ذره بنیادی «بوزون هیگز» که کشف آن در ماه ژوئیه توسط دانشمندان مرکز سرن به تمام دنیا اعلام شد، ممکن است از هیجان کمتری نسبت به آنچه انتظار می‌رفت، برخوردار باشد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دانشمندان در گزارش روز پنج‌شنبه خود در نشستی در کیوتو که در آن آخرین اطلاعات از برخورد دهنده بزرگ هادرونی ارائه شد، اظهار کردند که به احتمال زیاد ذره کشف شده در ماه ژوئیه همان ذره گریزان بوزون هیگز است که جرم ماده را تامین می‌کند.با این حال آنها تاکید کردند که اطلاعات بدست آمده نشان داده که این ذره یک چیز عجیب و غریب با یک قلمرو جدید در کیهان‌شناسی نبوده بلکه یک «هیگز مدل استاندارد» متناسب با مفهوم علمی رایج از جهان است.این دانشمندان از ظهور شواهد بیشتر از بوزون هیگز بودن این ذره جدید در روند تحقیقات خود خبر داده‌اند اما هنوز هیچ نشانه‌ای از غیرمعمولی بودن این ذره نسبت به پیش‌بینی‌های اولیه مشاهده نشده است.وظیفه اولیه برخورددهنده بزرگ هادرونی 10 میلیارد دلاری مرکز سرن، شناسایی هیگز بوده که بدون آن بقایای ذرات در حال پرواز پس از انفجار بزرگ در 13.7 میلیارد سال پیش نمی‌توانستند به شکل ستارگان، سیارات و یا کهکشانها در بیایند.وجود این ذره در سال 1964 توسط پیتر هیگز، فیزیکدان انگلیسی فرض شد که می‌توانست شکاف مدل استاندارد را پر کند.دانشمندان از دهه 1980 به دنبال این ذره بودند تا دو سال پس از آغاز کار برخورددهنده بزرگ هادرونی در سال 2010 متوجه چیزی شبیه به آن شدند. اما این محققان همچنان به پژوهش‌های خود برای اثبات وجود آن با قطعیت سیگما-5 ادامه دادند.دانشمندان همچنین امید داشتند که این پژوهش بتواند به آنها شواهد بیشتری را برای مفاهیم دیگری مانند ابرتقارن، ماده تاریک و انرژی تاریک که آنها را جزء حوزه «فیزیک نوین» خوانده‌اند، ارائه کند.ابر تقارن در نظریه می تواند در توضیح ماده تاریک که طبق باورها حدود 25 درصد جهان شناخته شده را تشکیل داده،‌ کمک کند اما طبق گزارشات روز پنج‌شنبه هنوز هیچ نشانه‌ای از آن شناسایی نشده است.این در حالیست که دانشمندان هنوز امید خود را برای کشف یافته‌های عجیب‌تر از دست نداده‌اند؛ چرا که این ذره شبیه به هیگز برای گواهی دادن ابرتقارن باید حداقل در پنج نوع مختلف باشد.به گفته محققان، چالش کنونی، سنجش دقیق تمام ویژگی‌های ذره جدید بوده و درک درست از ذرات پنهان آن زمان می‌برد.دانشمندان اکنون به سالهای پس از 2014 چشم دوخته‌اند که در آن زمان قدرت این برخورددهنده مدور دوبرابر شده یا یک برخورددهنده خطی که طرح آن برای ژاپن ریخته شده، آماده شود.

محققان فرضیه‌ای در خصوص خارج شدن زمین از مدار خود در اثر برخورد یک ستاره گم شده را مطرح کرده‌اند. گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چرخش زمین در زاویه هفت درجه ای خارج از خط استوای خورشید همیشه برای محققان سوال برانگیز بوده است.فرضیه‌ای که به تازگی در این خصوص مطرح شده نشان می دهد که گرانش یک ستاره سیار در نزدیکی منظومه شمسی باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.دکتر «کنستانتین باتیگین» از محققان مرکز فیزیک نجومی هاروارد - اسیمت سونیان در دانشگاه کمبریج اظهار می‌کند: خورشید در زمان شکل‌گیری منظومه شمسی احتمالا دارای یک ستاره همسایه جوان و سرگردان بوده است که گرانش این ستاره باعث خروج سیارات از مدار خط استوای خورشید شده است.وی خاطر نشان می‌کند: معتقدم جایی در کهکشان راه شیری، ستاره‌ای وجود دارد که گرانش آن باعث انحراف هفت درجه‌ای زمین از مدار خط استوای خورشید شده است.«جاش وین» از محققان نجوم موسسه فناوری ماساچوست (MIT) نیز فرضیه مطرح شده را ایده‌ای قابل پذیرش دانسته و معتقد است، با استفاده از ابزار پیشرفته نجومی می‌توان سیستم‌های چند سیاره‌ای و درستی فرضیه دکتر «باتیگین» را مورد بررسی قرار داد.

نتایج فرضیه جدید محققان در مجله Nature منتشر شده است.

ستاره‌شناسان ناسا در جدیدترین دستاورد خود از کشف دورترین جسم جهان توسط تلسکوپ‌های فضایی اسپیتزر و هابل خبر داده‌اند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این جسم در حقیقت یک کهکشان موسوم به MACS0647-JD در فاصله 13.3 میلیارد سال نوری از زمین بوده که تنها توسط یک عدسی نسبتهای میان‌کهکشانی قابل مشاهده است.نور این کهکشان جوان که بسیار کوچکتر از راه شیری بوده، از 420 میلیون سال پس از انفجار بزرگ باقی مانده، از این رو می‌تواند یک دیدگاه ارزشمند را از ذات جهان اولیه عرضه کند.این کهکشان کوچک کمتر از 600 سال نوری گسترده است؛ در حالیکه کهکشان راه شیری 150 هزار سال نوری وسعت دارد.به اعتقاد ستاره‌شناسان، احتمالا این کهکشان در طول زمان با کهکشانهای کوچک دیگر ادغام می‌شود.MACS0647-JD بطور غیرمستقیم توسط هابل مشاهده شده، چراکه نور آن بسیار ضعیف است. بین این کهکشان و زمین در فاصله 5.6 میلیارد سال نوری یک خوشه کهکشانی موسوم به MACS J0647+7015 وجود داشته که بیشتر از ماده تاریک ساخته شده است.این خوشه به قدری بزرگ بوده که می‌تواند نور را در اطراف خود خم کرده و مانند یک عدسی گرانشی با قطر میلیونها سال نوری عمل کند.نور به دست آمده از این عدسی ابتدا توسط هابل مشاهده شده و سپس مشاهدات اسپیتزر نیز آنرا تائید کرد.این عنوان پیش از این به کهکشان SXDF-NB1006-2 در فاصله 12.91 میلیارد سال نوری از زمین اختصاص داشت که توسط تلسکوپهای سوبارو و کک در هاوایی شناسایی شده بود.

جزئیات این اکتشاف در مجله Astrophysical منتشر شده است.

سیاره مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی 89000(143000کیلومتر)مایل قطر دارد.یازده زمین درکنار یکدیگر برابر قطر آن خواهد شد.مشتری پنجمین سیاره از خورشید است و مدار آن از خورشید 483 میلیون مایل (777میلیون کیلو متر)دور تر است.12 سال زمینی طول می کشد تا یک دور بدور خورشید بگردد در حالیکه فقط 10 ساعت طول می کشد که یکدور بدور خود بزند.سطح آن از ماده جامد تشکیل نشده و تماما گاز است که هر چه عمق بیشتر شود چگالتر می گردد.جو مشتری عمدتا از هیدروژن (86 درصد) و هلیم (14درصد) تشکیل شده است. ابر باندهای رنگارنگ موجود در جو در حقیقت لایه های ابر هایی  هستند که هر چه عمق آنها بیشتر باشد تیره تر و هر چه عمق کمتر باشد روشنتر به نظر می رسند.همچنین درابر های لایه های بالاتر شاهد رعد و برق های عظیمی در جو می باشیم.متوسط درجه حرارات در بالای ابرهای آن 244-درجه فارنهایت و یا 153-درجه سانتی گراد است.نقطه قرمز موجود در مشتری که با تلسکوپ های کوچک نیز قابل دیدن اسن در حقیقت طوفانی است به اندازه 2 کره زمین که 400 سال نیز عمر دارد.

برای فرار از گرانش مشتری می بایست سرعتی برابر با 133100مایل یا 214200کیلومتر بر ساعت سرعت داشته با شید(در مقایسه با زمین که سرعت 25000مایل یا 40200کیلومتر سرعت لازم است).

مشتری دارای 63 قمر است .4 تا از بزرگترین ماههای آن عبارتند از گانیمد،آیو،اروپا و کالیستو که بنام اقمار گالیله ای نیز معروفند زیرا گالیله در سال 1610آنها را مشاهده کرده بود.ژوپیتر دارای یک ماه پیتزا گونه است آیو.این ماه دارای سطح پوشیده از آتشفشانهای سولفور است . در دماهای مختلف این سولفور به رنگهای مختلف در می آید که نتیجه آن شباهت به یک پیتزاست.زوپیتر همچنین دارای چهار حلقه کم نور نازک بدور خود است.مشتری بیشتر انرژی را بصورت گرما از دست می دهد تا مقدار انرژی که از خورشید دریافت می کند.نام این سیاره نام پادشاه خدایان روم در اسطوره شناسی و آقای آسمانها بود نامی که برازنده بزرگترین سیاره منظومه ماست. 

تصاویر بیشتر از مشتری و اقمار آن در ادامه نوشتار آورده شده است

یافته جدید یک تیم بین‌المللی از محققان نجوم نشان می‌دهد، میزان شکل گیری ستارگان در حال حاضر یک سی‌ام دوران اوج زایش ستاره‌ای بوده و این روند نزولی همچنان ادامه خواهد یافت.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بر اساس مدل پذیرفته شده برای تکامل کائنات، شکل‌گیری ستارگان از حدود 13.4 میلیارد سال قبل یا حدود سیصد میلیون سال پس از انفجار بزرگ (Big Bang)‌ آغاز شده و بسیاری از ستارگان اولیه با استانداردهای امروزی، غول‌های عظیم با جرمی چند صد برابر خورشید هستند.سوخت این ستارگان بسرعت تمام شده و پس از انفجار، ستاره در مدت یک میلیون سال به یک ابرنواختر تبدیل می‌شود؛ در این حالت هرچه جرم ستاره کمتر باشد، روند تبدیل شدن به ابرنواختر نیز طولانی‌تر می‌شود.بخش عمده ای از گرد و غبار و گاز ناشی از انفجار ستاره برای شکل گیری ستارگان جدید مورد استفاده قرار می گیرند؛ بطور مثال به نظر می رسد که خورشید حاصل نسل سوم ستارگان باشد.یک تیم بین المللی از محققان نجوم با استفاده از تلسکوپ مادون قرمز انگلیس (UKIRT)، تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT)‌ شیلی و تلسکوپ سوبارو در هاوایی، کامل‌ترین بررسی ستارگان در کهکشان‌های مختلف را در فواصل بسیار دور انجام دادند.با توجه به زمان صرف شده برای رسیدن نور به زمین، می‌توان کهکشان ها را در دوره‌های مختلف تاریخچه کائنات بررسی کرده و چگونگی تغییر شرایط در طول زمان را مشاهده کنیم.بررسی نور ناشی از ابرهای گاز و گرد و غبار در کهکشان‌ها نشان می‌دهد که شکل‌گیری ستارگان در کائنات بطور مداوم رو به کاهش است و این میزان 30 برابر کمتر از دوران اوج شکل‌گیری ستارگان در 11 میلیارد سال قبل است.دکتر «دیوید سوبرال» از محققان دانشگاه لایدن هلند تأکید می‌کند: کائنات از یک بحران جدی در شکل گیری ستارگان جدید رنج می‌برد و خروجی تولید ناخالص داخلی (GDP)‌ کائنات در حال حاضر تنها سه درصد همین میزان در دوران اوج شکل‌گیری ستارگان است.

شبکه مرموزی از نقاط که بخش وسیعی از مناطق بیابانی غرب چین را در بر گرفته است، در نتیجه تحقیقات زمین‌شناسی برای یافتن معادن نیکل ایجاد شده‌اند.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان در زمان بررسی تصاویر ماهواره‌ای سایت باستان‌شناسی جاده ابریشم، بطور تصادفی شبکه مرموزی از نقاط عجیب به وسعت هشت کیلومتر را در منطقه بیابانی تاکلاماکان در غرب چین شناسایی کردند و تحقیقات در این خصوص از سال 2010 آغاز شد.بررسی ها نشان داد که این الگوهای مرموز در تصاویر ماهواره‌ای سال 2004 وجود نداشتند و این الگوها طی چند سال اخیر ایجاد شده اند.محققان در ادامه تحقیقات خود، مقاله ای را در یکی از روزنامه های چین پیدا کردند که حاکی از کشف مقادیر عظیم ذخایر نیکل در مناطق بیابانی این کشور بود.به نظر می رسد که این الگوهای عجیب به مطالعات زمین شناسی مربوط می شود، چراکه در این گونه اکتشافات، نقاط و حفره‌هایی برای تعیین ترکیب ذخایر معدنی در روی زمین ایجاد می‌شوند.«آملیا کارولینا» فیزیکدان دانشگاه پلی تکنیک تورین ایتالیا و نویسنده این تحقیق تأکید می کند: در نقشه‌های ماهواره‌ای تهیه شده از بیابان تاکلاماکان در غرب چین می‌توان ساختارهای دست‌سازی را مشاهده کرد که از چاله یا تپه‌های کوچک تشکیل شده‌اند. این ساختارهای عجیب که مانند صفحات شطرنج در بیابان شکل گرفته‌اند، ناشی از انجام مطالعات زمین‌شناسی برای یافتن ذخایر نیکل هستند.

این محقق در سال 2011 نیز موفق به رمزگشایی از اسرار الگوهای عجیب در تصاویر ماهواره‌ای از منطقه‌ای در پرو شده بود.

آژانس فضایی اروپا تصاویر دیدنی از سطح مریخ منتشر کرده است که می‌تواند نشانه‌هایی از وجود یخچال‌های عظیم باستانی در زیر سطح سیاره سرخ باشد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دوربین استریو با وضوح تصویری بالا (HRSC)‌ کاوشگر «مارس اکسپرس» آژانس فضایی اروپا (ESA)، این تصاویر را از منطقه Nereidum Montes تهیه کرده است.این منطقه ناهموار به وسعت یک هزار و 150 کیلومتر در بخش شمالی حوزه برخوردی گسترده Argyre مریخ واقع شده است.در تصاویر تهیه شده توسط دوربین HRSC می توان ساختارهایی ناشی از عبور جریان های رودخانه و باد و نشانه هایی از احتمال وجود یخچال های عظیم باستانی در زیر سطح را مشاهده کرد.محققان تأکید می‌کنند که مسیرهای رودخانه بر سطح مریخ، شبیه کانال های درخت مانند بر روی زمین هستند که معمولا در اثر بارندگی یا در زمان ذوب شدن یخ‌ها ایجاد شده و می‌تواند نشانه‌ای از وجود آب در سیاره سرخ باشد.بررسی نسبت قطر و عمق دهانه‌ها این احتمال را مطرح می‌کند که آب بصورت یخچال‌هایی در زیر سطح خشک سیاره مریخ وجود داشته و پیش بینی می‌شود که وسعت یخچال‌ها در عمق بین چند ده تا چند صد متر باشد.

تمرکز دهانه های برخوردی در بخش شرقی

ناهمواری تپه‌های شنی در پناه دره‌ها و تپه‌های مریخ

رکورد طولانی ترین پیاده روی فضایی به «آناتولی سولوویف»، فضانورد روس اختصاص دارد که در قالب 16 مأموریت حدود 82 ساعت خارج از ایستگاه فضایی پیاده روی کرده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خروج فضانوردان از ایستگاه فضایی بین المللی، «پیاده روی فضایی» نامیده می شود. کلمه EVA نیز که گاهی به جای واژه پیاده روی فضایی استفاده می شود، مخفف «فعالیت فضایی اضافی» است.«الکسی لئونوف»، کیهان نورد روس نخستین پیاده روی فضایی را در ماه مارس سال 1965 به مدت 10 دقیقه انجام داد و در حال حاضر این مأموریت های خارج از ایستگاه بین پنج تا هشت ساعت به طول می انجامد.فعالیت فضایی اضافی (EVA) با هدف انجام آزمایشات علمی خارج از ایستگاه، تست تجهیزات جدید، تعمیر ماهواره ها و تعویض قطعات معیوب ایستگاه فضایی از جمله پنل های خورشیدی انجام می شود و در طول پیاده روی، فضانوردان لباس های مخصوصی بر تن دارند.لباس ها تحت فشار بوده و فضانوردان مجبورند که چند ساعت قبل از شروع پیاده روی آنها را بر تن کنند.فضانوردان به مدت چند ساعت از اکسیژن خالص استفاده می کنند که باعث از بین رفتن نیتروژن موجود در بدن می شود؛ در غیر این صورت در هنگام پیاده روی در فضا، حباب های گاز در بدن فضانوردان ایجاد می شود که باعث دردهای شدید شانه، آرنج، دست ها و زانو می شود. امکان نوشیدن آب به وسیله لوله تعبیه شده در داخل لباس در خارج از ایستگاه فضایی وجود دارد.

تمرینات آماده سازی پیاده روی فضایی بر روی زمین در استخرهای بسیار عمیق ناسا انجام می شود و برای یک ساعت پیاده روی فضایی، فضانوردان هفت ساعت در این استخرها تمرین می کنند.

 بقیه تصاویر در ادامه نوشتار

یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌ها به راه شیری متهم اصلی سرقت ستارگان از کهکشان همسایه معرفی شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان نجوم با استفاده از روش‌های شبیه سازی موفق به کشف سرقت ستارگان توسط کهکشان «ابر ماژلانی بزرگ» (LMC) از کهکشان همسایه خود، «ابر ماژلانی کوچک» (SMC)‌ شدند.محققان در جستجو برای یافتن اجرام پرجرم و فشرده هاله کهکشان (MACHOs) و بررسی حضور آنها در ترکیب اصلی ماده تاریک، موفق به شناسایی یک «کهکشان سارق» شدند.«آوی لوب» از محققان مرکز فیزک نجومی هاروارد- سیمپسونیان تأکید می‌کند: در زمان بررسی «ابر ماژلانی بزرگ» و جستجو برای مشاهده MACHOs درون کهکشان راه شیری، دنباله‌ای از ستارگان در حال جدا شدن از «ابر ماژلانی کوچک» در اثر پدیده «میکرولنزیک گرانشی» رویت شدند.«گورتینا بسلا» نویسنده ارشد تحقیق و از محققان دانشگاه کلمبیا خاطرنشان کرد: این مطالعه به درک بهتر نحوه تکامل ابر ماژلانی بزرگ و کوچک کمک کرد؛ همچنین می‌توان ایده تشکیل شدن ماده تاریک با اجرام پرجرم و فشرده هاله کهکشان (MACHOs) را نیز رد کرد.محققان در حال جستجو برای کشف شواهد جدیدی از این ستارگان سرقت شده در پل گازی مابین ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک هستند.نتایج این مطالعه بصورت آنلاین در مجله Royal Astronomical Society (انجمن سلطنتی نجوم) منتشر شده است.

دو فیزیکدان ممتاز آمریکایی و انگلیسی در یک نظریه جالب پیشنهاد کرده‌اند که یک «تجربه نزدیک به مرگ» زمانی اتفاق می‌افتد که مواد کوانتومی شکل‌دهنده روح از سیستم عصبی خارج شده و به جهان وارد می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، بر اساس این ایده، «هوشیاری»، یک برنامه برای یک رایانه کوانتومی در مغز است که که حتی پس از مرگ نیز می‌تواند در جهان باقی بماند که می‌تواند توضیحی برای تجربیات نزدیک به مرگ برخی از افراد باشد.دکتر استورات هامروف، ‌استاد ممتاز بازنشسته در دپارتمانهای هوشبری و روانشناسی و مدیر مرکز مطالعات هوشیاری از دانشگاه آریزونا، این نظریه شبه مذهبی را ارتقا داده است.این نظریه بر اساس یک فرضیه کوانتونی هوشیاری است که وی به همراه راجر پنروس، فیزیکدان انگلیسی ایجاد کرده‌اند و بر اساس آن جوهر روح انسان درون ساختارهایی موسوم به ریزلوله‌های درون سلولهای مغزی قرار دارد.به عقیده این دانشمندان در این نظریه موسوم به «کاهش هماهنگ هدف» (Orch-OR)، تجربه انسان از هوشیاری در نتیجه تاثیرات گرانش کوانتومی در این ریزلوله‌ها است؛ بنابراین طبق این نظریه روح انسان بیش از تعاملات نورونی در مغز بوده و در حقیقت از خود بافت جهان ساخته شده است و احتمالا از ابتدای زمان در جهان وجود داشته است.این مفهم شبیه به باور بودا و هندو بوده که طبق آن هوشیاری یک بخش جدانشدنی از جهان است.با این عقاید، دکتر هامروف این ایده را پبشنهاد داده که در تجربه نزدیک به مرگ این ریزلوله‌ها حالت کوانتومی خود را از دست داده اما اطلاعات درون آنها تخریب نمی‌شود. در عوض این اطلاعات بدن را ترک کرده و به کیهان باز می‌گردند.به گفته هامروف، اگر بیمار در این شرایط بتواند به زندگی بازگردد، اطلاعات کوانتومی به ریزلوله‌ها بازگشته و تجربه نزدیک به مرگ به وجود می‌آید. در صورت عدم بازیابی و مرگ فرد، این اطلاعات کوانتومی ممکن است در خارج از بدن به شکل یک روح باقی بمانند.

( International Space Station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می‌شود. این ایستگاه فضایی در مدارزمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند.

ساخت این ایستگاه فضایی هنوز ادامه دارد و تکمیل آن برای سال ۲۰۱۰ پیش‌بینی شده است. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت، و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد ایستگاه فضایی بین‌المللی در شب بصورت ستاره‌ای متحرک با چشم غیرمسلح قابل رؤیت است.این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا،سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند. سازمان فضایی چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به جمع مشارکت‌کنندگان، به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام داشته است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت فرزند و ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلاً توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.حضور فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی از آغاز نخستین ماموریت در ۱۲ آبان۱۳۷۹ تاکنون بدون وقفه ادامه داشته است. این ایستگاه در حالت عادی ظرفیت سه سرنشین دائمی را دارا است، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد. یک فروند فضاپیمای سایوز با ظرفیت ۳ نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصل است. پس از تکمیل ایستگاه در سال ۲۰۱۰، ظرفیت عادی آن به ۷ نفر خواهد رسید، که این تعداد برای انجام تمام پژوهش‌ها و آزمایش‌های برنامه‌ریزی شده ضروری استدر ابتدای کار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریکا انتخاب می‌شدند، تا اینکه در ژوئیه ۲۰۰۶ یک فضانورد آلمانیسازمان فضایی اروپا، در قالب اردوی ۱۳ به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کرد. تاکنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ کشور جهان در این ایستگاه اقامت کرده‌اند؛ این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز هست؛ انوشه انصاری در روز ۲۷ شهریور۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت در حال حاضر فضاپیماهای سایوز، پروگرس، شاتل فضایی، و فضاپیمای ترابری خودکار مسئولیت رساندن سرنشین، خدمات و پشتیبانی را به ایستگاه فضایی بر عهده دارند.تکمیل ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی برای سال ۲۰۱۰ میلادی برنامه‌ریزی شده است. تخمین زده می‌شود که جمع هزینه‌های این ایستگاه از آغاز ساخت تا پایان حدود ۱۰۰ میلیارد یورو باشد به این ترتیب، ایستگاه فضایی بین‌المللی پرهزینه‌ترین دستگاه ساخته شده در طول تاریخ بشر است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی معمولاً با مخفف نام انگلیسی آن یعنی ISS نامیده می‌شود.

نشان ایستگاه فضایی بین المللی

بقیه در ادامه نوشتار

اکتشافهای تازه مریخ نورد کنجکاوی در سیاره سرخ جنب و جوشی در جامعه علمی ایجاد کرده، چرا که کشف کرده است که در مریخ گاز متان یا همان گاز مربوط به موجودات زنده وجود دارد.مریخ نورد کنجکاوی ناسا با استفاده از ابزارهای تحلیل نمونه خود به این کشف رسیده است که در سیاره مریخ گاز بیوتیک متان وجود دارد.اگرچه متان می تواند توسط مکانیسمهای زمین شناسی هم تولید شود، اما اغلب وجود آن را به ارگانیسمهای زنده نسبت می دهند. این کشف توجه بسیاری از دانشمندان را که فکر می کنند یافتن متان در مریخ به این معنا است که در این سیاره حیات وجود دارد به خود جلب کرده است.ممکن است این نوع حیات الزاماً به معنای موجودات فرازمینی نباشد اما واقع بینانه تر می توان این شکل از حیات را میکروبهای کوچک دانست که شبیه باکتریهای زمین است و می توانند این نوع گاز را از خود آزاد کنند.مهمترین علمکرد ابزار تجزیه و تحلیل نمونه مریخ نورد کنجکاوی تحلیل گازهایی است که درحال حاضر به عنوان نمونه توسط این مریخ نورد گرفته شده است. این ابزار نیمی از وزن یک تنی مریخ را دربرگرفته است.این ابزار توسطه مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا طراحی و تولید شده است و گازهای اتمسفر و نمونه هایی از خاک مریخ را گرفته و بررسی می کند.

هدف اصلی این ابزار یافتن نمونه هایی است که در آنها عنصر کربن وجود دارد که متان هم یکی از آنها است. از آنجا که کربن یکی از سنگ بناهای وجود حیات اورگانیک است، یافتن آن در مریخ می تواند نشاندهنده این مسئله باشد که نوعی از حیات در مریخ وجود دارد.این ابزار نمونه گیری مریخ نورد ناسا دارای یک وب سایت اینترنتی است که توسط مرکز پرواز فضایی گودارد اداره می شود. در این وب سایت آمده است که تعیین میزان کربن راه خوبی برای شناخت زمینی است که کنجکاوی روی آن فرود آمده، یعنی دهانه برخوردی گیل را با این روش می توان بهتر شناخت. اگر این مریخ نورد در سطح مریخ به مواد ارگانیک برخورد کند، باید تحقیقات بیشتری درباره ماهیت این ماده و یا مواد ارگانیک صورت گیرد.
این درحالی است که اگر کنجکاوی در مریخ کربن پیدا نکند قرار است زمین را حفر کرده تا ملکول ارگانیک بیابد.

براساس اظهارات کریس مک کی به عنوان کارشناس مریخ که در مرکز تحقیقات آمس ناسا کار می کند، بزرگترین پرسش درباره گاز متان مریخ وجود آن نیست بلکه میزان تغییرات آن است. دانشمندان از سالهای پیش می دانستند که ارگانیکهای که روی سطح مریخ قرار می گیرند به علت اشعه های ماورا بنفش خورشید به متان تبدیل می شوند.مک کی اظهار داشت که این امر بدان معنا است که از دانشمندان انتظار می رفت که متان را در برخی از سطوح مریخ پیدا کنند اما وجود آن در یک قسمت در هر یک میلیارد قسمت پیش بینی شده بود. اگرچه کنجکاوی تاکنون تغییرپذیری متان در مریخ را پیدا نکرده است.وی افزود: گاز متان در مریخ دارای عمر 300 ساله است و نباید چندان متغیر باشد. اگر این تغییر پذیری مشاهده شود، بسیار دشوار است که بتوانیم این نظریه را توضیح دهیم.دانشمندان پروژه کنجکاوی در آینده این متان را مورد بررسیهای بیشتر قرار می دهد.این مریخ نورد در هفته های اخیر درحال تجزیه و تحلیل نمونه های خاک مریخ بوده است.طی مأموریت 2 ساله ، محققان از 10 ابزار کنجکاوی برای بررسی شرایط زیست محیطی مناسب در مریخ برای زندگی میکروبی استفاده خواهند کرد.

Hupaa

تلسکوپ عظیم رادیویی چین با هدف ردیابی تلسکوپ‌ها و استفاده در اکتشافات فضایی در شانگهای رونمایی شد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تلسکوپ عظیم رادیویی چین در دامنه کوه «ششان» شهر شانگهای احداث شده و برای ردیابی و جمع‌آوری داده‌ها از ماهواره‌ها و کاوشگرهای فضایی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.تلسکوپ شانگهای چهارمین تلسکوپ رادیویی عظیم دنیا محسوب می‌شود که 70 متر ارتفاع و بیش از دو هزار و 650 تن وزن دارد.«هنگ شیائیو» مدیر رصدخانه نجومی شانگهای در مراسم افتتاح این پروژه تأکید کرد: این تلسکوپ رادیویی قابلیت دریافت هشت باند فرکانس های مختلف، رهگیری ماهواره‌های زمین، ماهواره‌های اکتشافی ماه و کاوشگرهای عمق فضا را دارد.به گفته مدیر طراحی تلسکوپ رادیویی شانگهای، با وجود آغاز فعالیت کامل تلسکوپ، این سیستم به دو سال تست تکمیلی برای رسیدن به حداکثر دقت در نظر گرفته شده نیاز دارد.

 محققان امیدوارند از تلسکوپ رادیویی عظیم شانگهای برای رصد کاوشگر بدون سرنشین ماه به نام Change-2 استفاده کنند.

نقشه گستردگی ماده معدنی پیروکسن

محققان ژاپنی بر این باورند که بزرگترین نقطه تاریک ماه احتمالا در اثر یک برخورد عظیمی کیهانی ایجاد شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته این محققان این برخورد عظیم به ایجاد یک دریای ماگمای چند هزار کیلومتری با عمق چند صد کیلومتر در دهانه 3000 کیلومتری «اقیانوس توفان‌ها» در سوی تاریک ماه منجر شده است.این یافته‌ها می‌تواند در توضیح چرایی تفاوت میان سوی نزدیک و دور ماه از یکدیگر کمک کند.به گفته این محققان، این پژوهش توانسته نخستین شواهد ترکیبی را از این ایده ارائه کند که با ماموریت‌های انتقال نمونه‌های ماه آینده مانند پروژه Moonrise ناسا برای ارسال یک کاوشگر بدون سرنشین به ماه برای جمع‌آ‌وری نمونه و انتقال به زمین تائید خواهد شد.امکان دارد در همان زمان، زمین نیز برخوردی مشابه را تجربه کرده باشد که بر روی شکل‌گیری پوسته قاره‌های زمین و آغاز حیات تاثیر زیادی داشته است.پژوهش‌های پیشین از فلات‌های گسترده سنگ آتشفشانی موسوم به «ماریا» رونمایی کرده بودند که در حدود یک سوم سوی قابل مشاهده این قمر را پوشش داده اما تنها چند مورد از این سنگ‌ها در سوی دیگر ماه مشاهده شده است.اکنون به گفته دانشمندان یک برخورد عظیم ممکن است پاسخگوی طبیعت متفاوت دو چهره ماه باشد.قطر سیارک دخیل در این برخورد حدود 290 کیلومتر بوده و طبق باورها در 3.9 میلیارد سال قبل با سطح ماه برخورد کرده است.محققان با استفاده از اطلاعات به دست آمده از کاوشگر ماه Kaguya/Selene به بررسی ترکیبات سطح ماه پرداخته و دریافتند که تنوعی کم کلسیمی از ماده معدنی پیروکسن در اطراف اقیانوس توفان‌ها و دهانه‌های برخوردی بزرگ مانند دریای رگبارها و حوزه قطب جنوب آیتکن وجود دارد.این نوع پیروکسن با ذوب و حفاری ماده از جبه ماه در ارتباط بوده و نشان می‌دهد که اقیانوس توفان‌ها در حقیقت یک باقیمانده از یک برخورد بزرگ است که منجر به ایجلاد یک دریای ماگمای چند هزار کیلومتری شده است.به عقیده محققان این برخورد به اندازه کافی برای ایجاد این دهانه بزرگ بوده و دیگر حوضه‌های برخوردی در اثر آن پوسته اصلی بخش قابل مشاهده ماه را از بین برده‌اند.پوسته شکل گرفته از سنگهای مذاب در پی این برخوردها ممکن است کاملا با نمونه‌های سوی تاریک ماه متفاوت باشد که دلیل این همه تمایز میان دو چهره این قمر را توضیح می‌دهد.

این یافته‌ها در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.

صحرای Cuatro Ciénegas واقع در مکزیک به طور فوق‌العاده‌ ای شبیه به مریخ است و گزارش‌ها نشان می‌دهند که همانند دهانه گیل یعنی مامن کنونی کاوشگر کنجکاوی، این چشم‌انداز هم سرشار از «درده» (خمیر مواد معدنی یا آلی) است که توسط آتش زیر بستر دریا شکل گرفته است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، میلیون‌ها سال قبل آب و آتش صخره‌های گچی را در منطقه Cuatro Ciénegas تشکیل دادند. این دره به دهانه گیل در مریخ بسیار شباهت دارد.والریا سوزا، اکولوژیست تکاملی در دانشگاه خودمختار مکزیک و همکارانش جوامع باکتریایی را تحلیل کرده‌اند که در این ناحیه خشن از زمان آغاز حیات بر روی کره زمین تاکنون به بقای خود ادامه داده‌اند.این محقق مدعی است که ترکیبات گوگرد و مواد معدنی دریا (کربنات‌ها و مولکول‌های دارای منیزیم) برای تشکیل شدن «درده» ضروری‌اند. در مورد بستر Cuatro Ciénegas، درده در زیر بستر دریا بسیار فعال بوده و امکان جایگزینی قاره امریکا طی دوران ژوراسیک را فراهم کرده است.دانشمندان تاکنون نتوانسته‌اند حرکت تکتونیک در پوسته مریخ را در هیچ نقطه‌ای تایید کنند اما بر این باورند که یک شهاب‌سنگ عظیم به دریای آغازین آن برخورد کرده است.این واقعیت که کاوشگر مریخ، درده را در دهانه گیل کشف کرده، نشان می‌دهد که آب غنی از مواد معدنی در این مکان موجود بوده و این که گوگرد به دلیل برخورد شهاب‌سنگی که منجر به ظهور دهانه شده، شکل گرفته است.تنها مکان مشابه به این محیط مریخی بر روی زمین Cuatro Ciénegas عنوان شده است.دانشمندان هم‌اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که جوامع باکتریایی این منطقه چگونه عمل می‌کنند. آن‌ها بر این باورند که این ناحیه واقع در قلب صحرای Chihuahua، نوعی ماشین زمان برای بررسی این موجودات زنده به شمار می‌آید.این موجودات با وجود انقراض‌های بی‌شمار بر روی سیاره زمین همچنین به حیات خود ادامه داده‌اند و ژن‌های آن‌ها می‌توانند توضیح‌دهنده این پدیده باشند.تیم تحقیقاتی حاضر در این مطالعه «متاژنوم‌» یا همان ژنوم جوامع باکتریایی مختلف این ناحیه را تحلیل کرده‌اند. این متاژنوم‌ها در این صحرای فاقد مواد مغذی توسط استراتژی‌های مشابه سازگارکننده در غلبه بر چالش‌های بقا تکثیر شده‌اند.

جزئیات این دستاورد علمی در مجله Astrobiology انتشار یافت.

TRACE Project, NASA

 NASA/GSFC, LMSAL and SDO/AIA

NASA/SDO/GSFC

بقیه در ادامه نوشتار

صحرای آتاکامای شیلی میزبان بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان است که تا ماه مارس 2013 تکمیل خواهد شد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سرعت باد در ارتفاع پنج هزار متری 100 کیلومتر در ساعت و دمای هوا نیز منفی 100 درجه سانتیگراد است، اما رطوبت پایین و نبود سیگنال‌های رادیویی مزاحم، این منطقه را به بهشت محققان نجوم جهان تبدیل کرده است.شیلی که میزبان شماری از بزرگترین تلسکوپ های نوری جهان است، شاهد تکاپوی محققان برای تکمیل و بهره‌برداری کامل از بزرگترین تلسکوپ رادیویی جهان به نام «آرایه میلیمتری/ زیرمیلیمتری بزرگ آتاکاما» (ALMA) است.قطعات این آرایه عظیم از نقاط مختلف جهان به شیلی ارسال شده و پس از آماده سازی و سرهم بندی، توسط دو وسیله نقلیه اختصاصی 28 چرخه به محل مورد نظر منتقل می شوند. هر دیش شامل ریسیورهای بسیار حساس از جنس فیبر کربن است که از انبساط حرارتی پیشگیری می کند.

بقیه در ادامه نوشتار

اگرچه در حال حاضر بیشتر سناریوهای مقابله با برخورد سیارکی با زمین حول محور مواد منفجره و ماموریت‌های فضاپیمای کامیکازه می چرخند، دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست به معرفی یک شیوه ساده‌تر و عجیب با استفاده از سلاح تفنگ پینت بال پرداخته‌اند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، محققان بر این باورند که یک سیارک بسیار کمرنگ می‌تواند نور خورشید را منعکس کند و در طول زمان این بازتاب فوتون از سطح آن می‌تواند نیروی کافی را برای انحراف از مسیر اصلی به سیارک ارائه کند.با این حال، سیارکها از سنگ تیره ساخته شده‌اند و طرح جدید این محققان به استفاده از یک سلاح فضایی پینت بال(توپ رنگی) برای پوشش دهی آنها با رنگ سفید پرداخته است.به گفته محققان، در زمان‌بندی درست می‌توان گلوله های پر از پودر رنگ را در دو دور از یک فضاپیمای نزدیک به سیارک در پشت و جلوی آن پاشید تا قابلیت بازتاب آنرا کاهش دهد.

بقیه در ادامه نوشتار

محققان ناسا در حال کار بر روی یک کپسول جدید بالگرد هستند که می‌تواند فضانوردان را در راه بازگشت به زمین در هر ناحیه از جهان و به شکل ایمن فرود آورد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کپسولهای قدیمی فضانوردان را در یک فضای محدود در داخل اقیانوس یا روی زمین پرتاب می‌کردند.ناسا امیدوار است که یک طراحی روتور خاموش بتواند به فضانوردان امکان فرود در مناطق دلخواه حتی بر روی ساختمانهای بلند را بدون ضربه‌های سخت ارائه کند.تیمی از محققان اکنون یک جفت مدل کپسول فضایی را به ساختمان مونتاژ خودروی مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا برده‌اند تا بر روی یک سیستم روتور با قابلیت استفاده بجای چتر نجات در فضاپیماهای بازگشتی کار کنند.این طراحی می‌تواند به کپسول قابلیت ثبات و کنترل یک بالگرد را بدهد اما از نیروی حرکتی برخوردار نیست و بجای آن از بادهای در حال عبور از میان پره‌ها در زمان فرود کپسول برای گرداندن آنها استفاده می‌کند. این فرآیند به گردش خودکار موسوم بوده و بطور مداوم بر روی بالگردها کاربرد داشته اما تاکنون از آن بر روی فضاپیما استفاده نشده است.در آزمایشات اولیه این طرح، یک محقق در طبقه 16 انبار ساخت موشک در نیمه راه یک مدل کپسول تقریبا یک کیلوگرمی در خطی در ارتفاع 146 متری با زمین ایستاده و با استفاده از یک دستگاه کنترل از راه دور بالگرد، چرخش روتور آن را برای فرود آرام تغییر داد.هدف از این طرح، ارائه یک فرود نرم به یک فضاپیمای واقعی با کنترل کافی است که به آنها امکان فرود در هر منطقه از جهان را بر روی هر سطحی بدهد.این روتورها را می‌توان در قاب رانشگر ساخته و در مرحله فرود به زمین آنها را آزاد کرد.باله‌های کنترل نیز در اطراف کپسول باز می‌شود تا از حرکت دورانی آن جلوگیری کند.در آینده آزمایشات بیشتری بر روی این مفهوم انجام شده که شامل امکان حمل یک کپسول بالگرد در ارتفاع چند کیلومتری در یک بالون ارتفاع بالا برای تجربه آزادسازی آن خواهد بود.طراحان همچنین انتظار دارند که بتوانند آنها را بر روی یک کپسول کوچک در زمان بازگرداندن نمونه‌های علمی شکننده از ایستگاه فضایی بین‌المللی مورد استفاده قرار دهند.

فیزیکدان ایرانی ناسا در حال ارائه یک شیوه جدید تداخل اتمی است که ممکن است از حساسیت کافی برای ثبت امواج گرانشی برای اولین بار برخوردار باشد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، امواج گرانشی از مهمترین بخش‌های فیزیک بوده که توسط آلبرت انیشتین در سال 1916 در بخشی از نظریه نسبیت مطرح شده است و می‌تواند در حل بسیاری از معماهای کنونی در مورد منشأ جهان کارساز باشد.دکتر بابک سیف، فیزیکدان مرکز گودارد ناسا با همکاری محققان دانشگاه استنفورد موفق به دریافت کمک هزینه ناسا برای ارتقای این فناوری انقلابی در زمینه اپتیک اتمی شده است.امواج گرانشی به امواجی در فضای زمان پیوسته گفته می‌شود که ناشی از حوادث فاجعه بار مانند برخورد ستاره‌های عظیم‌الجثه یا مهبانگ هستند. بررسی این امواج می‌تواند اطلاعات بسیاری در مورد همه‌چیز از سیاه‌چاله‌ها گرفته تا لحظات آغازین پس از انفجار بزرگ ارائه کند.مشکل دانشمندان این است که این امواج بسیار کم نور بوده و در زمان عبور زمین از میان یکی از آنها با عرض کمتر از یک اتم منبسط و منقبض می‌شود. این واکنش بسیار کوچک حتی با حساسترین ابزارهای موجود نیز غیر قابل شناسایی است و دکتر سیف و همکارانش در تلاش برای ساخت یک تداخل‌سنج با قابلیت استفاده از اتم به جای نور برای تولید یک آشکارساز فوق‌حساس هستند.قدرت یک تداخل‌سنج اتمی به دقت آن است و اگر مسیر اتم حتی یک پیکومتر نیز تغییر کند، این دستگاه قادر به شناسایی تفاوت آن خواهد بود.سیف اظهار کرد: با توجه به این دقت سطح اتمی، شناسایی امواج گرانشی یکی از اولین کاربردهای علمی این فناوری در فضا است.یک دستگاه تداخل‌سنج می‌تواند تغییرات بسیار کوچک را با دقت بسیار زیاد شناسایی کند. نمونه قدیمی آن از نور استفاده کرده و همچنین ابزارهایی مانند امواج رادیویی، پرتو ایکس و دیگر امواج در آن قابل استفاده است.کارکرد این دستگاه بدین گونه است که یک پرتو نور از میان یک شکافنده پرتو عبور کرده و به دو پرتو جدید تجزیه می‌شود.یکی از این پرتوها از مسیر اصلی حرکت کرده و دیگری در یک زاویه 90 درجه ارسال می‌شود.این پرتوها در آینه منعکس شده و دوباره به محل اول خود بازمی‌گردند و سپس شکافنده پرتو هر دو را به سوی یک آشکارساز هدایت می‌کند. امواج سازنده دو پرتو سپس با یکدیگر تداخل داشته و یک الگو را شکل می‌دهند.بخش هوشمندانه در این تداخل‌سنج جدید این است که اگر چیزی در یکی از این پرتوها تداخل ایجاد کرده و برای مثال مسافت طی شده تغییر بسیار کوچکی داشته باشد، می‌تواند الگوی نهایی را تغییر دهد که دانشمندان می‌توانند از طریق آن اندازه بزرگی تغییر را استنباط کنند.حساسیت این دستگاه به طول موج مورد استفاده، مسافت طی شده و ثبات دستگاه بستگی دارد.در تداخل‌سنج اتمی، تیم دکتر سیف در حال بررسی یکی از ویژگی‌های عجیب مکانیک کوانتومی هستند که طبق آن اگر یک اتم تا نزدیکی صفر مطلق سرد شود، ویژگی‌های یک موج را خواهد گرفت.این تیم قصد دارد تا یک ابر از اتم‌های روبیدیوم خنثی را در یک برج ریزشی 10 متری در آزمایشگاه فیزیک دانشگاه استنفورد وارد کنند. اتم ها در زمان افتادن مورد تابش یک لیزر برای خنک‌سازی و انتشار آنها قرار می‌گیرند.محققان امیدوارند که این دستگاه نه تنها به اندازه کافی برای شناسایی امواج گرانشی حساس باشد، بلکه برای جهت‌یابی فوق دقیق هواپیماها، زیردریایی‌ها و کاوشگرهای سیارکی مورد استفاده قرار بگیرد. در صورت موفقیت‌آمیز بودن این شیوه، این محققان قصد دارند که آنرا برای یک ماموریت فضایی شامل سه کاوشگر در حال پرواز در یک شکل مثلثی 500 تا 5000 کیلومتری برای ایجاد یک تداخل‌سنج اتمی بزرگتر با حساسیت بیشتر منطبق کنند.

مدیر برنامه اکتشافات مریخ ناسا امیدوار است که مریخ‌نورد «کنجکاوی» پس از سفر فضانوردان به سیاره سرخ، بار دیگر به زمین باز گردد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مریخ نورد «کنجکاوی» ناسا ماه آگوست 2012 بر سطح سیاره سرخ فرود آمد و تحقیقات خود را برای یافتن نشانه‌های احتمالی حیات در این سیاره آغاز کرد.طول مأموریت مریخ نورد دو سال برنامه‌ریزی شده است، اما «کنجکاوی»از قدرت کافی برای فعالیت به مدت 20 سال برخوردار است.ژنراتورهای پلوتونیوم که گرما و الکتریسیته لازم را برای مریخ نورد تولید می‌کنند، می‌توانند تا مدت‌ها پس از پایان مأموریت «کنجکاوی» همچنان به کار خود ادامه دهند؛ اما ساییدگی و پارگی بخش‌هایی از مریخ نورد باعث پایان حیات کاوشگر ناسا خواهد شد.همچنین سیاره مریخ با برخوردهای متعدد شهاب‌سنگ‌ها مواجه است که می تواند تهدید جدی برای «کنجکاوی» باشد.«داگ مک کوئیسشن» مدیر برنامه اکتشافات مریخ ناسا امیدوار است که انسان بتواند در دهه 2030 یا 2040 میلادی پا بر سیاره سرخ گذاشته و بار دیگر با «کنجکاوی» دیدار کرده و مریخ نورد را به زمین باز گرداند.«بانی دانبار» از فضاوردان بازنشسته برنامه شاتل فضایی ناسا نیز معتقد است که در شرایط فعلی تردیدی در سفر انسان به سیاره مریخ وجود ندارد و موضوع اصلی زمان و نحوه انجام این سفر است.

مرحله تست طعم غذای جدید فضانوردان که شامل ماهی سالمون خشک و فریز شده است، به زودی در دانشگاه آلاسکا برگزار می شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تأیید غذای جدید برای منوی فضانوردان ناسا به انجام آزمایشات طولانی تست طعم نیاز دارد و در این زمان بررسی های مختلف از جنبه های میکروبی و شیمیایی و نحوه مقاومت غذا در شرایط مختلف محیطی مورد بررسی قرار می گیرد.محققان مرکز تحقیقات علوم دریایی Kodiak در دانشگاه فیربانکس آلاسکا (UAF) به سرپرستی «الکساندرا اولیویرا» مطالعه‌ای را به منظور بررسی طعم غذای جدید فضانوردان آغاز کرده اند و طی یک سال، بررسی های ماهانه مستمری بر روی محصول تولید شده انجام شده است.ایده تولید این محصول از سبزیجات خشک فریز شده برای کودکان الهام گرفته شده و با توجه به خواص غذایی و مغذی بودن ماهی سالمون، این پروژه از حمایت وزارت کشاورزی آمریکا برخوردار شده است.در این روش ماهی سالمون به قطعات بسیار کوچک بریده، خشک و فریز می شود. طعم دار کردن ماهی نیز به وسیله پودر سیر و پیاز، نمک یا فلفل انجام می شود.قرار است طی هفته آینده آزمون تست بو و طعم ماهی سالمون خشک فریز شده با شرکت 150 داوطلب در این دانشگاه انجام شود و داوطلبان این ماده غذایی را به دو صورت خشک و پخته مصرف کرده و نظرات خود را در اختیار کارشناسان قرار می دهند.

 موسسه تحقیقات هوافضای روسیه از برنامه طراحی و ساخت موشک های مجهز به سلاح هسته‌یی برای مقابله با سیارک های بالقوه خطرناک برای زمین خبر داد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در حال حاضر سه سیارک خطرناک از جمله سیارک Apophis‌ در نزدیکی مدار زمین در حال حرکت هستند که احتمالا تا چند دهه آینده می توانند زمین را مورد تهدید قرار دهند. برخورد احتمالی این سیارک با زمین برابر یک انفجار بسیار عظیم هزار و 700 مگاتنی خواهد بود.به گفته محققان، سیارک Apophis در حال حاضر در فاصله 30 هزار کیلومتری زمین قرار دارد و برای منحرف کردن سیارکی در این ابعاد به یک موشک 70 تنی نیاز است.فناوری های مورد نیاز برای حمله هسته‌یی به سیارک ها مورد بررسی دقیق قرار گرفته و محققان از امکان عملی شدن این طرح خبر می دهند.بر اساس این طرح، بوسترهای سایوز-2 یا نمونه موشک های پر قدرت با تجهیز به سلاح هسته‌یی، سیارک های بالقوه خطرناک (PHA) را هدف قرار می دهند.«ولادیمیر دگیتار» مدیر مرکز موشکی ماکیف (MSRC) از موافقت دولت فدرال روسیه برای تأمین بودجه لازم برای اجرایی شدن پروژه سلاح ضد سیارکی خبر داد.محققان طرح یگری نیز در دست اجرا دارند که شامل پرتاب موشک شناسایی به نزدیکی سیارک های بالقوه خطرناک برای زمین به منظور اندازه گیری جرم و بررسی ساختار سیارک پیش از پرتاب موشک مجهز به سلاح هسته‌یی است.

دستورات برای جمع‌آوری سومین نمونه از خاک سیاره سرخ بزودی برای مریخ نورد «کنجکاوی» ارسال می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مریخ نورد «کنجکاوی» در حال حاضر در منطقه «راکنست» (Rocknest) حضور دارد و در تصاویر ارسالی چندین شیء درخشان مشاهده شده است.بر اساس اعلام ناسا، اشیاء درخشانی که در این منطقه مشاهده شده اند، احتمالا بخش‌هایی از بدنه مریخ نورد رباتیک هستند و محققان قصد ندارند نمونه اضافی را به همراه خاک مریخ وارد ابزار تجزیه و تحلیل «کنجکاوی» کنند.به همین دلیل دستور دور ریختن دومین نمونه خاک جمع آوری شده در تاریخ 12 اکتبر برای مریخ نورد ارسال شده است.محققان مرکز کنترل مأموریت «کنجکاوی» ناسا قصد دارند دستورات جدیدی را به ابزار خاکبرداری رباتیک مریخ نورد برای جمع آوری سومین نمونه خاک ارسال کنند.نخستین نمونه خاک جمع آوری شده توسط یکی از ابزار تجزیه و تحلیل داخلی مریخ نورد، موسوم به «ابزار شیمی و کانی شناسی» (CheMin) مورد بررسی قرار می گیرد؛ پس از تخلیه ابزار خاکبرداری و جمع آوری نمونه خاک جدید، سومین نمونه نیز توسط ابزار «آنالیز نمونه در مریخ» (SAM)‌ مورد ارزیابی قرار می گیرد.با این حال اشیاء درخشان دیگری بر سطح سیاره سرخ مشاهده شده اند و با توجه به وجود این اشیاء در نزدیکی کلوخ های خاک، از احتمال ماهیت مریخی آنها خبر می دهند. تصاویر بیشتری از اشیاء درخشان توسط مریخ نورد تهیه شده است و بررسی آنها بزودی آغاز می شود.

ستاره‌شناسان اروپایی در دستاورد جدید خود از کشف نزدیکترین سیاره شبیه به زمین در اطراف منظومه شمسی خبر داده‌اند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، سیاره «آلفا قنطورس Bb» در نزدیکترین سیستم ستاره‌یی به منظومه شمسی موسوم به آلفا قنطورس قرار داشته که فاصله آن با ما 3.4 سال نوری است.اگرچه سطح این سیاره با 2200 درجه به قدری داغ است که احتمالا سطح آن شبیه به گدازه مذاب باشد چرا که در فاصله بسیار نزدیکی از ستاره میزبان خود قرار داشته و مدار کامل آن تنها چند روز به طول می‌انجامد.ستاره‌شناسان همچنین کشف کرده‌اند که احتمالا سیارات دیگری در اطراف این ستاره موسوم به آلفا قنطورس B وجود داشته که به دلیل فاصله بیشتر ممکن است از آب و دیگر شرایط برای حیات برخوردار باشند.این امر بدین معنی است که در این منظومه ستاره‌یی احتمالا سیاره دارای شرایط مناسب در فاصله بسیار نزدیکتری از تصورات ستاره شناسان قرار داشته است.این سیستم به قدری نزدیک بوده که از برخی از مناطق جنوبی زمین می‌توان ستاره آلفا قنطورس B را بدون نیاز به تلسکوپ در آسمان مشاهده کرد. اما فاصله آن به قدری هست که سفر احتمالی به آن با فناوری امروزی دهها هزار سال به طول بیانجامد.این در حالی است که در حال حاضر دانشمندان به ناسا و سازمان فضایی اروپا برای ساخت یک موشک با قابلیت پرواز به سوی این سیستم برای بررسی نزدیکتر فشار وارد کرده‌اند.دانشمندان اروپایی و آمریکایی در حال رقابت برای شناسایی نزدیکترین و شبیه‌ترین سیارات فراخورشیدی هستند. تاکنون دانشمندان توانسته‌اند 842 مورد از آنها را شناسایی کنند اما تصور بر این است که تعداد آنها چندین میلیارد است.به گزارش ایسنا، این سیاره جدید بخشی از یک سیستم سه ستاره‌یی آلفا قنطورس A، B و یک ستاره دورتر پروکسیما قنطورس است. سیستم‌های دو یا چند ستاره‌یی در جهان بسیار رایجتر از سیستمهای تک ستاره‌یی مانند منظومه شمسی هستند.این سیاره از کوچکترین جرم در میان سیارات کشف شده تا کنون در خارج از منظومه شمسی برخوردار است. جرم این سیاره حدود 1.1 برابر اندازه زمین است که از نظر اندازه بسیار مشابه زمین است.این پژوهش در مجله نیچر منتشر شده است.

CPH

سيستم ماهواره اي ايريديوم متشكل از 66 ماهواره فعال و 11 عدد ماهواره غير فعال يدكي است كه همگي در مدار هاي پاييني (در حدود 780Km)به دور زمين مي چرخند. آنها براي پشتيباني از سيستم تلفن هاي همراه در سطوح حرفه اي و صنعتي استفاده مي شوند و قادرند هر تلفن همراه در سراسر دنيا را كه از سيستم ايريديوم استفاده مي كند به هر نقطه ديگري متصل كنند. پوشش اين نوع ماهواره ها به قدري كامل است كه نقاطي با نام نقاط كور كه در آن نتوان سيگنالي را دريافت و يا ارسال كرد وجود ندارد. اين سيستم بدين دليل ايريديوم خوانده مي شود كه عنصر ايريديوم در جدول تناوبي داراي عدد اتمي به شماره تعداد ماهواره هاي موجود در اين سيستم است. هر سيستم ايريديوم مجهز به سه آنتن آلومينيومي براق است كه بازتابنده بسيار قوي نور خورشيد هستند . هنگامي كه در وضعيتي مناسب نور خورشيد از روي يكي از آنتن ها به سطح زمين ميرسد ، به دليل مشخص بودن مسيرهاي مداري و جهت ماهواره پيش بيني اينكه انعكاس نور خورشيد به كدام نقطه زمين برمي خورد امكان پذير است .

فیزیكدانان در پاسخ به این پرسش كه جهان چگونه آغاز شده است، نظریه انفجار بزرگ را مطرح می كنند. طبق این نظریه جهان ۷۱ میلیارد سال پیش از حالتی بسیار چگال و داغ سربر آورده است. این نظریه بر انبساط مشاهده شده فضا و بررسی قرمزگرایی مبتنی است. دانشمندان بر پایه این مشاهده ها نتیجه گرفتند كه جهان از وضعیتی كه ماده و انرژی آن در حالتی بسیار چگال و دمای زیاد قرار داشت، آغاز شده است. در عین حال دانشمندان در این مورد كه پیش از آن جهان در چه وضعیتی بود، اتفاق نظر ندارند.نظریه انفجار بزرگ كه مبتنی بر ملاحظات نظری است، تایید مشاهده های تجربی را نیز به همراه دارد. به لحاظ مشاهده ای اخترشناسان دریافته بودند كه سحابی های مارپیچ در حال دور شدن از زمین هستند، هر چند این رصدگران نه متوجه معنی كیهان شناختی این پدیده بودند و نه اصولا می دانستند كه این سحابی ها، كهكشان های دیگری غیر از كهكشان راه شیری ما است. در سال ۱۹۲۷ یك كشیش كاتولیك به نام جورج لوماتره با استفاده از رابطه های نسبیت عام اینشتین و مشاهده پس رفت سحابی های مارپیچ نتیجه گرفت كه جهان ما با انفجار «اتم اولیه» آغاز شده است. این نظریه بعدها انفجار بزرگ نام گرفت.ادویل هابل در سال ۱۹۲۹ توانست شاهدی رصدی برای نظریه لوماتره فراهم آورد. وی كشف كرد كه نور دیگر كهكشان ها قرمزگرایی دارد كه مقدار آن متناسب با فاصله آن كهكشان از زمین است. امروزه این قانون را به نام قانون هابل می شناسند.

طبق اصل كیهان شناسی اگر مقیاس های بسیار بزرگ را در نظر آوریم، در جهان هیچ جهت یا مكانی بر دیگری ترجیح ندارد. هابل با توجه به این اصل گفت كه جهان در حال انبساط است. این دیدگاه با دیدگاه اینشتین در مورد جهان كه آن را بی پایان و ایستا می دانست در تعارض بود.در آن زمان دو احتمال مختلف برای وضعیت جهان مطرح شد. یكی نظر انفجار بزرگ لوماتره بود كه جورج گاموف طرفدار آن بود و به گسترش آن بسیار كمك كرد و دیگر مدل حالت ایستای فرد هویل بود. طبق این مدل تمام نقاط جهان با گذشت زمان هیچ تغییری نمی كرد. در حقیقت هم همین فرد هویل بود كه اصطلاح انفجار بزرگ یا Big Bang را سر زبان ها انداخت. وی در یك سخنرانی در سال ۱۹۴۹ بارها از نظریه لوماتره با عنوان Big Bang نام برد و آن را به تمسخر گرفت. وی سال های بعد هم در دیگر سخنرانی هایش به تمسخر اندیشه های لوماتره پرداخت، اما در نهایت Big Bang به عنوان نام رسمی نظریه لوماتره شناخته شد. این دو نظریه سال های متمادی به موازات یكدیگر گسترش یافتند و هركدام طرفداران بسیاری یافتند اما با توسعه اخترشناسی شواهد رصدی از ایده انفجار بزرگ حمایت كردند و معلوم شد كه جهان از حالتی بسیار داغ و چگال آغاز شده است.

از سال ۱۹۶۵ نیز كه تابش های ریزموج پس زمینه كیهانی كشف شد، نظریه انفجار بزرگ بهترین نظریه پردازی توجیه سرآغاز و چگونگی تكامل جهان محسوب می شود. در حقیقت تمام كارهای نظری در كیهان شناسی بر مبنای نظریه انفجار بزرگ یا نسخه تغییر یافته و اصلاح شده آن است. پژوهش های كنونی در كیهان شناسی نیز به بررسی و درك چگونگی تشكیل كهكشان ها با استفاده از نظریه انفجار بزرگ و درك رویدادها در لحظه انفجار بزرگ مربوط می شود.طبق این نظریه همزمان با انبساط تده اولیه چگال و داغ، دما نیز به تدریج كاهش یافت.بعد از گذشت حدود ۳۵ ۱۰ ثانیه انتقال فازی صورت گرفت كه باعث شد جهان به طور نمایی رشد كند. این دوره را با عنوان تورم كیهانی می شناسند.پس از آنكه تورم كیهانی متوقف شد، مواد تشكیل دهنده به صورت پلاسمای كوآرك گلوئون بودند. در این حالت ذرات تشكیل دهنده پلاسما با سرعت های نسبیتی در حال حركت بودند. با گسترش و انبساط جهان دما نیز به تدریج كاهش یافت و با تركیب اجرای پلاسما با هم، پروتون ها و نوترون ها شكل گرفتند. بعدها بعضی از پروتون ها و نوترون ها با یكدیگر تركیب شدند و طی فرآیندی با نام هسته زایی، هسته های لوتریم و هلیم را به وجود آوردند. پس از گذشت حدود ۳۰۰ هزار سال از انفجار بزرگ الكترون ها نیز به اتم ها ملحق شدند و اتم ها را كه به طور عمده هیدروژن بود، به وجود آوردند. در این زمان تابش از ماده جدا شد و در نتیجه در كل جهان مانعی در برابر نور وجود نداشت. به چنین تابش هایی، تابش ریزموج پس زمینه می گویند.

بقیه در ادامه

نوترینو (به انگلیسی: neutrino) یک ذره بنیادی است که از نظر الکتریکی خنثی بوده و به ندرت وارد برهمکنش می‌شود. نوترینو به معنی «کوچک خنثی»، معمولاً با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت می‌کند، از نظر الکتریکی خنثی بوده و قادر است از درون مواد تقریباً بدون هیچ برهمکنشی عبور نماید. نوترینو‌ها دارای جرم بسیار کوچک، اما غیر صفر هستند. نوترینو با حرف یونانی  (نو) نمایش داده می‌شود.

از آنجایی که نوترینوها بار الکتریکی ندارند، تحت تاثیر نیروهای الکترومغناطیس قرار نمی‌گیرند. نوترینوها تنها تحت تاثیر نیروی هسته‌ای ضعیف که در مقایسه دارای بُرد بسیار کوتاه‌تری از نیروی الکترومغناطیس است، قرار می‌گیرند. لذا قادر هستند مسافت‌های بسیار طولانی را درون مواد بدون برهمکنش طی نمایند.

نوترینوها در ضمن واپاشی بتا، در واکنش‌های هسته‌ای مانند آنچه در خورشید و یا راکتورهای اتمی رخ می‌دهند و هچنین در اثر برخوردپرتوهای کیهانی با اتم‌ها ایجاد می‌گردند.

سه نوع یا «طعم» نوترینو وجود دارد: نوترینوهای الکترون، نوترینوهای میون و نوترینوهای تاو. همچنین هر یک از آن‌ها پادذره مربوط به خود بنام پادنوترینو دارند.

بیشتر نوترینوهایی که از زمین عبور می‌کنند، از خورشید صادر می‌شوند. در هر ثانیه از هر سانتی‌متر مربع زمین، در حدود ۶۵ میلیارد (۱۰^۱۰×۶٫۵) نوترینوی خورشیدی عبور می‌کند

سیاره کوتوله تعبیری است که اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی که مرجع رسمی برای نوآوردن زبان‌زدها و واژه‌های مربوط به اخترشناسی است بهجرمی آسمانی داده که در سامانه خورشیدی دارای ۴ ویژگی زیر است:

1. در مداری به دور خورشید می‌گردد.
2. دارای جرمی است که به آن توان گرانشی می‌دهد که باعث می‌شود شکل نسبتاً گرد و همسان داشته‌باشد.
3. تمام مسیر (مدار) خود را از اجرام ریز و درشت جارو نکرده است (آنها جذب یا دفع نکرده)
4. قمر یک سیاره نیست.

    

سیارک 2012 TC4‌ با پهنای 17 متر روز جمعه از فاصله 95 هزار کیلومتری زمین عبور کرد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این سیارک کوچک که با تلسکوپ های کوچک نیز قابل مشاهده است، چهارم اکتبر (13 مهر) توسط محققان نجوم شناسایی شد.بر اساس اعلام ناسا، سیارک 2012 TC4‌ که تهدید جدی برای زمین محسوب نمی شود، در نزدیک ترین محل از فاصله یک چهارم فاصله زمین تا ماه (95 هزار کیلومتری) عبور کرد.محققان رصدگر عبور سیارک ها در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا تأکید می کنند که سیارک های نزدیک به زمین مانند 2012 TC4‌ اغلب از داخل مدار ماه عبور می کنند. یکشنبه هفته گذشته نیز سیارک 2012 TV با پهنای 32 متر از داخل مدار ماه و از فاصله 255 هزار کیلومتری زمین عبور کرد.دانشمندان ناسا و محققان نجوم بصورت مستمر سیارک های بالقوه خطرناک برای زمین را مورد رصد قرار می دهند. گروهی از شکارچیان سیارک ها نیز قصد دارند تا سال 2017 تلسکوپ خصوصی (SST) را با هدف ردیابی و اسکن سیارک های نزدیک به زمین، به فضا پرتاب کنند.در سپتامبر 2011 ناسا اعلام کرد که موفق به شناسایی بیش از 90 درصد سیارک های بزرگ و خطرناک شده که بزرگی برخی از آنها به اندازه یک کوه است.

«صورتک انسان» در نگاه اول بیشتر به یک مصنوع روم باستان شباهت دارد، اما در حقیقت یک شهاب سنگ فلزی بسیار نادر محسوب می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، شهاب سنگ «صورتک انسان» سال 1992 میلادی توسط یکی از قبایل بومی نامیبیا با کمک یک دستگاه فلزیاب کشف شد.به گفته کارشناسان، سوراخ های روی این شهاب سنگ که تداعی کننده چشم انسان هستند، به طور کاملا طبیعی شکل گرفته اند و هیچ دستکاری روی آن صورت نگرفته است.یک تعادل نامتقارن بین دو طرف شهاب سنگ وجود دارد و یک سمت به شکل توخالی و طرف دیگر به صورت برجسته دیده می شود.کارشناسان تأکید می کنند که زمان کشف این شهاب سنگ در ایجاد شکل منحصر به فرد آن بسیار حائز اهمیت بوده است، چراکه اگر شهاب سنگ چند صد سال زودتر کشف می شد، حالت شبه جانوری صورت ایجاد نمی شد و اگر چند صد سال دیرتر کشف می شد، حفره های روی صورت بزرگتر و چهره انسانی تغییر شکل اساسی پیدا می کرد.شهاب سنگ «صورتک انسان» قرار است روز یکشنبه به حراج گذاشته شود و قیمت آن در حدود 136 تا 160 هزار دلار تخمین زده می شود.

رصدخانه اشعه ایکس «چاندرا» ناسا تصاویری از ستارگان در حال مرگ در همسایگی خورشید با جزئیات بی‌سابقه‌ای منتشر کرده است که نخستین مطالعه اصلی در این حوزه محسوب می شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سحابی سیاره‌ای یک ستاره درحال مرگ است که لایه‌های بیرونی اش فروریخته است؛ این سحابی زمانی شکل می‌گیرد که یک ستاره شبه خورشید از تمامی هیدروژن درون هسته خود استفاده کرده و به یک غول سرخ با شعاع بسیار بزرگ تبدیل می‌شود.در نخستین بررسی سیستماتیک سحابی های سیاره ای با استفاده از اشعه ایکس، تصاویر حیرت انگیزی از چهار ستاره در حال مرگ توسط رصدخانه اشعه ایکس چاندرا ناسا تهیه شده است.این تصاویر بخشی از برنامه بررسی 21 سحابی سیاره‌ای در فاصله پنج هزار سال نوری با زمین محسوب می شود.تیم تحقیقاتی موسسه تکنولوژی روچستر به سرپرستی «جوئل کاستنر» در سال 2011 میلادی برنده یک دوره تحقیقاتی هفت روزه در رصدخانه چاندرا برای بررسی و عکسبرداری از سحابی های سیاره ای شد و با توجه به موفقیت های بدست آمده، این تیم برنده یک دوره مطالعاتی هشت روزه دیگر در این رصدخانه شده است.این تصاویر با جزئیات بسیار دقیق، سحابی های سیاره ای NGC 6543 معروف به چشم گربه، NGC 7662، NGC 7009‌ و NGC 6826‌ دیده می شوند؛ اشکال متفاوت آنها ناشی از بادهای پر سرعت هسته ستاره در حال مرگ است.

به گزارش رويترز دانشمندان از نتيجه تست ليزر مريخ نورد كنجكاوي بروي سياره مريخ كه بر روي يك سنگ انتخاب شده صورت گرفته است متعجب شده اند.اين سنگ حاوي مواد معدني است كه در سنگهاي مناطق خاصي در زمين بيشتر شباهت دارد تا سنگهاي موجود در مريخ.تركيب شيميايي اين سنگ مشابه يك نوع غير معمول از سنگ هاي موجود در جزاير اقيانوسي مانند هاوايي ،سنت هلنا و همچنين مناطق شكاف قاره اي مانند ريو گرانداز كلرادو و يا چیهواهوا( Chihuahua) مكزيك مي باشد.

شَفَق قُطبی (به انگلیسی: Aurora) یکی از پدیده‌های جوی کرهٔ زمین است. ( شَفَق سرخی افق پس از غروب خورشیداست)شفق‌های قطبی نورهای زیبایی هستند که به طور طبیعی در آسمان دیده می‌شوند. که معمولاً در شب و در عرض‌های جغرافیایی قطبی به چشم می‌خورند. آنها در [یونوسفر] تشکیل می‌شوند و سپیده دم قطبی قابل مشاهده هستند. در عرض جغرافیایی قطب شمال به آنها شفق‌های شمالی نیز گفته می‌شود که این نام بر گرفته از نام ایزدگونه رومی سپیده‌دم و نام یونانی باد شمالی است که در سال ۱۶۲۱ توسط پیر گاسندی روی این پدیده طبیعی گذاشته شد. به شفق‌های قطبی، نور قطب شمال هم گفته می‌شود زیرا آنها غالباً در نیم کرهٔ شمالی رویت می‌شوند و هر چقدر به قطب شمال نزدیک می‌شوید با توجه به مجاورت با قطب مغناطیسی شمالی زمین احتمال بیشتری می‌رود که بتوانید آنها را ببینید به طور مثال در شهرهای شمالی کانادا که بسیار نزدیک به قطب هستند امکان رویت آنها بسیار زیاد است.شفق‌های قطبی در نزدیکی قطب مغناطیسی شمالی ممکن است خیلی بالا باشد ولی در افق شمالی به صورت سبز بر افروخته و در صورت طلوع خورشید به صورت قرمز کمرنگ دیده می‌شود. شفق‌های قطبی معمولاً از سپتامبر تا اکتبر و از مارس تا آوریل اتفاق می‌افتند. بعضی از قبایل کانادایی به این پدیده رقص ارواح می‌گویند.در قطب جنوب نیز این اتفاق می‌افتد ولی فقط در جنوبی‌ترین عرض جغرافیایی قابل رویت است. و گاهی اوقات در آمریکای جنوبی و استرالیا (استرالیا در زبان لاتین به معنی جنوب است).بنجامین فرانکلین اولین کسی بود که به شفق‌های قطبی توجه نشان داد. در تئوری او علت وقوع شفق‌های قطبی این انتقال نور در مرکز بار الکتریکی در سرزمینهای قطبی توسط برف و رطوبت شدت می‌گیرد، بود.علت وقوع شفق قطبی خروج جرم از تاج خورشیدی است که از طریق مغناطره و کمربندهای ون آلن به مناطق قطبی هدایت می‌شوند.دانشمندان به منظور اندازه گیری ارتفاع شفق قطبی از دو نقطه به فاصله چند ده کیلومتر از یکدیگر از آن عکس گرفتند. به کمک چنین عکس‌هایی می‌توان ارتفاع شفق‌های قطبی را محاسبه کرد. شفق‌های قطبی در بلندای 300 تا 700 کیلومتری بالای زمین (بیشتر اوقات در بلندی ۱۰۰ کیلومتر) پدیدار می‌شوند. شفق‌های قطبی تابانی گازهای رقیق موجود در هوای زمین هستند، که تا اندازه‌ای به تابانی در لامپ‌های تخلیه گاز همانند می‌باشند. شفق‌های قطبی یکی از طبیعی‌ترین و زیباترین پدیده‌های جو زمین است. پدیده مزبور عبارت از ذرات بارداری هستند که از خورشید به سوی لایه‌های زیرین جو زمین سرازیر می‌شوند و روشنی‌هایی را که کلاً شفق‌های قطبی نام دارند پدید می‌آورند. شفق قطبی یا نورهای قطبی، به بهترین صورت از حدود عرض جغرافیایی دایرهٔ اقیانوس منجمد شمالی (یا منجمد جنوبی) دیده می‌شود. نورهای قطبی درست همانند تابش‌های رنگی در آسمان هستند. نورهای قطبی در اثر الکترون‌هایی که در طول خطوط نیروی میدان مغناطیسی زمین حلقه می‌زنند، به وجود می‌آیند. این حلقه‌های الکترونی وارد جو زمین می‌شوند و باعث می‌گردند که گازهای رقیقی که در ارتفاعات بالای جو قرار دارند، همانند نور لامپ فلوئورسنت بدرخشند. این الکترون‌ها عمدتاً از خورشید می‌رسند و تعداد آنها بستگی به فعالیت خود خورشید دارد. وقتی که سطح خورشید خیلی فعال باشد، ما نورهای قطبی بیشتری را مشاهده می‌کنیم تا زمانی که خورشید آرام‌تر است. نور قطبی می‌تواند شکل‌های مختلفی داشته باشد. بعضی وقت‌ها شبیه به پردهٔ آویزان، یا نورهای متحرک و یا پرتوهای نور است. رنگ آن نیز تغییر می‌کند ولی بیشتر مواقع دارای سایهٔ سبز یا صورتی است. شفق‌ها مانند پرده‌هایی عظیم به طول صدها کیلومتر از نورهای رنگی هستند در موارد نادر شفق قطبی ممکن است سراسر آسمان مرئی، از افق تا سمت الراس را بپوشاند.شفق‌های قطبی معمولاً باید فقط در قطب‌ها اتفاق بیافتند. ولی به ندرت در عرض‌های جغرافیایی میانی نیز دیده می‌شوند وقتی که طوفان‌های مغناطیسی اتفاق می‌افتند. طوفان‌های مغناطیسی در دورهٔ تناوب ۱۱ سالهٔ خورشیدی یا ۳ سال بعد از این دورهٔ تناوب اتفاق می‌افتند. در این دورهٔ تناوب ۱۱ ساله که همکنون نیز ما در آن هستیم میزان فعالیت‌های خورشیدی بالا رفته و با رصد خورشید می‌توان میزان بالای این فعالیت‌ها را دید. انرژی حاصل نیز از طریق بادهای خورشیدی تامین می‌شود.در مشتری و زحل قطب‌های مغناطیسی قوی تری وجود دارد و هر دو آنها کمربند تشعشع بزرگی دارند. و شفق‌های قطبی به وضوح توسط تلسکوپ هابل در آنها دیده شده. در اورانوس و نپتون نیز شفق قطبی وجود دارد.شفق‌های قطبی در مکانی مانند زمین توسط بادهای خورشیدی ایجاد می‌شود ولی در مشتری اقمار آن به خصوص قمر lo علت وجود این پدیده هستند.این پدیده همچنین در مریخ و زهره نیز دیده می‌شود زیرا زهره دارای مغناطیس درونی نیست. شفق قطبی در زهره گاهی اوقات تمام سیاره را نیز می‌پوشاند. این پدیده در زهره توسط بادهای خورشیدی تولید می‌شود. همچنین در ۱۴ آگوست ۲۰۰۴ در مریخ نیز این پدیده توسط SPICAM به ثبت رسیده‌است.

بقيه در ادامه نوشتار

ستاره‌شناسان برای نخستین‌بار اساسِ جتِ (پلاسمای) گسیل‌شده از کهکشانِ M87 را رصد کردند. نتایجِ به‌دست‌آمده وجودِ یک سیاه‌چاله‌ی چرخان را در مرکزِ کهکشان نشان می‌دهد و بهینه‌سازیِ روش‌ها در آینده، زمینه را برای انجامِ سخت‌گیرانه‌ترین آزمون برای نظریه‌ی نسبیتِ عامِ انیشتین فراهم می‌کند.چنین به نظر می‌رسد که بیش‌ترِ کهکشان‌ها، از جمله کهکشانِ راهِ شیریِ خودمان، سیاه‌چاله‌ی بسیار پرجرمی را در دلِ خود پناه داده‌اند. در برخی کهکشان‌ها، موادی که درونِ سیاه‌چاله فرومی‌افتند یک قرصِ برافزایشی (accretion disc) تشکیل می‌دهند که این قرص تابشِ بسیار زیادی را در سرتاسرِ گستره‌ی بینابِ الکترومغناطیسی، از خود گسیل می‌کند. چنین کهکشان‌هایی «کهکشان‌های پویا» نامیده می‌شوند. 10 درصد از این کهکشان‌های پویا از این هم دیدنی‌تر هستند چون جتی از ماده با سرعت‌های نسبیتی از مرکزِ این کهشان‌ها به بیرون فوران می‌کند. یک نمونه‌ی ممتاز از این کهکشان‌ها M87 است، کهکشانِ بیضویِ بسیار بزرگی که به فاصله‌ی کمی بیش از 50 میلیون سالِ نوری از زمین قرار دارد. این کهکشان جتی باریک و طولانی از پلاسما را تا فاصله‌ی 5000 سالِ نوری به درونِ فضا می‌فرستد. شدتِ تابشِ پلاسما در مرکزِ این جت چنان زیاد است که فوتون‌ها (با یکدیگر برخورد کرده و) از هم پراکنده می‌شوند و دیدِ ستاره‌شناسان را برای مشاهده‌ی سرچشمه‌ی این جتِ پلاسما، سَد می‌کند. علی‌رغم این‌که جتِ پلاسمای این کهکشان بیش از هر جتِ نسبیتی دیگر موردِ مطالعه و بررسی قرار گرفته است، سازوکارِ دقیقِ تشکیلِ این جت هم‌چنان پرسشی بی‌پاسخ است.

یک پرتقالِ توسرخ رویِ ماه

 هم‌اینک ستاره‌شناسان به رهبریِ Sheperd Doeleman از رصدخانه‌ی Haystack دانش‌گاهِ MIT در ماساچوست، آمریکا ترتیبی داده‌اند تا برای نخستین‌بار و به کمکِ تلسکوپِ افقِ روی‌داد (Event Horizon Telescope یا به اختصار EHT) نگاهی کوتاه به سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی بیاندازند. Doeleman به physicsworld.com می‌گوید: «ما با مرتبط‌کردنِ بشقابک‌ها (دیش‌ها‌) ی رادیویی در کالیفرنیا، آریزونا و هاوایی، تلسکوپی مجازی در ابعادِ زمین طراحی و ابداع کردیم». ترکیبِ تلسکوپ‌های پراکنده به این روش را تداخل‌سنجی با خطِ مبداء بسیار طولانی (very long baseline interferometry یا به اختصار VLBI) می‌گویند. خط مَبدَیی چنین طولانی به این معناست که Doeleman و هم‌کارانش به قدرتِ تفکیکِ بی‌سابقه‌ای دست یافته‌اند. Doeleman چنین توضیح می‌دهد: «تقریباً مانندِ این است که یک پرتقالِ توسرخ را روی سطحِ ماه واکاوی کنیم».چنین مشخص شد که گستردگیِ سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی تنها در حدودِ 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد است که به میزانِ چشم‌گیری کوچک‌تر از اندازه‌ی قرصِ برافزایشی‌ست. شعاعِ شوارتزشیلد به صورتِ فاصله‌ای از مرکزِ یک سیاه‌چاله تعریف می‌شود که در آن‌جا، سرعتِ فرار از کششِ گرانشیِ سیاه‌چاله، از سرعتِ نور بیش‌تر می‌شود. اندازه‌ی بسیار کوچک سرچشمه‌ی این جت، فرصتی را فراهم کرد که اعضای این گروه به برخی ویژگی‌های سیاه‌چاله‌ی تولیدکننده‌ی آن پی ببرند. Doeleman می‌گوید: «مدل‌ها چنین پیش‌بینی می‌کنند که در موردِ یک سیاه‌چاله‌ی ناچرخان، پهنای جتِ تولید‌شده 7.4 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلدِ آن سیاه‌چاله است». وی اضافه می‌کند: «برای یک سیاه‌چاله‌ی چرخان که قرصِ برافزایشیِ آن در خلافِ جهتِ چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد، انتظار داریم که پهنای جت بیش از 9 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد باشد». این حقیقت که جتِ تولیدشده توسطِ سیاه‌چاله‌ی موجود در قلبِ کهکشانِ M87، پهنایی به اندازه‌ی 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد دارد به این معنی‌ست که این سیاه‌چاله می‌چرخد اما پیداست که قرصِ برافزایشی هم در همان راستای چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد و نه خلافِ آن. این پندار دیرزمانی‌ست وجود دارد که سیاه‌چاله‌های چرخانِ موجود در کهکشان‌های پویا، جت‌هایی با سرعت‌های نسبیتی تولید می‌کنند، اما برهانی برای این ادعا یافت نمی‌شد. Doeleman می‌گوید: «تابه‌امروز مردم این‌چنین فرض می‌کردند، ولی اکنون ما گواهی بر این فرضیه یافته و ترفندی پیدا کرده‌ایم که از درستیِ آن پشتیبانی می‌کند. چنین به نظر می‌رسد که ما مناطقی با ابعادِ بسیار کوچک را به ساختارِ بزرگ‌مقیاسِ جت که نسبیتِ عام در آن‌ها مهم است، پیوند داده‌ایم». با توجه به این‌که در سال‌های پیشِ ‌رو تلسکوپ‌های در حالِ رشد، پیش‌رفت‌های بسیاری خواهند کرد، نظریه‌ی انیشتین نیز با اطمینانِ خاطرِ بیش‌تری آزموده خواهد شد. امید است که آرایه‌ی Atacama Large Millimetre  (به اختصار ALMA) که در بیابانِ شیلی در حالِ ساخت است تا سالِ 2015 به دیگر تلسکوپ‌های EHT بپیوندد. Doeleman می‌گوید: «با پیوستنِ ALMA  قدرتِ تفکیکِ ما یک‌شبه دوبرابر خواهد شد».

سایه‌افکندن بر نسبیتِ عام

این روندِ رو به بهبود این امکان را برای ستاره‌شناسان فراهم می‌آورد که «سایه‌ی» سیاه‌چاله را رصد کنند. به دلیلِ خمیدگیِ بسیار زیادِ فضا در اثرِ گرانشِ بسیار شدیدِ سیاه‌چاله، پرتوی نوری که از زمین فرستاده می‌شود به شکلِ دایروی خمیده شده و حلقه‌ای تشکیل می‌دهد که بخشی از مرکزِ آن تاریک است چنان‌که به شکلِ سایه به نظر می‌رسد. شکل و اندازه‌ی دقیقِ این سایه توسطِ معادلاتِ انیشتین در نسبیتِ عام تعیین می‌شود. تحت این شرایطِ سخت‌گیرانه، مقایسه‌ی اندازه‌گیری‌ها با پیش‌بینی‌های این معادلات می‌تواند واپسین آزمون برای این نظریه باشد. Doeleman پیشنهاد می‌کند: «به زودی ابزارهایی در دست خواهیم داشت که انیشتین را به چالش خواهد کشید. اگر قرار باشد نظریه‌های او در جایی شکست بخورد، این پژوهش‌ها همان نقطه است». Rob Fender  از دانش‌گاهِ ساوت‌همپتون، انگلستان از این یافته‌ها هیجان‌زده شده است. وی می‌گوید: «این کارِ (پژوهشی) یقیناً بسیار جالب است. این‌که آنان ترتیبی داده‌اند که سرچشمه‌ی جتِ (پلاسما) را مشاهده کنند، باورکردنی نیست». وی گرچه نتیجه‌گیری‌های اعضای این گروه در موردِ چرخشِ سیاه‌چاله‌ی موردِ نظر را کاملاً نپذیرفته اما این کارِ پژوهشی را به عنوانِ یک پیش‌رفتِ بسیار مهم می‌بیند که در زمینه‌ی رصدکردنِ مستقیم و بی‌درنگِ محیطِ سایه‌وارِ پیرامونِ سیاه‌چاله‌ها، کاربردهای بالقوه‌ای دارد. وی چنین می‌افزاید: «ما هم‌اینک در چندگامیِ آن هستیم که بتوانیم اثراتِ وجودِ سیاه‌چاله در مرکزِ (کهکشانِ) راهِ شیریِ خودمان را به تصویر بکشیم». او در پایان چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «بسیاری از دانش‌مندان هنوز هم در موردِ وجودِ سیاه‌چاله‌ها تردید دارند. تصویری مستقیم و بی‌واسطه از ناحیه‌ای که درست نزدیکِ یکی از این موجودات (سیاه‌چاله‌ها) است، برهانِ وزین و ماهرانه‌ای را بر اثباتِ وجودِ آن‌ها فراهم می‌آورد».

این پژوهش در Science توضیح داده شده است.           

وبگاه انجمن فیزیک ایران

امروزه روشهای پردازش و دفع ضایعات هسته‌ای نوین عبارتند از:

• فشرده سازی (Compaction)
• پردازش شیمیایی (Chemical treatment)
• شیشه سازی (Vitrification)
• محفوظ سازی (Canning and sealing with concrete)
• ذخیره سازی (Storage)

در میان مواد باقی مانده در یک چرخه هسته‌ای اورانیوم مصرف شده از همه مهم‌تر است. یک راکتور هسته‌ای بزرگ هر سال در حدود سه متر مکعب (۲۵ تا ۳۰ تن) اورانیوم مصرف شده تولید می‌کند. این مواد مصرف شده از مقداری اورانیوم و همچنین مقداری پلوتونیوم و کوریوم تشکیل شده‌است و به طور کلی حدود ۳٪ از آن از مواد باقی مانده از شکافت تشکیل شده. اکتینیدها (اورانیوم، پلونیوم، و کریوم) موجود در این ترکیب موجب به وجود آمدن تششعات بلند مدت و کوتاه مدت رادیواکتیویته می‌شوند.سوخت مصرف شده دارای خاصیت رادیواکتیو بالایی است و برای حمل آنها باید تمام جوانب احتیاط را رعایت کرد. البته خاصیت رادیواکتیو این مواد در طول زمان کاهش می‌یابد. پس از ۴۰ سال تششعات رادیواکتیو این مواد تا ۹۹٪ کاهش می‌یابند ولی با این حال هنوز هم خطرناک هستند.

میل‌های سوخت مصرف شده به طور حفاظت شده در حوضچه‌های مخصوص (spent fuel pools) نگه داری می‌شوند. آب داخل حوضچه گذشته از خنک کردن اورانیوم از خروج تششعات رادیواکتیو جلوگیری می‌کند. پس از گذشت چند ده سال سوخت‌ها را که حالا از خاصیت تششع پراکنی آنها در حد قابل توجهی کم شده از حوضچه‌ها خارج کرده و به انبارهای خشک انتقال می‌دهند. در این انبارها سوخت‌ها را در داخل محفظه‌های فلزی یا بتنی نگه می‌دارند، در این مرحله نیز تششعات ایجاد شده توسط سوخت‌ها هنوز خطرناک است. مدت نگه‌داری سوخت‌ها در این مرحله بسته به نوع سوخت می‌تواند از چند سال تا ده‌ها سال متغیر باشد، ولی به هر ترتیب سوخت‌ها باید آنقدر در این مرحله بمانند تا میزان تششعات آنها به حد استاندارد برسد.تا سال ۲۰۰۳ ایالات متحده آمریکا بیش از ۴۹۰۰۰ تن از انواع سوخت‌های مصرف شده در راکتورهای خود را انبار کرده بود. یکی از پیشنهاداتی که درباره انبار کردن سوخت در ایالات متحده مطرح شده انبار کردن سوخت‌های مصرف شده در انبارهای زیرزمینی در کوه‌های یاکا در نوادا است. به عقیده آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده آمریکا، پس از گذشت ۱۰۰۰۰ سال سوخت‌های مصرف شده هسته‌ای دیگر هیچ تهدید زیست‌محیطی برای انسان‌ها و دیگر موجودات زنده نخواهند داشت.البته راه‌هایی برای کاهش میزان زباله‌های هسته‌ای نیز وجود دارد، یکی از بهترین روش‌ها باز فرآوری سوخت هسته‌ای است. در واقع زباله‌های هسته‌ای حتی اگر اکتینیدهای آنها را جداکنیم، حداقل برای مدت ۳۰۰ سال فعالیت رادیواکتیوی دارند البته مدت تششعات در صورتی که اکتینیدها وجود داشته باشند به هزاران سال می‌رسد. عده‌ای عقیده دارند بهترین راه‌حل ممکن در حال حاضر انباشتن زباله‌های هسته‌ای در انبارهاست چراکه احتمالاً در آینده با پیشرفت تکنولوژی راهی برای استفاده از این مواد پیدا خواهد شد به این ترتیب این مواد می‌توانند خیلی با ارزش‌تر از آن باشند که دفن شوند.همچنین صنایع هسته‌ای حجمی از مواد کم تششع را نیز تولید می‌کنند. این مواد معمولاً در اثر سرایت مواد تششع‌زا به وجود می‌آیند که می‌توانند شامل لباس‌ها یا پوشش‌ها، ابزارآلات، تجهیزات پالاینده آب و دیگر موادی که به گونه‌ای با راکتور و مواد تششع‌زا ارتباط دارند، باشند. در ایالات متحده کمیسیون تنظیم فعالیت‌های هسته‌ای مکرراً اعلام کرده که این مواد می‌توانند جزیی از زباله‌های عادی باشند و در زباله‌دان‌ها با زباله‌های عادی دفع شوند و یا حتی بازیافت شوند. سطح تششع در بیشتر مواد کم تششع بسیار پایین است و تنها به دلیل استفاده شدن در فعالیت‌های هسته‌ای جزو زباله‌های هسته‌ای محسوب می‌شوند و نه برای سطح تشعشعشان. برای مثال براساس استاندارد NRC از نظر سطح تششع یک لیوان قهوه نیز به اندازه زباله‌های کم تششع تششع‌زاست.در ایالات متحده آمریکا، پسماندهای هسته‌ای که از چرخه سوخت در نیروگه هسته‌ای و یا تولید سلاح هسته‌ای تولید شده‌است، در استخرهای ویژه جهت ذخیره سازی موقت، و نیز در صحراهای‌های جنوب غرب ایالات متحده همانند لایه‌های عمیق نمکی در نیو مکزیکو دفن می‌شوند.پروژهٔ بزرگ‌ترین محل دفن عمیق زباله‌های هسته‌ای سطح بالای جهان که در کوه یاکا در ایالت نوادا مدتها در حال ساخت بوده است، کماکان دچار مشکلات متعدد مدیریتی، قانونی، و دولتی می‌باشد.

در اروپا بیشتر زباله‌های هسته‌ای را در نیروگاه‌ها نگهداری می‌کنند. انگلستان و فرانسه نیز با ایجاد مراکز بازفرآوری مواد هسته‌ای، به دنبال استفاده مجدد از مواد هسته‌ای هستند.در کشورهایی که دارای نیروگاه هسته‌ای هستند زباله‌های تششع‌زا کمتر از ۱٪ از کل زباله‌های سمی تولیدی را تشکیل می‌دهند. همچنین بسیاری از زباله‌های سمی با گذشت زمان خاصیت خود را از دست نمی‌دهند و به هیچ وجه تجزیه پذیر نیستند. به طور کلی مواد تولیدی در اثر سوختن سوخت‌های فسیلی می‌توانند از زباله‌های تولید شده در یک نیروگاه هسته‌ای خطرناک‌تر باشند. برای مثال یک نیروگاه زغال سنگی می‌تواند آثار عمیقی برروی طبیعت بگذارد و حجم زیادی از مواد سمی و پرتوزا را تولید می‌کنند. برخلاف عقیده عموم حجم مواد پرتوزای منتشر شده توسط یک نیروگاه زغال سنگی از یک نیروگاه هسته‌ای بیشتر است.زباله‌های تولید شده بر اثر همجوشی هسته‌ای با انبار شدن پس از صد سال دوباره قابل استفاده هستند، در مقابل زباله‌های تولیدی از شکافت هسته‌ای تا ۱۰۰۰۰ می‌توانند آثار رادیواکتیوی داشته باشند.

 فيزيكدانان انگليسي و ژاپني براي اولين بار توانسته‌اند سطوح لاندائو را پس از 80 سال از ارائه نظريه آن توسط لو لاندائو، برنده جايزه نوبل به تصوير بكشند.به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، سطوح لاندائو به سطوح كوانتومي گفته مي‌شود كه رفتار الكترون را در يك ميدان مغناطيسي قوي تعيين مي‌كنند.محققان دانشگاه وارويك و دانشگاه توهوكو با استفاده از شيوه اسكن طيف‌سنجي تونل‌زني توانستند ساختار داخلي حلقه مانند اين سطوح را در سطح يك نيمه رسانا به نمايش بگذارند.چالش تجربي در اين كار برخورداري از وضوح مكاني كافي براي غلبه بر اختلال دروني در ماده بود كه معمولا تنها تصاويري از حالتهاي رانش عبوري را به نمايش مي‌گذارد.تصاوير بدست آمده توسط اين دانشمندان به وضوح نشان از صحت نظريه لاندائو در زمان پيش‌بيني اين كه در يك سيستم پاك، الكترونها شكل حلقه‌هاي متحدالمركز را گرفته و تعداد آنها با توجه به سطح انرژي آنها افزايش مي‌يابد، دارند.اين رفتار شمارشي ساده اساس اثر كوانتومي هال را شكل مي‌دهد. اين اثر در سالهاي اخير براي توصيف استاندارد در مقاومت الكتريكي مورد استفاده بوده و بزودي براي تعريف كيلوگرم نيز به كار برده خواهد شد.

رونمايي از تصاوير سطوح كوانتومي «لاندائو» پس از 80 سال

فيزيكدانان در هر گوشه اي از دنيا، از ماشين هايي با تكنولوژي پيشرفته جهت توليد ذراتي كه ضدماده ناميده مي شوند، استفاده مي كنند. فيزيكدانان بر اين باور هستند كه ضدماده در واقع تصوير آينه اي ماده است و تمام دنياي امروز ما فقط از ذرات مادي تشكيل شده است. همانگونه كه شما و تصويرتان در آينه كاملا يكسان هستيد فقط با اين تفاوت كه جاي چپ و راست عوض شده اند، يك ذره و پادذره اش هم يكسان هستند به استثناي اينكه بار الكتريكي مخالف هم دارند. اين تحقيق، به احتمال زياد هيچ چيز موجود را تغيير نخواهد داد و مسلما هيچ شباهتي با كرمچاله (Wormhole) ندارد.كرمچاله مي تواند اين امكان را براي شما فراهم كند كه در يك لحظه از يك قسمت جهان به قسمت ديگر منتقل شويد. با اين حال اين تحقيق مي تواند به دانشمندان كمك كند تا منشأ و تركيب جهان را بشناسند. البته ذرات ضدماده كاربرد علمي هم پيدا كرده اند به عنوان مثال در تجهيزات پزشكي كه براي تصويربرداري از مغز جهت نشان دادن فعاليت ذهني به كار مي رود، ضدذرات نقش مهمي دارند. تا به حال عده كمي از مردم كه اغلب آنها را هم فيزيكدانان تشكيل مي دهند، توانسته اند ضدماده را مشاهده كنند. ما بيشتر با ماده آشنا تر هستيم. آب، هوا، تلويزيون، هر آنچه كه مي بينيم، لمس مي كنيم، مي خوريم، مي نوشيم و هوايي كه تنفس مي كنيم، همه از ذرات كوچكي كه اتم ناميده مي شوند، ساخته شده اند. خود اتم ها هم از ذرات به مراتب كوچكتري به نام الكترون، پروتون و نوترون تشكيل شده اند. الكترون ها بار الكتريكي منفي و پروتون ها بار الكتريكي مثبت دارند و نوترون ها هيچ بار الكتريكي ندارند. يك اتم معمولي از تعداد مساوي الكترون و پروتون تشكيل شده است اما تعداد نوترون ها لزوما با آنها برابر نيست. تعداد پروتون هاي يك اتم مشخص مي كند، كه نوع اتم چيست به عنوان مثال اتم هيدروژن يك پروتون و يك الكترون دارد و نوترون ندارد. هر نوع از ذره يك پادذره هم دارد. آنتي پروتون درست مانند يك پروتون است با اين تفاوت كه بار الكتريكي منفي دارد. يك پوزيترون آنتي الكترون از همه لحاظ مانند الكترون است به استثناي اينكه بار الكتريكي مثبت دارد. هر گاه كه پروتون و آنتي پروتون به هم برسند يا هنگامي كه الكترون و پوزيترون با هم برخورد كنند، همديگر را نابود مي كنند و اين نابودي منجر به توليد انرژي مي شود. رالف لاندائو فيزيكدان در سرن سوئيس مي گويد: هنگامي كه درباره ضدماده با همكارانم صحبت مي كنم آنها خيلي در اين باره هيجان زده نمي شوند و معمولا مي پرسند كه ضدذره جديد كدام است و چگونه رفتار مي كند. اما هنگامي كه با افرادي غير از فيزيكدانان صحبت مي كنم آنها با چشماني خيره از تعجب نگاه مي كنند و انگار با مسائلي كاملا غير عادي مواجه شده اند. در آزمايشگاه سرن، لاندائو عضو گروهي است كه ATHENA ناميده مي شود. اين گروه فيزيكدانان براي اولين بار موفق شدند پوزيترون و آنتي پروتون را به هم اتصال دهند. نتيجه اين اتصال توليد اتم آنتي هيدروژن بود كه همانا ساده ترين آنتي اتم است. اصول نظري ساخت ضد ماده بسيار ساده است اما در عمل تجهيزات لازم، بسيار پيشرفته و البته گران هستند. دانشمندان در سرن از يك نوع ماشين مخصوص، براي توليد ضد ماده استفاده مي كنند. معمولا هنگامي كه اين پاد ذره ها ايجاد مي شوند، انرژي زيادي دارند.

بقیه در ادامه نوشتار

سهرابي درباره چگونگي پي بردن به اين موضوع تصريح كرد: با توجه به اينكه رساله دكتري من بر روي مطالعات تبار شناسی گلسنگهای مانا در سطح جهان بوده است در تحقيقات بر روي گونه‌هاي مختلف این گروه متوجه شدم نمونه گلسنگی که محققان كشور اسپانيا به ايستگاه فضايي بين‌المللي ارسال كرده اند یک گونه جديد بوده که نامگذاری آن را به صورت Circinaria gyrosa Sohrabi et al انجام داده ام. بعد از انتشار نتایج رساله دکتری من محققان ایستگاه فضایی نام گونه جدید را بلافاصله پذیرفته و مقاله جدید خود را با نام گونه جدید Circinaria gyrosa در پایگاه ساینس دایرکت منتشر کردند. اين مقاله در نشاني اينترنتيhttp://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0032063312002425 قابل دسترسي است. 

  گلسنگ به كار رفته در تحقيقات پژوهشگران اسپانیا و آلمان در ايستگاه بين‌المللي فضايي كه به اشتباه گونه «Aspicilia fruticulosa» معرفي شده بود با بررسي‌هاي محقق ايراني به عنوان گونه‌اي جديد شناسايي شد.به گزارش خبرنگار علمي ايسنا، در پي ارائه يافته‌هاي رساله دکتري محمد سهرابي، دانش آموخته گروه زيست شناسي دانشكده علوم زيستي دانشگاه «هلسينكي» فنلاند در قالب مقاله اي در مجله معتبر آلماني Mycological Progress محققان اروپايي دست اندركار اين تحقيقات با تصحيح اشتباهتشان در مقاله جدید خود نام گونه جدید كشف شده توسط اين محقق ايراني و همكارانش را جايگزين كرده‌اند.دكتر محمد سهرابي، عضو هيات علمی سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ايران در گفت‌وگو با خبرنگار علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) با اشاره به اين كه گلسنگ‌ها از گونه‌هايي هستند كه در سال‌هاي اخير براي انجام تحقيقات در علوم فضایی و پروژه بلندپروازانه سکونت بشر در مریخ استفاده می شوند، اظهار كرد: طي پنج سال گذشته، محققان ايستگاه بين‌المللي فضايي در انجام تحقيقات خود چندين گونه مختلف Rhizocarpon geographicum و Xanthoria elegans و یک گونه جدید ناشناخته مانده از گروه گلسنگ‌های مانا (مائده آسمانی) موسوم به « Aspicilia fruticolosa» را به مدت چندین ماه به فضا ارسال كرده و همچنين آنها را در شرایط شبیه‌سازی شده مریخی به مدت طولانی نگه داشته اند. پس از بازگرداندن گونه‌ها از فضا و خارج کردن آنها از شرایط شبیه سازی شده مریخی، بررسي‌ کامل آنها نشان داد كه دما، فشار و تابش شدید اشعه «UV» در روند رشد و زندگي آنها اثري چندانی نداشته است و در اين میان تنها گونه مائده آسمانی همچنان توانسته بیشترین مقاومت را از خود نشان دهد.وي افزود: پس از آن آزمایش موفقیت آمیز از ميان گلسنگ‌هاي ارسال شده به فضا، گلسنگ مانا به عنوان مدل ارگانيسم مطالعات زیست‌ستاره شناسی انتخاب شد.سهرابي تصريح كرد: گونه مدل انتخاب شده به گروهي از گلسنگ‌ها به نام «Manna Lichens» تعلق دارد که در برخي كتب اديان مختلف به نام مائده آسماني معروف هستند. اين گروه از گلسنگ‌ها كه نسبت به خشكي بسيار مقاوم هستند در بیابان‌ها و استپ های ايران، آسياي مركزي، بخش‌هايي از روسيه، اسپانيا، شمال آفریقا و آمريكا پراکنش دارند.عضو هيات علمی سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ايران تصريح كرد: بررسي‌هاي اخير من و همكارانم در دانشگاه هلسينكي نشان داد گونه منتخب گلسنگ مورد استفاده در تحقيقات ايستگاه فضايي كه به اشتباه Aspicilia fruticulosa معرفي شده در واقع از گونه كشف شده توسط ما موسوم به Circinaria gyrosa Sohrabi et al است که در بیابانها و استپ های مناطق مرکزی و شمال غرب ایران، ارمنستان، ترکمنستان، آناتولی ترکیه و مناطق استپی و خشک اسپانیا وجود دارد. محققان ایستگاه فضایی متوجه جديد بودن اين گونه از نظر علم گلسنگ شناسي و گونه شناسي نبودند و آن را با گونه اي ديگر موسوم به Aspicilia fruticulosa که بیشتر در آسیای مرکزی پراکنش دارد، اشتباه گرفته اند.  

   

محقق ايراني اشتباه پنج‌ساله محققان ايستگاه بين‌المللي فضايي را تصحيح كرد

 

گلسنگ مورد بحث

 بقیه در ادامه نوشتار

 همانند طرح يك فيلم علمي-تخيلي نوع ب، اتفاق عجيب غريبي در عمق زير زمين در حال اتفاق افتادن است، جايي كه چرخش پيوسته‌ي هسته‌ي مايع و فلزي زمين، ميدان مغناطيسي نامرئي‌اي توليد مي‌كند كه سياره‌ي ما را از تابش‌هاي مضر كيهاني محافظت مي‌كند. اين ميدان، به آرامي در حال ضعيف‌تر شدن است. آيا ما به سمت رستاخيز غيرمغناطيسي شدني به پيش مي‌رويم كه ما را در برابر اثرات مهلك بادهاي خورشيدي و اشعه‌هاي كيهاني بدون دفاع باقي مي‌گذارد؟ «طوفان مغناطيسي» براي آينده‌ي مبهم مغناطيسي ما محتمل به نظر مي‌رسد. دانشمنداني كه اين مسأله را مورد بررسي قرار داده‌اند در همه‌جا به مطالعه پرداخته‌اند، از مريخ، كه در چهار بيليون سال پيش دچار يك بحران مغناطيسي شده است و از آن زمان به بعد عاري از هرگونه ميدان مغناطيسي، جو قابل ملاحظه و محتملاً حيات شده است، گرفته تا آزمايشگاهي در دانشگاه مريلند، كه تيمي به سرپرستي دن لاترپ فيزيكدان، دست به شبيه‌سازي هسته‌ي مذاب آهني زمين با استفاده از 240 پوند سديم مذاب به شدت قابل انفجار زده‌اند. واضح‌ترين نشانه‌هاي ميدان مغناطيسي زمين شفق‌هاي قطبي هستند، كه در اثر برهمكنش ذرات باردار كيهاني با جو زمين در هنگام فروافتادن در قطب شمال و جنوب مغناطيسي به وجود مي‌آيند. ليكن نشانه‌هاي تحليل ميدان مغناطيسي بسيار ظريف مي‌باشند - اگرچه آن‌ها در هر ظرف سفالي‌اي كه تا كنون در كوره پخته شده است آشكارند. در هنگام پخته شدن سفال‌ها در دماي بالا، ناخالصي‌هاي آهني موجود در خاك رس حالت دقيق ميدان مغناطيسي زمين را دقيقاً در آن لحظه به ثبت مي‌رسانند. جان شاو زمين شناس از دانشگاه ليورپول انگليس، با بررسي كوزه‌ها از عصر حجر تا زمان حال مدرن كشف كرده است كه شدت تغييرات ميدان مغناطيسي تا چه حد هيجان‌انگيز مي‌باشد. او مي‌گويد: «هنگامي كه ما نمودار نتايج حاصل از سراميك‌ها را رسم مي‌كنيم، كاهش سريعي را با حركت به سمت زمان حال مشاهده مي‌كنيم. نرخ تغييرات در 300 سال اخير از هر زمان ديگري در 5000 سال گذشته بيشتر است. ميدان مغناطيسي از يك ميدان قوي به سمت يك ميدان ضعيف به پيش مي‌رود، و اين اتفاق به سرعت در حال افتادن است.» 

با نرخ كنوني، ميدان مغناطيسي زمين در عرض چندين قرن به طور كامل از بين مي‌رود، و سياره زمين در برابر جرقه‌هاي بي‌رحمانه‌ي ذرات باردار كيهاني بدون حفاظ مي‌ماند با نتايجي غير قابل پيشبيني براي جو زمين و حيات. احتمالات ممكن ديگر: ميدان مي‌تواند از ضعيف شدن دست بكشد و دوباره قوي بشود، و يا بعد از ضعيف شدن تا حد خاصي ناگهان جهت خود را تغيير دهد - يعني اين‌كه قطب‌نماها سمت قطب جنوب را نشان مي‌دهند. آثار قديمي‌تري از نوسان ميدان مغناطيسي زمين نسبت به آن‌چه از تحقيقات شاو حاصل شده است نتايجي بسيار پيچيده‌تر را نشان مي‌دهد. گدازه‌هاي آتشفشاني كهن در جزيره هاوايي هم در مورد قدرت ميدان مغناطيسي زمين با توجه به زمان سرد شدن گدازه‌ها و هم در مورد جهت قطب‌هاي شمال و جنوب مغناطيسي با توجه به جهت گدازه‌ها به ما اطلاعات مي‌دهند. مايك فولر زمين‌شناس از دانشگاه هاوايي مي‌گويد: «وقتي ما به 700,000 سال پيش بر‌مي‌گرديم پديده‌ي غير قابل باوري را مشاهده مي‌كنيم. جهت مغناطيسي صخره‌ها ناگهان در جهت معكوس قرار گرفته است. به جاي آن‌كه آن‌ها به سمت شمال مغناطيسه باشند- همانند چيزي كه امروز مشاهده مي‌كنيم - به سمت جنوب مغناطيسه شده‌اند.» به نظر مي‌رسد كه چنان تغيير جهت ميدان مغناطيسي‌اي به طور متوسط هر 250,000 سال يك‌بار به وقوع پيوسته است، كه نتيجتاً هم اكنون براي جابه‌جايي ديگري در قطب‌هاي مغناطيسي خيلي هم دير شده است. گري گلاتزماير دانشمندي از دانشگاه سانتا كروز كاليفرنيا چنان جابه‌جايي‌هايي را بين دو قطب شمال و جنوب در شبيه‌سازي‌هاي كامپيوتري مشاهده كرده است (يكي از شبيه‌سازي‌ها را در اين‌جا مي‌بينيد). اين اتفاقات مجازي شباهت خيلي زيادي با رفتار كنوني ميدان مغناطيسي زمين نشان مي‌دهد ولذا مي‌توان نتيجه گرفت كه ما در آستانه‌ي تجربه يكي ديگر از جابه‌جايي‌هاي قطب‌هاي زمين قرار داريم، اگرچه تكميل آن چندين قرن به طول مي‌كشد. 

برخي از محققان عقيده دارند كه ما در حال حاضر هم در مرحله انتقالي قرار داريم، با توجه به توسعه نواحي‌ با رفتارهاي غير متعارف مغناطيسي - كه خطوط ميدان در جهت اشتباه حركت مي‌كنند - نشانه‌هايي از حالت ضعيف‌تر و آشوبناك‌تري براي سپر محافظ ما است.راب كو زمين شناس از دانشگاه سانتا كروز كاليفرنيا، حتي ممكن است شواهدي در گدازه‌هايي در اُرگان پيدا كرده باشد كه حاكي از ضربات مغناطيسي ناشي از دوره‌ي جابه‌جايي مي‌باشد. تصويري كه ايجاد مي‌شود ممكن است به پرسروصدايي استانداردهاي آبروريزي‌هاي هاليوودي نباشد، ليكن با توجه به اين‌كه تمدن بشري هيچ گاه در چنين موقعيتي قرار نداشته است، نسل بشر مي‌تواند دوران جالب و پرمبارزه‌اي را در پيش رو داشته باشد.

cph

 در آخرین مراحل آماده‌سازی جانشین تلسکوپ فضایی هابل، اکنون آینه‌های غول‌پیکر تلسکوپ جیمز وب بصورت کاملا صیقلی، به ناسا تحویل داده شده‌اند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تلسکوپ هابل پس از 21 سال خدمت و ثبت تصاویر خارق‌العاده از فضای عمیق و اجسام درون آن اکنون برای بازنشستگی آماده شده و ناسا با همکاری سازمانهای فضایی اروپا و کانادا در حال تکمیل تلسکوپ جیمز وب است که بسیار قویتر و کاملتر از هابل به بررسی آسمان با وضوح بیشتر خواهد پرداخت.این آینه‌های قدرتمند اصلی قادر خواهند بود که نور را از کهکشانهای دور شناسایی کنند.«شرکت هوافضا و فناوریهای Ball»، سازنده این آینه‌ها، 21 آینه را در کنار هم مونتاژ کرده که از این میان 18 قطعه آنها در کنار هم به عنوان یک آینه اصلی بزرگ 6.5 متری بکار گرفته شده‌اند.قطعات آینه از فلز بریلیوم ساخته شده‌اند که به دلیل سختی، وزن کم و ثبات آن در برابر دماهای برودتی انتخاب شده است.بریلیوم ساده زیاد قادر به بازتاب نور نزدیک مادون قرمز نبوده، از این رو یک پوشش 3.4 گرمی از طلا روی آن بکار رفته است.تلسکوپ وب نسل بعدی رصدخانه فضایی و جانشین تلسکوپ فضایی هابل خواهد بود.
جیمز وب قدرتمندترین تلسکوپ ساخته شده تاکنون محسوب شده و امید می‌رود که بتواند تصاویری را از اولین کهکشانهای ایجاد شده در جهان ارائه کرده و سیارات در اطراف ستاره‌های دور را شناسایی کند.دو قطعه از 18 آینه اصلی بریلیومی که در تلسکوپ وب قرار خواهند گرفت، در حال حاضر به ناسا منتقل شده‌اند.16 آینه بعدی طی 12 ماه آینده به مرکز هوایی گودارد منتقل خواهند شد تا در سال 2015 در تلسکوپ ادغام شوند. جیمز وب قرار است در اکتبر 2018 به فضا پرتاب شود.این تلسکوپ اولین رصدخانه فضایی غیرنظامی برای استفاده از ساختار آینه‌ای منفک کنترل شده خواهد بود.هر کدام از 18 مجموعه آینه شش ضلعی سازنده آینه‌ها بیش از 1.3 متر وسعت داشته و پس از سبک‌سازی حدود 40 کیلوگرم هستند.
جیمز وب برای رصدهای مادون قرمز آینده بسیار مهم بوده و رصدخانه برتر دهه آینده خواهد بود. این تلسکوپ به بررسی هر مرحله در تاریخ جهان از اولین درخشش‌ها پس از انفجار بزرگ گرفته تا شکل‌گیری سیستمهای ستاره‌ای با قابلیت پشتیبانی از حیات بر روی سیارات شبیه زمین و تکامل منظومه شمسی خواهد پرداخت.

ایسنا

بخش دوم:

NICMOS: (Near Infrared Camera and Multi Object Spectrometer)

بیشتر اوقات گاز و غبار های میان ستاره ای مانعی برای دیدن نور مرئی اجرام آسمانی می شوند؛اگرچه این امکان وجود دارد که نور مادون قرمز یا گرمای ساطع شده از اجرام آسمانی را که در میان گاز و غبارها پنهان شده است را مشاهده کرد، برای دیدن نور مادون قرمز،HST شامل سه دوربین حساس است که سازنده ی NICMOS می باشند.NICMOS قادر است که از میان گاز و غبار های میان ستاره ای،نور مرئی ساطع شده از اجرام را ببیند،همان طور که در تصویر زیر از سحابی جبار نشان داده شده است،در تصویر نور مرئی (WFPC2)، ما تنها ابرهایی از غبار را بدون هیچ گونه جزئیات دیگری می بینیم.در حالیکه در تصویر مادون قرمز(NICMOS) قادریم تعداد بی شماری ستاره را بدون مزاحمت هیچ ابری مشاهده کنیم.

تصویر NICMOS  (راست) و WFPC2 (چپ) از سحابی جبار

به این دلیل که NICMOS نسبت به گرما بسیار حساس است حس گرهای آن باید در یک ترموس بزرگ با دمایی در حدود 321- درجه فارنهایت (77 درجه کلوین) نگهداری شود.در روزهای نخستین NICMOS توسط قالب های نیتروژن یخ زده 104 کیلوگرمی سرد می شد اما امروزه NICMOS به طور دائم توسط ماشینی که مانند یک فریزر کار می کند،سرد می شود.

3.STIS: Space Telescope Imaging Spectrograph

رنگ ها و طیف های گوناگونی که از اجرام آسمانی به دست می آید حکم یک اثر انگشت را برای آن جرم دارد.رنگ های مشخصی، نوع عناصر، و میزان کثرت رنگ ها،مقدار آن عنصر را برای ما آشکار می کند.STIS با تجزیه شعاع نور ورودی به طیف نمایی جرم می پردازد.طیف نمایی علاوه بر ترکیبات شیمیایی،می تواند اطلاعاتی هم درباره ی دمای جسم و تغییرات حرکتی آن به ما ارائه کند.اگر جرم در حال حرکت باشد،اثر انگشت شیمیایی جرم به انتهای آبی طیف (در حال حرکت به سمت ما)یا به انتهای سرخ طیف(در حال دور شدن از ما) منتقل می شود.به مثال زیر توجه کنید:STIS به طرف مرکز کهکشان M84 متمرکز شده است(چهار ضلعی سمت چپ)اگر هیچ حرکتی وجود نداشته باشد طیف همواره در خطی سراسری بدون جهش خاصی دیده می شود اما نور در مرکز این خط دارای انتقال به آبی و سرخ است و این نشان دهنده ی آن است که این ناحیه ی مشخص (تقریبا با فاصله ی 26 سال نوری از هسته)در حال چرخیدن با سرعتی برابر با 800000 متر بر ثانیه به دور خودش است.اختر شناسان معتقدند که دلیل این چنین چرخشی با این سرعت بالا،باید سیاه چاله ای پرجرم(تقریبا 300 میلیون برابر جرم خورشید) در مرکز کهکشان باشد.  

بیشتر اوقات گاز و غبار های میان ستاره ای مانعی برای دیدن نور مرئی اجرام آسمانی می شوند؛اگرچه این امکان وجود دارد که نور مادون قرمز یا گرمای ساطع شده از اجرام آسمانی را که در میان گاز و غبارها پنهان شده است را مشاهده کرد، برای دیدن نور مادون قرمز،HST شامل سه دوربین حساس است که سازنده ی NICMOS می باشند.NICMOS قادر است که از میان گاز و غبار های میان ستاره ای،نور مرئی ساطع شده از اجرام را ببیند،همان طور که در تصویر زیر از سحابی جبار نشان داده شده است،در تصویر نور مرئی (WFPC2)، ما تنها ابرهایی از غبار را بدون هیچ گونه جزئیات دیگری می بینیم.در حالیکه در تصویر مادون قرمز(NICMOS) قادریم تعداد بی شماری ستاره را بدون مزاحمت هیچ ابری مشاهده کنیم.

بقیه در ادامه نوشتار

محققان، چشم بیونیکی جدیدی طراحی کرده‌اند که با استفاده از آن نابینایان قادر به تشخیص چهره‌ها، تماشای برنامه‌های تلویزیون و حتی مطالعه خواهند شد.

این دستاورد جدید که نانوشبکیه زیستی نامیده شده است، یکی از دو تلاش اخیر و شاخص جهانی به شمار می‌آید که محققان به تاثیرگذاری آن در بیماران مبتلا به انحطاط چشمی امید زیادی دارند.این عارضه تنها در آمریکا سالانه 1.5میلیون نفر را دچار مشکلات شدید بینایی می‌کند. گرچه هم‌اکنون فناوری قابل کاشت مشابهی موسوم به Second Sight’s Argus II در بازار اروپا وجود دارد، اما بیمارانی که دل به این تکنیک درمانی می‌بندند باید عمل جراحی چهار ساعته با بیهوشی کامل را تجربه کنند که طی آن آنتن کوچکی در بدنشان کار گذاشته می‌شود.این آنتن تصاویر و همچنین الکتریسیته مورد نیاز برای عملکرد سیستم را از یک دستگاه خارجی دریافت می‌کند. اما سیستم نانوشبکیه زیستی ابعاد کوچک‌تری دارد چون در آن خبری از آنتن نیست. در عوض این سیستم جدید تصاویر را مستقیما در چشم بیمار دریافت می‌کند.لیزر کوچکی نیز توان لازم برای عملکرد شبکیه زیستی را از راه دور به آن منتقل می‌کند. به سبب برخورداری از ابعاد کوچک، چشم‌پزشک می‌تواند با ایجاد شکافی جزئی در چشم، کل این سیستم را در چشم بیمار قرار دهد و نکته جالب این‌که این فرآیند تنها در مدت 30 دقیقه صورت می‌گیرد.فرد نابینایی که از این فناوری بهره می‌برد، قادر به تشخیص تصاویر به صورت سیاه و سفید می‌شود. قرار است از سال آینده استفاده از این فناوری نوین روی شماری از داوطلبان صورت گیرد.

عملکرد نانوشبکیه زیستی در یک نگاه

1ـ عینک ساده‌ای که به باتری، لیزر منتقل کننده نیرو و لنز مجهز است کار اصلی انتقال نور به چشم نابینا و سیستم کارگذاشته شده در آن را به عهده دارد.2ـ پرتو لیزری نزدیک به مادون قرمز که هیچ خطری برای چشم ندارد به درون چشم و سیستم کارگذاشته شده در آن تابیده می‌شود که در ادامه تا سه میلی‌وات الکتریسیته به سلول خورشیدی تعبیه شده در سیستم مورد نظر منتقل می‌کند. این پرتو نوری غیرقابل رویت بوده و از این رو خللی در بینایی کلی مبتلایان به دوبینی یا آستیگماتیسم ایجاد نمی‌کند.3ـ دریافت‌کننده‌های نوری مسئولیت انتقال اطلاعات نوری به پردازشگر تصویری را به عهده دارند که هر پیکسل تصویری را به یکسری پالس‌های الکتریکی تبدیل و سایه روشن خاصی را ترسیم می‌کند.4ـ 600 الکترود سوزنی که در یک لایه سیلیکونی پیچیده شده‌اند، به درون شبکیه نفوذ می‌کنند. هر الکترود نمایش دهنده یک پیکسل است که پالس‌های الکتریکی را برای تحریک نورون‌های چشم بیمار ارسال کرده و تصویر شکل یافته را به مغز منتقل می‌کند.
 

Copyright 2003 - 2012  Hupaa

رسوبات رسی باستانی بر روی مریخ ممکن است نشاندهنده این موضوع نیاشد که این سیاره زمانی در اصل یک سیاره گرم و مرطوب بوده است.با وجود اینکه تصور می شده است که تنها راه تشکیل رسویات رسی 4میلیارد ساله مریخ، وجود آب به حالت مایع بوده ،ممکن است ساختار های رسی از طریق سرد شدن گدازه ها تشکیل شده باشد.این ساختار ها در قدیمی ترین بخش ها متعلق به 3.7 الی 4.1 میلیارد سال قبل است.زمانیکه Mars Express ومدارگرداکتشافی مریخ چندین سال قبل این مواد معدنی را در سطح مریخ کشف کردند دانشمندان  زمین شناس، تشکیل آنها را ناشی از وجود مقادیر زیادی آب یر روی سیاره و تغییرات بروی سنگهای بازالتی سطوح سیاره عنوان نمودند.ولی در سال قبل تعدادی از دانشمندان اعلان کرده اند که فعالیتهای هیدروترمال زیرزمینی،می تواند  آبی راکه  برای تشکیل رسوبات رسی لازم است را فراهم سازد.

September 9th, 2012

By Erin Wayman

 تلسکوپ فضایی هابل

تنها چند سال پس از استقرار تلسکوپ فضایی هابل در فضا،از آن به عنوان یک موفقیت چشم گیر یاد می شد،ابزاری که تصاویری شگفت انگیز با جزئیاتی بی نظیر از اجرام سماوی در ابعاد گوناگون از همسایگان سیاره ای ما تا کهکشان های پرت و دور افتاده تهیه کرده و آرزوی داشتن چشمی گردان در آسمان را به بهترین وجه تحقق بخشیده بود.

رویای وجود تلکسوپی که در ماورای جو قرار داشته باشد، نزد منجمان سابقه ای دیرینه دارد.چنین ابزاری دیگر نیاز ندارد نور را از میان جو آشفته زمین دریافت کند،آسمانش همیشه تاریک خواهد بود و هیچ هوای متراکمی در آنجا وجود ندارد تا موجب محو شدن تصاویر شود و همچنین می تواند طول موج های خارج از نور مرئی، فرابنفش و مادون قرمز را هم رصد کند.اگر چه که این آرزو تا قبل از ورود به عصر فضا همچنان به صورت رویایی دست نیافتنی باقی مانده بود.

تلسکوپ فضایی هابل دقیقا چیست،چرا این قدر برای ما مهم است و چگونه چنین تصاویر رویایی و شگفت انگیزی را ارائه می دهد.

در سال 1946 ،یک اختر فیزیک دان به نام دکتر لیمان اسپیتزر(1914-1997) پیشنهاد ساخت تلکسوپی در فضا را مطرح کرد،تلکسوپی که قادر بود تصاویری بهتر و با وضوح بیشتر از اجرام دوردست نسبت به تلسکوپ های زمینی تهیه کند.اما این ایده، غیرقابل اجرا و فراتر از زمان خود بود زیرا تا آن زمان حتی یک راکت هم به ماورای جو زمین پرتاب نشده بود.اما سرانجام در سال 1970 این طرح تصویب و در سال 1977 بودجه ای برای ساخت آن اختصاص یافت و ناسا کمپانی هوا-فضا لاک هید مارتین Lockheed Martin) ( را به عنوان اولین پیمانکار برای ساخت و نظارت بر قطعات و ساختار تلسکوپ انتخاب کرد و در سال 1983 تلسکوپ به نام منجم امریکایی ادوین هابل –کسی که با رصد ستارگان متغیر در کهکشان های دوردست تئوری انبساط جهان را تائید کرد – نام گذاری شد.

ساخت تلسکوپ نزدیک به هشت سال طول کشید.این تلسکوپ 50 بار حساس تر و دارای وضوح 10 برابر بیشتر نسبت به تلسکوپ های زمینی است.HST در 24 آوریل سال 1990 توسط شاتل دیسکاوری در مدارش به دور زمین قرار گرفت و تقریبا بلافاصله پس از پرتاب آن منجمان پی بردند که قادر به کانونی نمودن تلسکوپ نیستند و تصاویر حاصل از آن تصاویری تار بودند. تلسکوپ فضایی هابل طوری طراحی شده که در حین گردش مداری اش هم قابل تعمیر و ارتقاست.ابزارهای کمکی ،حسگر های حرکتی،ژیروسکوپ ها،صفحه های خورشیدی و هر چیز دیگری در تلسکوپ قابل تعویض و جا به جایی است؛در واقع تنها چیزی که در تلسکوپ نمی تواند تعویض و جا به جا شود،ساختار پایه ای و آینه ی اصلی آن است.پس دانشمندان چگونه قادر بودند این مشکل را در آینه ی اصلی که نقصی در شکل آن بود(ابیراهی کروی) را رفع کنند. طولی نکشید که دانشمندان با جانشین کردن لنزهای کوستار(Corrective Optics Space Telescope Axial Replacement  ) برای تصحیح نقص موجود در تلسکوپ اقدام کردند.کوستار شامل چندین آینه ی کوچک بود که جلوی پرتو ورودی به آینه ی معیوب را می گرفت ،نقص آن را تصحیح می کرد و پرتو های تصحیح شده را به ابزارهای علمی برای کانونی نمودن باز پخش می کرد.زمانی که HST بعد از ماموریت تعمیر مورد آزمایش قرار گرفت تصاویر به طور شگفت آوری واضح شده بودند.امروزه همه ی ابزارهایی که بر روی تلسکوپ قرار می گیرند با یک تصحیح کننده ی نوری به منظور رفع نقص موجود در آینه ساخته می شوند بنابراین دیگر نیازی به کوستار نیست.

بقیه در ادامه نوشتار

ترکیبی از قابلیت های جدید تلسکوپALMA وتکنیک های آزمایشگاهی تازه توسعه یافته در حال شروع یک دوران کاملا جدید در افشای راز های شیمی جهان هستی می باشد.یک تیم تحقیقاتی در حال دستیابی به موفقیت های جدید دراستفاده از داده های ALMA از مشاهدات گاز ها در منطقه تشکیل ستارگان در صورت فلکی جبار است.با استفاده  از تلسکوپ های هابل و ALMA و در آزمایشگاه دانشمندان با سرعت بخشیدن به روند فرآیند شناسایی (شناسایی اثر انگشت)مواد شیمیایی در جهان هستی می باشند.

 تصویر حاضر تصویری است از امواج رادیویی در فرکانس های متعدد از مولکول اتیل سیانید(CH3CH2CN). رنگ آبی مربوط به اندازه گیری های آزمایشگاهی زمینی و رنگ قرمز که از مشاهدات ALMA به دست آمده است و یک منطقه تشکیل ستارگان در صورت فلکی جبار است. تطابق این دو موج رادیویی نشان دهنده ی دستیابی به موفقیتی بزرگ برای مطالعه ی شیمی جهان می باشد.

این که بگوئیم متاسفانه ماده تاریک از نور ساخته نشده است احتمالا بدیهی به نظر می‌رسد! ماده تاریک، ماده‌ای است که فقط اثر گرانشی آن احساس می‌شود و تخمین زده می‌شود که حدود 85 درصد جرم جهان را تشکیل دهد، اما هیچ شناختی از آن نداریم. با این همه تا پیش از این بسیاری از فیزیک‌دان‌ها امیدوار بودند که فوتون‌ها می‌توانند به ما کمک کنند تا ماهیت این ماده مرموز را بهتر بشناسیم. اما حالا ویتور کاردوسو از دانشگاه فنی لیسبون در پرتغال این ایده را نقض کرده است.

بر اساس چند تئوری، فوتون‌های سنگین که نسخه‌های سنگین وزن فوتون‌های معمولی و بدون جرم هستند، ممکن است تشکیل‌دهنده ماده تاریک باشند. بر این اساس فوتون‌های سنگین میزان بسیار کمی جرم دارند و ممکن است حامل نیروی بنیادین ناشناخته‌ای باشند که به آنها اجازه می‌دهد تنها با فوتون‌های معمولی ارتباط داشته باشند؛ ارتباطی که باعث می‌شود این قسمت از ماده از دید ما انسان‌ها پنهان بماند. در این صورت کاردوسو فکر می‌کند این فوتون‌های سنگین باید در هنگام عبور از نزدیک سیاه‌چاله‌ها اثرات واضحی به جای بگذارند. البته بیشتر ذرات جرم‌دار وقتی از حد مشخصی به یک سیاه‌چاله نزدیک شوند، به درون آن افتاده و هرگز دیده نخواهند شد. فوتون‌های بدون جرم اما می‌توانند از همان منطقه بدون خطر بگذرند،به شرطی که مسیر آنها در خط مستقیم به سمت سیاه‌چاله نباشد. اما یک فوتون با جرم کم می‌تواند به مدار چرخش سیاه‌چاله وارد شده و کمی از تکانه زاویه‌ای آن را بدزدد. اگر این شرایط درست باشد، آن وقت این چرخش آن قدر ادامه پیدا می‌کند تا سیاه‌چاله از چرخش محوری باز بایستد.بنا بر این کاردوسو و تیمش شروع به محاسبه مقدار فوتون سنگینی کردند که برای باز ایستاندن یک سیاه‌چاله از چرخش کافی است. آنها سپس این داده‌ها را روی سن و سرعت چرخش هشت سیاه‌چاله بسیار سنگین‌وزن آزمایش کردند و به این نتیجه رسیدند که سن پیرترین سیاه‌چاله چرخان بالاتر از حد بالایی است که جرم فوتون‌ها تعیین می کند؛ به عبارت دیگر، این فوتون‌ها باید جرمی در حد 10 الی 20 الکترون ولت داشته باشند که احتمال بسیار بعیدی است. کاردوسو توضیح می‌دهد:« ما به جای آن که محاسبه کنیم ماده تاریک از چه چیزی ساخته شده، در حال بررسی این هستیم که ماده تاریک از چه چیزی ساخته نشده است.» با این همه آلفرد گلدآبر از دانشگاه استونی‌بروک در نیویورک می‌گوید: «اگر سیاه‌چاله انرژی لازم برای چرخش فوتون‌ها را در اختیار آنها بگذارد، حرکت آهسته فوتون‌ها باعث می‌شود آن‌ها جرم‌دار به نظر برسند و این چیزی است که محاسبات را بر هم می‌زند». با این همه کاردوسو فکر می‌کند این جرم ظاهری تنها در سطح زیر اتمی تاثیرگذار است و فقط جرم واقعی فوتون های سنگین است که می‌تواند در مقیاس یک سیاه‌چاله تاثیرگذار باشد. بنا بر این محاسبات او نشان می‌دهد چنینی فوتون‌هایی وجود ندارند.

منبع :khabaronline.ir

علی رنجبران

 طرفداران سريال تلويزيوني پيشتازان فضا Star Trek علاقه فراواني به درك چگونگي تله پورت دارند. در اين سريال هنرپيشگان فيلم پس از قرار گرفتن در نقطه ‌اي از سفينه اينترپرايز كه ترانسپورتر نام دارد خود را در يك آن به اتاقي ديگر، سياره‌ اي ديگر و يا كهكشاني ديگر مي‌فرستند.

نويسندگان داستانهاي علمي ــ تخيلي به اين تكنولوژي تله پورت نام داده ‌اند و در آن تمام ذرات جسم انسان از يك موقعيت جغرافيايي به موقعيت ديگري در كهكشان ارسال شده و در مقصد همان جسم با مشخصات واقعي مجدداً بازسازي مي‌شود. چگونگي عمليات انتقال كوانتمي در داستانها و فيلمهاي سينمايي و تلويزيوني توضيح داده نشده است. ولي عموماً به اين صورت اتفاق مي‌افتد كه در ابتدا اطلاعات مولكولي اجسام را اسكن كرده و پس از ارسال به مقصد، اطلاعات دريافت شده كاملا شبيه اصل بازسازي مي‌شود. در مرحله آخر مونتاژ اطلاعات دريافتي لزوماً نبايد از مواد جسم اصلي استفاده شود و مي‌توان از اتمهايي كه به نسخه اصلي شباهت دارند استفاده كرد. دستگاه تله پورت در داستانهاي خيالي شباهت كامل به دستگاههاي فكس كنوني دارد و تفاوت آن در توانايي اسكن اجسام به صورت سه بعدي و از بين بردن همزمان اطلاعات اصلي اجسام است. تله پورت كوانتومي به انتقال ذرات اطلاعات كامپيوتري كه كيو بيت Quantum bits  نام دارند اطلاق مي‌شود. علت نامگذاري اين تكنولوژي به تله پورت انتقال اجسام تبديل شده به كيو بيت به يك محل ديگر است. 

علم با تئوري داستانها خيالي سريال پيشتازان فضا موافق نيست اما در دهه گذشته دانشمندان قدمهاي بزرگي در بخش تله پورت كوانتوم برداشته ‌اند. در ابتدا با موضوع تله پورت به صورت جدي برخورد نمي‌شد و دليل آن عدم اطمينان دانشمندان از مكانيسم اصول كوانتوم و عدم امكان اندازه گيري در مراحل اسكن و ارسال تمام ذرات اطلاعاتي اسكن شده يك اتم به مقصد بود. به زباني ساده تر آن چه كه با استفاده از تكنولوژي كوانتوم در مبدا اسكن مي‌شد قادر نبود مشابه خود را در مقصد مجدداً بازسازي كند. سرانجام گروهي شامل 6 محقق و دانشمند از كشورهاي مختلف براي مشكل اسكن كوانتومي يك راه حل منطقي يافتند. آنها با استفاده از تكنيكي كه «انشتاين ــ پودالوسكي ــ روسن» نام دارد به مشكلات انتقال اطلاعات با كوانتوم خاتمه دادند.

در سال 1993 اين 6 دانشمند كه چارلز اچ بنت از آي بي ام و ويليام ووتر فيزيكدان دانشگاه ويليامز ماساچوست عضو آن بودند موافقت اصولي خود را با امكان ساخت نوعي تله پورت جهت انتقال اشياء در صورت از بين بردن نسخه اصلي ابراز داشتند. پس از گذشت يك سال پروژه تله پورت به صورت آزمايشي در سيستم‌هاي گوناگون آغاز شد. در ابتداي پروژه يك فوتون، منبع نور منسجم، چرخش هسته‌ اي و يون محصور شده مورد آزمايش قرار گرفت.

ويليام ووتر در سال 1993 در مقاله ‌اي انجام تئوري تله پورت به طريق كوانتوم را عملي دانست. به نظر او تنها اطلاعات كوانتومي مي‌تواند ضمن جابجايي اجسام نسخه اصلي را در مقصد از بين برده و اجازه تكثير و يا كپي برداري از آن را ندهد. اطلاعات كوانتومي اشيا را جسم تلقي مي‌كند و نمي‌تواند بدون نابود كردن اصل شبيه آن را مجدداً خلق كند. تفاوت بين فكس و تله پورت در اين است كه دستگاه فكس نسخه ناقص غير دقيق و مبهمي را چاپ مي‌كند و نسخه اصلي را دست نخورده باقي مي‌گذارد.  ووتر و همكارانش نشان دادند از مشكلات اصولي كوانتوم عدم توانايي در اندازه گيري و اسكن دقيق ذرات بسيار ريز اتم در مبدا است كه سبب مي‌شود مشابه جسم در مقصد دقيقاً مانند اصل آن نباشد. ووتر با ارائه تئوري ديگري كه از فرضيه Spooky action at a distance «عمليات شبح و روح در فاصله دور» الهام گرفته اعتقاد دارد اگر 2 ذره را با هم ارتباط داده و درگير كنيم، آنها در موقعيتي قرار خواهند گرفت تا مانند يك شي عمل كنند. هر عمل و تغييري كه در اصل يكي از آنها وارد كنيم دقيقاً منجر به ايجاد همان تغيير در ديگري خواهد شد اگر چه فاصله بين دو ذره بسيار زياد باشد 
 

Entanglement  روش درگيري در ارتباط دو ذره اطلاعاتي دور از هم است. پس از برش فوتون و تقسيم آن به دو قسمت، فوتون‌ تقسيم شده در جهت مخالف ديگري به حركت درآمده و در واقع تله پورت مي‌شود در چنين شرايطي انجام هر تغييراتي در فوتون اوليه فوتون دوم را هم تحريك كرده و اثرات تغيير در آن هم مشاهده خواهد شد.

ساموئل برانشتاين تئوري ووتر را تائيد كرده و آن را به گونه ديگري توضيح مي‌دهد. او مي‌گويد فرضيه درگيري و ارتباط ذره ‌ها با يكديگر مانند رابطه عاشقانه بين دو زوج است كه كاملاً به خصوصيات اخلاقي طرف ديگر خود آشنا هستند و مي‌توانند به جاي ديگري به هرگونه سئوالي پاسخ دهند اگر چه در ميان آنها هزاران مايل فاصله باشد. 

از ديگر موفقيت‌هاي تئوري تله پورت در سال 1993، انتقال تعدادي كيو بيت با كمك فوتون از يك آزمايشگاه واقع در زيرزمين دانشكده پزشكي به آزمايشگاهي ديگر در فاصله 2 كيلومتري است. اين آزمايش به نام گيسين از ديگر اعضاي تيم فيزيكدانان و 20 تن از دانشجويان فارغ ‌التحصيل بخش تحقيقات دانشگاه ژنو كشور سوئيس به ثبت رسيده است. گيسين يك سال پس از آن به ركورد ديگري دست يافت و توانست با موفقيت يك فوتون را در مسافت 4 مايلي جابجا كند.

ابتدا در سال 1997 و سپس در سال 1998نيكلاس گيسين در راس تيمي از دانشمندان موفق به انتقال اولين حجم نوري 2 بعدي به نقطه ‌اي ديگر (از يك گوشه ميز به گوشه ديگر ميز) شد. ساموئل برانشتاين پرفسور مشهور رشته انفورماتيك دانشگاه بنگور ولز انگلستان انجام آزمايشهاي موفقيت آميز گيسين را قدم مهمي در رسيدن به هدف تله پورت دانست. 
تله پورت در صورت رسيدن كامل به اهداف آن براي انسان بسيار مفيد خواهد بود. نيكلاس گيسين مي‌گويد با تكنولوژي فعلي تله پورت يك بعد فيزيكي مانند مداد بيشتر به رويا شباهت دارد و واقعيت اين است كه برخلاف داستانهاي خيالي، دانشمندان حتي راجع به انتقال انسان فكر هم نمي‌كنند. در آينده نزديك از كوانتوم در بخشهاي گوناگون علم و در حل مشكلات روزانه اشخاص و كسب و كار، كامپيوتر، تلفن راه دور، ارتباط با اينترنت، سيستم‌هاي امنيتي، نقل و انتقال الكترونيكي وجوه بانكي و راي گيري الكترونيكي استفاده خواهد شد. 

آنتون زيلينگر فيزيكدان دانشگاه وين در اتريش از اعضاي تيم تله پورت كوانتومي در سال 1997 بود. او اعتقاد دارد تكنولوژي كوانتوم در آينده نزديك ابتدا كامپيوتر و روشهاي ارتباطي و مخابراتي را متحول خواهد ساخت؛ تغييراتي مانند ارسال پيامهاي سري سوار بر امواج فيبر نوري توسط كامپيوتر جهت گشودن اسامي رمز بدون ترس از دستيابي شخص و يا كامپيوتر ديگري به آن رمز دور از ذهن به نظر نمي‌رسد.

پس از موفقيت تيم فيزيكدانان دانشگاه ملي اتريش در تله پورت نور از يك آزمايشگاه به آزمايشگاه ديگر دكتر ديويد وايت هاوس، سردبير بخش اخبار علمي بي بي سي به تعدادي از سئوالات شنوندگان خود در مورد جابجايي به راه دور پاسخ گفت.

جابجايي نور چه اثري بر زندگي مردم دارد؟ 

كامپيوترهاي بسيار سريع آينده بر اساس تشعشات نوري با به كارگيري انرژي اتم و يا مكانيسم كوانتوم طراحي خواهند شد و استفاده از نور و كوانتوم سرعت كامپيوترها را بيش از يك تريليون بار افزايش خواهد داد.

تله پورت انسان در سريال Star Trek چگونه انجام مي‌شود و آيا شباهتي با موفقيت‌هاي دانشمندان فيزيك دارد؟ 

در آن فيلم بدن انسان به ميلياردها ذره اطلاعاتي تبديل شده و پس از تله پورت، در مقصد كيوبيت‌ها مجدداً بازسازي شده و شخصيت و هويت هنرپيشه اصلي از بين رفته و كپي آن به زندگي ادامه مي‌دهد. اين تئوري هيچ شباهتي با فرضيه هاي دانشمندان ندارد.

آيا زماني خواهد رسيد كه ما بتوانيم اشياء را به حركت در آوريم؟ 

با تكنولوژي موجود جواب منفي است. به نظر مي‌رسد جابجايي فوتون كه فاقد وزن است بيشترين موفقيت ما تا امروز بوده است. در چند سال آينده ما قادر خواهيم بود يك اتم را تله پورت كنيم، برخي از دانشمندان از آن هم فراتر رفته و مي‌‌گويند در آينده نه چندان دور ما شاهد جابجايي ويروس از يك نقطه به نقطه ‌اي ديگر خواهيم بود.

آيا سرانجام روزي خواهد رسيد تا انسان تله پورت شود؟ 
براي تله پورت انسان به دانشي بيش از آنچه كه اكنون در اختيار است احتياج داريم. ما بايد موقعيت دقيق هر اتم انسان را بدانيم تا مقدمات تله پورت انسان فراهم شود. اين تعداد اتم شايد بيش از عدد 1 با 19 صفر در مقابل آن باشد. براي جابجايي چنين اطلاعاتي با سريعترين سيستم ارسال موجود ما به زماني بيش از عمر كهكشان خود نياز داريم كه در حدود 15 ميليارد سال است. از مشكلات ديگر تله پورت انسان، مسائل حقوقي آن است به طور مثال اگر قرار باشد پس از تله پورت اصل نابود شود، آيا از بين بردن اصل جنايت تلقي مي‌شود؟ و يا چه كسي و يا سازمان مي‌تواند تطابق كامل ميان نسخه اصلي و بازسازي شده را تضمين كند؟

به هرحال دوستداران سريال تلويزيوني پيشتازان فضا احتمالاً بايد زمان زيادي را در انتظار باشند تا روياي تله پورت به واقعيت بپيوندد.

2003-2012 The CPH theory

به مناسبت درگذشت نیل آرمسترانگ گزیده ای از زندگینامه این فضانورد مشهور در این پست قرار داده شده است:

 Neil Alden Armstrongنیل آرمسترانگ حاصل ازدواج استفان کونیگ آرمسترانگ و ویولا لوئیس انگل است و در شهر واپاکونتا، اوهایو به دنیا آمد.نیل از تباراسکاتلندی-ایرلندی و آلمانی است و دو خواهر و برادر کوچک تر دارد. پدرش استفان آرمسترانگ، حسابرس دولت ایالتی اوهایو بوده است و بارها در سراسر کشور نقل مکان کرده است. گفته می شود که نیل قبل از تولد ۱۵ سالگی اش در ۲۰ شهر مختلف زندگی کرده است. او به شدت به پرواز علاقه داشت.در سال ۱۹۴۷، آرمسترانگ تحصیل در رشتهٔ هوافضا در دانشگاه پردیو را آغاز کرد. او تنها فرد در خانواده اش بود که در دانشگاه پذیرفته شد. او مدرک لیسانس را در رشتهٔ دانش در مهندسی هوانوردی در سال ۱۹۵۵ از دانشگاه پردیو دریافت کرد و در سال ۱۹۷۰ در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، کارشناسی ارشد در رشتهٔ دانش در مهندسی هوافضا گرفت. آرمسترانگ دارای دکترای افتخاری از تعدادی دانشگاه است.آرمسترانگ در جنگ کره، بیش از ۷۸ ماموریت انجام داد و در مجموع در این جنگ ۱۲۱ ساعت روی هوا بود که بیشتر آن ها را در ژانویه ۱۹۵۲ انجام داد. او موفق به دریافت ۲۰ مدال هوایی، ۲۰ ماموریت رسمی، ستارهٔ طلای ۲۰، مدال خدمات کره ای و مدال تعهد شد.او در سن ۲۲ سالگی در تاریخ ۲۳ اوت ۱۹۵۲، نیروی دریایی را ترک کرد و به ستوان تبدیل شد .نیل با ژانت الیزابت شیرون که در در دانشگاه پوردو درس اقتصاد خانه را می خواند، ازدواج کرد. آن ها در تاریخ ۲۸ ژانویه سال ۱۹۵۶، در کلیسای جماعت در ویلمت در ایلینویز ازدواج کردنداین زوج دارای سه فرزند به نام های اریک، کارن و مارک هستنددر ماه ژوئن سال ۱۹۶۱، تشخیص داده شد که کارن در قسمت میانی مغزش تومور دارد. سرانجام با اشعه ایکس او را درمان کردند. اما سرانجام کارن در تاریخ ۲۸ ژانویه ۱۹۶۲، به دلیل تضعیف سلامتی اش فوت کرد.

 او در سال ۱۹۵۸، برای انسان در فضای Soonset در برنامهٔ نیروی هوایی ایالات متحده آمریکاانتخاب شد. در نوامبر ۱۹۶۰، آرمسترانگ به عنوان بخشی از گروه آزمایشی X20 Dyna-Soar به عنوان هواپیمای فضایی نظامی انتخاب شد و در تاریخ ۱۵ مارس ۱۹۶۲، او به عنوان یکی از ۶ خلبان برتر و مهندسین هواپیمای نظامی در هنگام پرواز انتخاب شد.در ماه های پس از اعلام گروه دوم فضانوردان ناسا و برنامهٔ آپولو، آرمسترانگ بسیار هیجان زده شد. حدود ۱ هفته بعد از ۱ ژوئن ۱۹۶۲، آرمسترانگ که در نزدیک ادواردز کار می کرد، مشغول به کار در مرکز فضاپیمای سرنشین دار شد.در تاریخ ۱۳ سپتامبر ۱۹۶۲، دک اسلایتون با آرمسترانگ تماس گرفت و از او درخواست کرد که به سپاه فضانوردان ناسا بپیوندد. آرمسترانگ هم بدون تردید این پیشنهاد را پذیرفت. سه روز بعد، روزنامه ها گزارش دادند که وی "اولین فضانورد غیر نظامی" است. وی یکی از دو فضانورد غیر نظامی بوده است در حالی که الیوت یعنی نفر دوم، خلبان نیروی دریایی بوده است.

 سفر به ماه 

   هنگام پرتاب موشک ساترن ۵ به فضا، در اثر سرعت بسیار بالا، ضربان قلب آرمسترانگ به ۱۱۰ در دقیقه رسید.^[۵۸] او به یاد سرعت فضاپیمای جمینای ۸ افتاد و سعی کرد خود را کنترل کند. این توانایی او باعث شد که بیماری فضایی نگیرد. هم چنین دو فضانورد دیگر آپولو ۱۱ هم بیماری فضایی نگرفتند. آرمسترانگ با انجام عملیات آکروباتی در هواپیما، باز هم نتوانست حالت تهوع نگیرد.

هدف فضاپیمای آپولو ۱۱، فرود بر نقطه ای خاص و ایمن از کرهٔ ماه بود. سه دقیقه مانده به فرود روی ماه، سفینه به درون چاله های فضایی افتاد و مثل توپ در فضا رها بود و به سرعت به سوی ماه می رفت.زنگ های خطر به صدا درآمده بودند و کامپیوترها مدام هشدار می دادند که نمی توانند این همه اطلاعات را پردازش کنند. سوخت سفینه هم تقریباً داشت تمام می شد.

آرمسترانگ با نگاه با سطح ماه دریافت که آن ها مستقیم به سوی تخته سنگ ها می روند. اگر فضانوردان کاری نمی کردند، مسافرت شان با یک انفجار تماشایی به پایان می رسید. او میدانست که باید چه کار کند. او هدایت سفینه را از دست کامپیوتر خارج کرد و خودش هدایت سفینه را بر عهده گرفت. سرانجام مسیر سفینه را عوض کرد، ولی فضایی که او برای فرود برگزیده بود، کاملا از تخته سنگ بود.آرمسترانگ آخرین شانس خود را امتحان کرد و برای آخرین بار مسیر سفینه را عوض کرد. سرانجام فضایی صاف پدیدار شد. در کمتر از ۳۰ ثانیه مانده به فرود بر ماه، سفینه را خاموش کرد تا خودش فرود بیاید.سرانجام در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، اولین فضاپیمای انسان در ساعت ۲۰:۱۷:۳۹ بر روی ماه فرود آمد.پایه های فضاپیما، ۵ تا ۱۰ سانتی متر در ماه فرو رفت. سرانجام فضانوردان تمام امکانات رفتن از ماه را آماده کردند تا اگر اتفاقی افتاد، به سرعت از ماه دور شوند.پس از فرود دریچه باز شد و آرمسترانگ از نردبان پایین رفت. در یک قدم مانده به ماه، او سطح ماه را توصیف کرد: «من حالا در حال رفتن به ماه هستم.»

او سپس خود را برای گذاشتن پاهایش روی ماه آماده کرد. سرانجام نیل آرمسترانگ، در تاریخ ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹، در ساعت ۰۲:۵۶، در یک لحظهٔ تاریخی، پای چپش را روی ماه گذاشت. سرانجام یک جملهٔ بسیار معروف گفت: گفتاورد تزیینی|این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است.آن زمان به دلیل کمبود و محدودیت امکانات، مردم فکر می کردند که متن اصلی این جملهٔ آرمسترانگ، همین بوده است، ولی پیتر شان فورد، در استرالیا با برنامه نویسی کامپیوتر ادعا کرد که متن دقیق جملهٔ آرمسترانگ این بوده است:«این گامی کوچک برای یک مرد و جهشی بزرگ برای بشریت است.»آرمسترانگ هم در پاسخ گفت که این جملهٔ را تصادفی گفته است و منظور خاصی از کلمهٔ "یک مرد" نداشته است و منظورش مردم بوده است.

 وقتی که آرمسترانگ در شبکهٔ بی بی سی و بسیاری از کانال های دیگر سراسر جهان، زندگی نامهٔ خود را بازگو می کرد، از ۳٫۶۳۳ میلیارد نفر جمعیت دنیا، این برنامه ۴۵۰ میلیون شنونده داشت.در کل ماموریت آپولو ۱۱، فقط پنج عکس از آرمسترانگ گرفته شده است. بیشترین عکس های این ماموریت از باز آلدرین گرفته شده است. معروفترین عکس آپولو ۱۱، عکس باز آلدرین است که روی کلاه او آرمسترانگ دیده می شود که در حال پیاده روی در ماه است.پس از آزمایش های علمی، آرمسترانگ بیشترین فاصله از فضاپیما را گرفت و برای قدم زدن، ۵۹ متر از فضاپیما فاصله گرفت. آخرین کار آرمسترانگ، یادبود از فضانوردان مرحوم شوروی مانند یوری گاگارین، لادیمیر کومارو، و فضانوردان مرحوم آپولو ۱ یعنی، گاس گریسوم، وایت اد و راجر چافی بود. 

جوایز

 آرمسترانگ جوایز و افتخارات بسیاری از جمله مدال آزادی رئیس جمهوری، مدال فضایی کنگره، تندیس و لوح یادبود گودارد رابرت، جایزهٔ سایلوانوس تایر، جام کالیر از انجمن هوانوردی ملی، و مدال طلای کنگره کسب کرده‌است. مکان‌های زیادی از جمله دهانهٔ آرمسترانگ، و سنگ‌های آسمانی از جمله سیارک ۶۴۶۹ آرمسترانگ به افتخار نام او نامگذاری شده‌اند. هم چنین آرمسترانگ افتخار پیاده روی هوا و فضا را کسب کرد. آرمسترانگ و خدمهٔ آپولو ۱۱، در سال ۱۹۹۹ دریافت کنندگان مدال طلای لانگلی از موسسه اسمیتسونیان بودند.

 در سراسر ایالات متحده آمریکا، نام بیش از یک دوجین ابتدایی، راهنمایی، و دبیرستانبه افتخار او نامگذاری شده‌اند. نام بسیاری از مکان‌های دیگر در سراسر جهان از جمله خیابان‌ها، ساختمان‌ها، مدارس، و جاهای دیگر آرمسترانگ و یا آپولو است.در سال ۱۹۶۹، قوم ترانه سرا و خواننده شان جان استوارت، برای ادای احترام به نیل آرمسترانگ و اولین گام او در ماه، آلبوم "آرمسترانگ" را منتشر کردند. در ماه اکتبر سال ۲۰۰۴، دانشگاه پردو اعلام کرد که ساختمان فنی و مهندسی جدید خود را آرمسترانگ خواهد نامید. برای این ساختمان ۵۳٬۲۰۰٬۰۰۰ دلار هزینه شد و در ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷، طی مراسمی به آرمسترانگ اختصاص داده شد. در سال ۱۹۷۱، جایزهٔ سایلوانوس تایر از سوی آکادمی نظامی ایالات متحده آمریکا برای خدمات آرمسترانگ در غرب کشور اهدا شد.

   بیماری و مرگ

 بیانیه خانواده آرمسترانگ یک ادای احترام است. علی رغم این که بیشتر مردم فکر می‌کردند خانواده آرمسترانگ به او افتخار کنند، خانواده او خدمات آرمسترانگ را تنها یک خدمت به ملت خود دانستند. خانواده او می‌توانستند به خدمات نیروی هوایی و دریایی او و سفر تاریخی آپولو ۱۱ افتخار کنند. این پاسخ توجه بسیاری را از جمله توییتر جلب کرد.

 آرمسترانگ در تاریخ ۷ اوت ۲۰۱۲ برای رفع شریان‌های کرنر قلبی مسدودشده خود عمل جراحی کرد.سرانجام در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۱۲ به دلیل شریان‌های ناشی از این عمل جراحی در سین سیناتی، اوهایو درگذشت.چند ساعت بعد، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در پاسخ به مرگ آرمسترانگ بیانیه‌ای شرح داد:«آرمسترانگ در میان بزرگترین قهرمانان آمریکای است. نه فقط در زمان خود بلکه در تمام دوران.» با توجه به بیانیه منتشر شده از سوی کاخ سفید، باراک اوباما افزود:«خدمه آپولو ۱۱، خواسته‌های شهروندان ایالات متحده را برآورده کردند و هرگز از یاد نخواهند رفت.»  هم چنین خانواده آرمسترانگ در بیانیه‌ای گفتند:«ما تمایلی به قهرمان دانستن نیل نداریم و او به عنوان خلبان جنگنده نیروی دریایی، خلبان آزمایش کننده و فضانورد به ملت خود خدمت کرده‌است. ما مراسم سوگواری این مرد بسیار خوب را می‌گیریم، زندگی شگفت انگیز خود را جشن می‌گیریم و امیدواریم که جوانان در سراسر جهان رویاهای ملتشان را به حقیقت بپیوندند و و بدون محدودیت و فشار به ملت خود خدمت کنند.

باز آلدرین، همراه آرمسترانگ در آپولو ۱۱ اظهار داشت:«برای درگذشت آرمسترانگ غمگینم. من توسط میلیون‌ها نفر در سوگواری این قهرمان آمریکا می‌پیوندم و همیشه او را یکی از بهترین خلبان‌ها می‌دانستم. واقعا متاسفم که نمی‌توانیم پنجاهمین سالگرد فرودمان روی ماه را همگی با هم جشن بگیریم.» مایکل کالینز، همراه آرمسترانگ در گردونه فرماندهی آپولو ۱۱ گفت:«به سادگی، او بهترین بود، و من از دست دادن او را وحشتناک می دانم.»چارلز بولدن، مدیر ناسا گفت:«آرمسترانگ برای یک گام کوچک بشر در جهان فراتر از خودمان برای همیشه در یادها خواهد ماند.»