدیک بودن آنها به خورشید تقریبا دشوار است و این کار تنها بمدت 30 دقیقه در طول روز امکانپذیر است.بر اساس اعلام ناسا، این سیارک در نزدیک ترین فاصله با زمین در سال 2040 میلادی، از فاصله 890 هزار کیلومتری که دو برابر فاصله زمین تا ماه است، عبور خواهد کرد که عدم قطعیت مدار حرکت سیارک را نشان می‌دهد.محققان با قطعیت اعلام کرده اند که این سیارک طی سال های آینده و در سال 2040 میلادی هیچ خطری برای زمین ایجاد نخواهد کرد.

شرکت فضایی «انرژیا» روسیه برنده قرارداد 11 میلیون دلاری طراحی و ساخت آزمایشگاه فضایی مستقل در مدار زمین شد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آژانس فضایی فدرال روسیه (روس کاسموس) اواسط ماه اکتبر (مهرماه) طرح ساخت آزمایشگاه فضایی مستقل در مدار زمین را مطرح کرد که در نهایت شرکت فضایی انرژیا (Energia)‌ بعنوان تنها پیشنهاد دهنده، برنده این مناقصه اعلام شد.ایستگاه پژوهشی چند منظوره Oka-T-MKS بطور مستقل در مدار زمین فعالیت کرده و در فواصل زمانی مشخص به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) متصل می‌شود.تنظیم تجهیزات آزمایش‌های علمی، سوخت‌گیری و سایر سرویس‌های مورد نیاز توسط خدمه ISS‌ انجام خواهد شد و آزمایشگاه فضایی در دوره‌های 180 روزه پس از هربار اتصال قادر به فعالیت کاملا مستقل و خودمختار در مدار زمین است.آزمایشگاه فضایی Oka-T-MKS قادر به حمل 816 کیلوگرم تجهیزات بوده و برای انجام مطالعات مواد، فیزیک پلاسما، زیست شناسی و پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد.به گفته «ویتالی داوویدف» معاون روس کاسموس، این آزمایشگاه تا سال 2015 آماده پرتاب به مدار زمین خواهد شد و پس از دو تا سه سال مجددا به زمین بازمی‌گردد.

 مگنتوسفر یا میدان مغناطیسی زمین، یک سپر نامرئی برای سیاره ما است و آن را از اشعه های مضر خورشید محافظت می کند. زندگی بر روی کره زمین بدون میدان مغناطیسی که از آن حفاظت می کند، امکان پذیر نیست. ميدان مغناطيسی، دائما در حال تغيير و قطب های آن در حال حرکت و جابه جایی هستند.برای مطالعه بیشتر میدان مغناطیسی زمین، پژوهشگران مغناطیس سنج هایی را به مدار می فرستند که می توانند با دقت بالا، جهت و میزان میدان مغناطیسی در سراسر کره زمین را اندازه گیری کنند. اطلاعات جدید کمک خواهد کرد تا درک کنیم چرا سپر نامرئی زمین در حال محو شدن است، و آیا قطب های مغناطیسی بکلی تغییر خواهند کرد؟

2012 euronews

نتایج جدید دانشمندان مرکز سرن نشان داده که احتمالا دو بوزون هیگز متفاوت وجود داشته که یکی از وزن 123.5 گیگاالکترون ولت و دیگری از 126.6 گیگاالکترون ولت برخوردار است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یک ماه پیش دانشمندان برخورددهنده بزرگ هادرونی آخرین نتایج بوزون هیگز را منتشر کردند که اگرچه باعث شگفتی بسیار شد اما جذابترین بخش آن نتایجی بود که منتشر نشدند.داده‌های اصلی هیگز از ماه ژوئیه نشان داده بودند که هیگز بیش از آنچه که باید، به دو فوتون تجزیه می‌شود که یک نشانه جالب اما کمرنگ از یک کشف جدید در حوزه فیزیک بود.

در ماه نوامبر دانشمندان تجربه‌های اطلس و برخورددهنده بزرگ هادرونی همه اطلاعات بجز داده‌های دو فوتونی را به روزرسانی کردند.هفته گذشته محققان تجربه اطلس بالاخره نتایج دو فوتونی را منتشر کردند. کشف آنها به قدری عجیب بوده که برخی فیزیکدانان امکان بروز اشتباه را در آن وارد کرده‌اند. این نتایج نشان‌دهنده دو ذره بود که جرم یکی 123.5 گیگاالکترون ولت و دیگری 126.6 گیگاالکترون ولت و نشانگر یک تفاوت چشمگیر سه گیگاالکترون ولتی در آمار است.اگرچه ضمیمه‌های خاص مدل استاندارد فیزیک ذرات وجود بوزن هیگزهای متعدد را فرض کرده‌اند اما هیچ کدام پیش‌بینی دو ذره هیگز با جرمهای مشابه را پیش‌بینی نکرده‌اند.آنها همچنین پیش‌بینی نکرده‌اند که چرا یک ذره باید ترجیحا به دو ذره تجزیه شده در حالیکه ذره دیگر به فوتون تجزیه می‌شود.این در حالیست که فیزیکدانان زیادی این نتایج را یک اشتباه محاسباتی و آزمایشی خوانده‌اند و برخی حتی بر روی آن شرط‌بندی کرده‌اند.

البته محققان سرن از این واکنشها آگاه بوده و از این رو به نظر سه ماه گذشته را به آزمایش مجدد برای اطمینان از عدم بروز اشتباه در این داده‌ها گذرانده‌اند.نتایج نهایی این بررسی‌ها قرار است در ماه مارس اعلام شود.

 شرکت گودیر نسل جدید تایر‌های خود را ویژه خودرو‌های تجاری معرفی کرده است که می‌توانند بدون نیاز به منبع خارجی در زمان حرکت باد شوند. بر اساس اعلام این شرکت، نسل جدید تایر‌های گودیر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با تشخیص کاهش فشار هوای داخل تایر می‌توانند بدون نیاز به منبع فشار هوا از خارج و حتی بدون نیاز به دخالت راننده، اقدام به وارد کردن هوا به درون تایر تا حد لازم کنند.این تکنولوژی بر مبنای یک سنسور و مجموعه‌ای از سوپاپ‌های کوچک نصب شده در داخل و خارج تایر استوار است. سنسور این سیستم وظیفه اندازه‌گیری فشار هوای داخل تایر را بر عهده دارد. با رسیدن فشار هوای داخلی تایر به پایین‌تر از سطح مشخص شده، سنسور دستور باز کردن سوپاپ‌های ورودی هوا به تایر را می‌دهد. این سوپاپ‌ها در کناره تایر تعبیه شده‌اند و امکان ورود هوا را فراهم می‌کنند. این شیر به یک تیوب داخلی متصل است و در سمت دیگر این تیوب نیز شیر دیگری قرار دارد که هوا را به داخل تایر می‌رساند و به این ترتیب با چرخش تایر و تغییر فرم آن، تیوب داخلی تحت فشار قرار می‌گیرد و تغییر شکل پیدا می‌کند و در هر بار چرخش هوا را از خارج مکیده و به داخل تایر پمپ می‌کند. این عمل آن قدر ادامه پیدا خواهد کرد تا فشار هوای داخلی تایر به سطح دلخواه برسد و پس از آن سوپاپ ورودی تایر مسدود می‌شود.