دانشمندان سوئدی دریافته اند که خورشید و ستاره «آلفا قنطورس A» در جو داغ و آتشین خود دارای یک لایه خنک عجیب هستند. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تفاوت دما در لایه های مختلف خورشید همواره باعث حیرت دانشمندان شده است؛ دمای جو خارجی یا تاج خورشیدی میلیون ها درجه کمتر از سطح خورشید یا فوتوسفر است که دمای آن به حدود پنج هزار و 537 درجه سانتیگراد می‌رسد. اما با دورتر شدن از سطح، دما افزایش پیدا نمی‌کند که این مسأله ناشی از وجود یک لایه سردتر بین فوتوسفر و تاج خورشیدی موسوم به کروموسفر است که دمای این ناحیه چهار هزار درجه سانتیگراد است. دانشمندان اخیرا با کمک نور نزدیک مادون قرمز تلسکوپ فضایی هرشل، لایه سرد مشابهی را در اطراف ستاره «آلفا قنطورس A» بعنوان نزدیک ترین ستاره دوقلوی خورشید شناسایی کرده اند. «رنه لیزو» سرپرست تیم تحقیقاتی رصدخانه فضایی اونسالا تأکید می کند: بررسی این ساختارها تاکنون محدود به خورشید بود، اما نشانه ای از لایه وارونگی دمایی مشابه در ستاره آلفا قنطورس A‌ شناسایی کرده ایم. دانشمندان معتقدند که دمای فوق العاده بالای تاج خورشیدی با میدان مغناطیسی ستاره دوقلو مرتبط است که باعث افزایش شعله های خورشیدی می شود. بررسی ستاره آلفا قنطورس A‌ می تواند به دانشمندان برای درک بهتر پدیده جوی بخصوص با توجه به مشابهت از لحاظ جرم، دما، عمر و ترکیبات شیمیایی با خورشید کمک کند.

نتایج این کشف در مجله Astronomy & Astrophysics‌ منتشر شده است.

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار تصویر «مهاجم فضایی» در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ شدند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مهاجمان فضایی (Space Invandrs)‌ یکی از معروف ترین بازی های ویدوئی دهه 1970 میلادی محسوب می‌شود؛ اخترشناسان به تازگی نمونه ای از این «مهاجم فضایی» را در دل یک کهکشان شناسایی کرده اند. به گفته دانشمندان، تصویر خوشه کهشکان «مهاجم فضایی» شباهت زیادی با اثر فضایی موسوم به عدسی گرانشی (gravitational lensing)‌ دارد.

در اجرام فضایی وسیع مانند خوشه های کیهانی، نور در یک مسیر خمیده و موج دار از درون آنها عبور کرده و یک شکل عجیب ایجاد می‌کند؛ این پدیده اصطلاحا عدسی نامیده می‌شود، چراکه اغلب باعث بزرگنمایی تصاویر یک شیء کوچک و دوردست می‌شود. همین پدیده در خوشه کهکشان دوردست Abell68‌ در فاصله دو میلیارد سال نوری با زمین نیز روی داده است و نور با حرکت در مسیرهای مختلف، تصویری شبیه «مهاجمان فضایی» ایجاد کرده است.

در این تصویر که پنجم مارس (15 اسفند) منتشر شده است، نور مادون قرمز دوربین میدان گسترده تلسکوپ هابل با داده های نزدیک مادون قرمز دوربین پیشرفته نقشه برداری تلسکوپ ترکیب شده است. پدیده عدسی گرانشی یک ابزار نجومی قدرتمند محسوب می شود که به دانشمندان برای ارتقاء قدرت بزرگنمایی تلسکوپ های فضایی از جمله تلسکوپ هابل کمک می کند.

فضاپیمای کاسینی ناسا، موفق به رصد حرکت ذرات خورشیدی با سرعت باورنکردنی در نزدیک زحل شده است که می تواند نمای نادری از پدیده در حال وقوع در زمان انفجار یک ستاره را در اختیار محققان قرار دهد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این ذرات به همراه یک انفجار عظیم باد خورشیدی با سرعت بسیار زیاد بسمت زحل حرکت کرده و پس از مدت کوتاهی در میدان مغناطیسی این سیاره محو شدند.این برخورد که در فوریه سال 2007 توسط فضاپیمای کاسینی مشاهده شد، شوکی را ایجاد کرد که باعث شتاب ذرات به حداکثر انرژی آنها شد؛ شوک های مشابه معمولا پس از انفجار یک ستاره عظیم موسوم به ابرنواختر روی داده و باعث شتاب ذرات نزدیک به سرعت نور می شود.شوک های ابرنواختر منبع اصلی پرتوهای کیهانی بعنوان ذرات پر انرژی در کهکشان راه شیری محسوب می شوند که به شدت با جو زمین برخورد می کنند.

«آدام مسترز» از محققان موسسه علوم فضا و ساگامیهارای ژاپن و نویسنده ارشد تحقیق تأکید می کند: فضاپیمای کاسینی قابلیت بررسی شوک ابرنواختر در منظومه شمسی و مشاهده یک پدیده تئوری اخترفیزیک با انرژی بسیار بالا را فراهم می کند.امواج شوک زحل قوی ترین نمونه در اطراف این سیاره محسوب می شود که نشان می دهد، انواع خاصی از شوک ها در نقش شتاب دهنده ذرات عمل می کنند.کاسینی در سال 1997 به فضا پرتاب شده و در سال 2004 وارد سیستم سیاره حلقه دار شد؛ مأموریت این کاوشگر برای بررسی زحل و اقمار چندگانه آن تا سال 2017 تمدید شده است.نتایج این یافته در مجله Nature Physics منتشر شده است.

دانشمندان موفق به طراحی هدست روبوکاپی شدند که به افسران پلیس امکان می‌دهد آن طرف دیوارها را ببینند و مظنونین را فقط با نگاه کردن به آن‌ها شناسایی کنند. به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این رایانه هدستی موسوم به Golden-i به پروژه Glass گوگل شباهت دارد و توانایی دیدن آن سوی دیوار را با استفاده از فناوری مادون قرمز فراهم می‌کند. این ابزار با دستورات صوتی و حرکات سر عمل می‌کند و به کاربر امکان می‌دهد که بدون استفاده از دستانش به اطلاعاتی حیاتی دست یابد. شرکت Kopin در ایالات متحده، فناوری مزبور را طراحی کرده و شرکت مشاورین Ikanos در ناتینگهام‌شایر مبتکر راهکارهای نرم‌افزاری برای پلیس، آتش‌نشان‌ها و امدادگران آن عنوان شده است. این ابداع ماه گذشته در نمایشگاه CES 2013 در معرض عموم قرار گرفت و شرکت سازنده معتقد است برآورد قیمت برای آنها هنوز زود است. گفته می‌شود فروش ابزار جدید سال 2013 و پیش از پروژه Glass گوگل انجام خواهد شد. پروژه گوگل در واقع یک هدست فشرده‌تر است که در سال جدید میلادی عرضه خواهد شد. سیستم جدید آگاهی موقعیتی زمان بلادرنگ (زمان واقعی) را در حوزه میدانی برای افسران پلیس فراهم می‌کند و به آن‌ها امکان ضبط تصادفات به منظور تحلیل‌های بعدی و مشاهده فیلم‌های زنده از سایر هدست‌های Golden-i را می‌دهد. سیستم ارائه‌شده همچنین قادر است مظنونین را با استفاده از تشخیص چهره شناسایی کند، هشدارهایی را از حسگرهای حرکتی دریافت دارد، پلا‌ک‌ها را به طور آنی اسکن کند و مختصات جی پی اسی را فراهم می‌کند. این ابزار مجهز به یک دوربین 14 مگاپیکسلی تثبیت‌شده از لحاظ اینرسی به همراه دوربین مادون‌قرمز انتخابی برای بینایی حرارتی و شب است. همچنین یک دوربین جداشدنی 1080 HD برای ضبط یا ارسال ویدیوی زمان واقعی می‌تواند به آن افزوده شود. پلتفرم Golden-i در حال ارتقا است زیرا دانشمندان در حال کاربردهای واقعیت افزوده کنترل شده صدا برای این ابزارهستند. انتظار می‌رود کیت توسعه‌دهنده سخت‌افزار و نرم‌افزار این فناوری در تابستان سال جاری میلادی ارائه شود؛ این در حالی است که نسخه مصرف‌کننده آن اواخر سال 2013 عرضه می‌شود.

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان دانشگاه ملی استرالیا نشان می‌دهد، یک سیارک عظیم در 300 میلیون سال قبل با زمین برخورد کرده و باعث ایجاد دهانه برخوردی به قطر 200 کیلومتر شده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خبر کشف دهانه برخوردی باستانی روز جمعه 15 فوریه (27 بهمن) همزمان با گذر سیارک 2012DA14 از کنار زمین اعلام شد. محققان متوجه وجود رسوبات غیر معمول در منطقه East Warburton‌ در جنوب استرالیا و با آنالیز دانه های کوارتز از عمق زمین، موفق به کشف این دهانه برخوردی شدند. قطر سیارک بیش از 10 کیلومتر تخمین زده می‌شود و دهانه برخوردی ایجاد شده توسط آن 200 کیلومتر است که سومین دهانه برخوردی بزرگ زمین محسوب می‌شود. دکتر «اندرو گلیکسان» از محققان دانشگاه ملی استرالیا (ANU)‌ تأکید می کند: گرد و غبار و گازهای گلخانه ای ناشی از اصابت سیارک با زمین، ایجاد دهانه برخوردی و شوک لرزه ای به زمین باعث بروز تغییرات گسترده در چهره زمین در آن دوران شد. این برخورد که احتمالا بخشی از خوشه برخورد سیارکی پیش از دوره دایناسورها محسوب می شود، باعث انقراض گسترده، از بین رفتن صخره های مرجانی اولیه و گونه های دیگر شده است؛ همچنین گازهای گلخانه ای تولید شده نیز تا چندین هزار سال در جو زمین باقی ماندند. نتایج این کشف در مجله Tectonophysics منتشر شده است.

پرتوهای کیهانی، ذرات باردار بسیار پرانرژی هستند که از همه جای جهان به ما می‌رسند، اما منشأ این انرژی عظیم چیست؟ اکنون شواهد قطعی یافت شد که موج ضربه‌ای انفجارهای ابرنواختری انرژی این ذرات را تامین می‌کند.به گزارش علم پرس به نقل از خبرآنلاین پروتون‌هایی که دائماً با سرعتی نزدیک به سرعت نور به جو زمین برخورد می‌کنند، انرژی عظیم مورد نیاز برای شتاب گرفتن خود را از ستاره‌های در حال انفجار به دست می‌آورند. دست‌کم فیزیک‌دانان و اختر‌شناسان مدت‌ها بود که چنین تصوری داشتند، اما نمی‌توانستند شاهدی برای آن پیدا کنند.به گزارش نیچر، پرتوهای کیهانی عبارتند از هر ذره بارداری که از فضا به سمت زمین گسیل می‌شود. تقریباً تمام این ذرات باردار پروتون هستند و برخی از آن‌ها به سرعتی آن‌قدر نزدیک به نور دست می‌یابند که ما در هیچ شتاب‌دهنده‌ای روی زمین نمی‌توانیم چنین سرعتی بهشان بدهیم. گرچه از سال ۱۹۱۲/۱۲۹۱ درباره پرتوهای کیهانی می‌دانیم، اما منشاء آن‌ها برای ما تا اندکی پیش یک راز بود. رازی صد ساله!استیفن فانک از آزمایشگاه شتاب‌دهنده ملی SLAC در کالیفرنیا این راز صدساله را این گونه وصف می‌کند: «راز این‌جاست که این همه انرژی از کجا می‌آید؟»فیزیک‌دان‌ها به عنوان یکی از مظنونین، انگشت اتهام را به سوی انفجارهای ابرنواختری گرفته بودند. موادی که طی فرایند انفجار ابرنواختر به بیرون پاشیده می‌شود، آن‌قدر سریع هستند که یک موج ضربه‌ای کیهانی ایجاد می‌کنند. هر پروتونی که در مسیر این موج ضربه‌ای قرار بگیرد، سوار موج می‌شود و با لگد موج انرژی می‌گیرد. از آن‌جا که پروتون‌ها باردارند، می‌توانند درون میدان‌های مغناطیسی ابرنواختر به دام بیافتند و همراه با موج به جلو و عقب بروند، درست همان طور که یک توپ تنیس در برخورد با تور تنیس گیر می‌کند و برمی‌گردد.

 یک تقلای تمام عیار
با این وجود میدان‌های مغناطیسی می‌توانند باعث منحرف‌شدن پرتوهای کیهانی بر سر راهشان تا گیرنده‌های ما در زمین هم بشوند، بنابراین این که در چه مسیری به زمین می‌رسند، نشانه‌ای بر جهت شروع سفرشان به همراه ندارد، چراکه ممکن است بارها و بارها طی مسیر تغییر جهت داده باشند.بنابراین دانشمندان باید طور دیگری به این معما نگاه می‌کردند؛ شاید به کمک امواج گاما. می‌دانیم که پروتون‌های پرانرژی در مسیر حرکتشان با پروتون‌های کند برخورد می‌کنند و از برخورد آن‌ها امواج گاما ایجاد می‌شود. خوشبختانه امواج گاما از جنس نور هستند، یعنی تحت تأثیر میدان مغناطیسی مسیرشان را عوض نمی‌کنند.فانک و همکارانش با استفاده از تلسکوپ فضایی امواج گامای فرمی، به دو بازمانده بسیار درخشان از ابرنواخترهای تازه منفجرشده در کهکشان نگاه کردند تا ببینند آیا امواج گامای رسیده از این ابرنواخترها دارای شناسه‌ای هست که نشان دهد از برخورد پروتون‌های سریع و کند منشاء گرفته است یا نه.به خاطر قانون بقای انرژی، امواج گامای ناشی از برخورد پروتون‌ها دارای دست کم ۱۵۰ تا ۲۰۰ مگاالکترون‌ولت انرژی به ازای هر برخورد خواهد بود. اگر تعداد زیادی پروتون سریع در اطراف ابرنواختر دچار برخورد شوند و امواج گاما ساطع کنند، امواج گامای رسیده از آن ناحیه باید دست کم همین مقدار انرژی داشته باشند و آن طور که فانک می‌گوید «این دقیقاً همان چیزی بود که ما توانستیم ببینیم». این امضای پروتون‌هایی است که دارند با پروتون‌های کندتر برخورد می‌کنند و انرژی تابشی شدیدی از خودشان ساطع می‌کنند، درست مثل دودی که از دهانه یک شش‌لول تازه شلیک شده برمی‌خیزد.این بقایای ابرنواختری همان جایی هستند که تابش‌های کیهانی زائیده می‌شوند، شتاب می‌گیرند و البته تا مدت‌ها برای این ادعا چیزی به جز شواهد غیرمستقیم نداشتیم. نتایج تلسکوپ فرمی اما دقیقاً همان چیزی است که ما برای تبدیل یک فرضیه ذهنی به یک نظریه محکم نیاز داشتیم.
این کشف البته منشاء همه پرتوهای کیهانی را توضیح نمی‌دهد. برخی از پرتوهای کیهانی پروتون نیستند. برخی از آن‌ها میون هستند (ذره‌ای شبیه الکترون اما با جرم بسیار بیشتر و عمر بسیار کوتاه‌تر) یا حتی پوزیترون (همان پادذره الکترون، یعنی با جرم مساوی الکترون، با بار الکتریکی مثبت ۱ و از جنس ضدماده) و یک رده از تابش‌های کیهانی، یعنی تابش‌های کیهانی بسیار پرانرژی شاید حتی از خارج کهکشان ما منشاء گرفته باشند.

محقان دانشگاه سنت اندروز و موسسه ابزارهای علمی در جمهوری چک موفق به ساخت یک پرتو کششی واقعی برای استفاده در آزمایشات پزشکی شده‌اند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اگرچه شیوه‌های دستکاری نور از دهه 1970 وجود داشته، اما محققان اظهار کرده‌اند این اولین بار است که یک پرتو نور برای کشیدن اجسام به سمت منبع نور مورد استفاده قرار گرفته است؛ حتی اگر در مقیاس میکروسکوپی باشد.در فیلمهای علمی تخیلی، یک پرتو کششی در حقیقت شیوه‌ای بوده که از یک پرتو نور برای کشیدن اجسام بزرگ مانند فضاپیماها استفاده می‌شود.به گفته محققان، این لیزر می‌تواند کره‌های ریز پلی‌استایرن معلق در آب را حرکت دهد.تغییر شیوه قطبی شدن نور می‌تواند جهت حرکت کره‌ها را تغییر دهد.آنها همچنین دریافتند که این کره‌ها در اندازه‌های خاص، خود را در زمان حرکت به شکل ردیفهای مرتب چیده و با خود نور به هم متصل هستند.امید است که این دستاورد بتواند به آزمایشات کارآمدتر پزشکی مانند آزمایشات نمونه‌های خونی منجر شود.معمولا هنگامی که ماده و نور به تعامل با هم می‌پردازند، جسم جامد با نور هل داده شده و در موجی از فوتون دور خواهد شد.این نیروی تابشی برای اولین بار توسط یوهانس کپلر در زمان مشاهده دور شدن دنباله دنباله‌دارها از خورشید شناسایی شد.در سالهای اخیر، محققان دریافته‌اند درحالیکه این مورد پر اهمیتی برای بیشتر حوزه‌های نوری است، فضایی از پارامترها در زمان وارونه شدن این نیرو وجود دارد.آنها اکنون مدعی شده‌اند که توانسته‌اند اولین اجرای آزمایشی این مفهوم را به همراه چند کاربری در فوتونیک زیست پزشکی و رشته‌های دیگر به نمایش بگذارند.محققان یک لیزر را از میان یک عدسی شلیک کردند که سپس به یک آینه برخورده و دوباره بازگشته بود. این پرتو بازتابی با پرتو ورودی تداخل پیدا کرد. در این خلال، دانشمندان کره‌های پلی استایرن را در آب در مسیر مستقیم پرتوهای لیزر معلق کردند.این پرتوها، کره ها را بطور عمودی در محل نگذاشته و هر نیروی کششی یا فشاری این کره ه‌ها را به سمت چپ و راست حرکت می‌داد.به گفته دانشمندان، به دلیل وجود شباهت میان دستکاری ذرات صوتی و نوری، این مفهوم می‌تواند الهام‌بخش پژوهشهای جالب در آینده در حوزه های خارج از فوتونیک باشد.دانشمندان شرایط خاصی را شناسایی کرده‌اند که در آنها اجسام با میدان نیروی پرتو کششی نگهداشته شده و خود را برای شکل گیری به صورت یک ساختار که از یک پرتو قوی‌تر ایجاد شده، از نو مرتب می‌کنند.

 اگر فکر می کنید رانندگی بر روی زمین کار سخت و طاقت فرسایی است فکر میکنید این کار بروی یک سیاره دیگر چگونه خواهد بود؟تا کنون مریخ نورد ها روباتهای ماهنورد و فضانوردان تنها کسانی بوده اند که خارج از زمین این عمل را انجام داده اند.Lunokhodفضاپیمای روسی بوده که 37 کیلومتر را بر سطح ماه در سال 1973 پیموده و برنده مدال طلای این رقابت تا کنون بوده است.بعد آن ماه نوردی که با آپولو 17 بر ماه فرود آمد و توسط هریسون اشمیت و کرنان دو فضانورد ناسا هدایت می شد با 35.89کیلومتر دارنده مدال نقره در سال 1972.مدال برنز هم برای مریخ نورد فرصت در سال 2004 برای پیمودن مسافت 35.46کیلومتر برروی سیاره سرخ.اخرین مورد هم مریخ نورد کنجکاوی که همچنان به ماموریت خود اشتغال دارد.

 جندی شاپور البرز بهمن 1391

سیارک ۲۰۱۲DA14 با سرعت ۶٫۳ کیلومتر در ثانیه در حال نزدیک شدن به زمین بوده و در ماه فوریه (بهمن ماه) در نزدیک ترین فاصله با زمین قرار می گیرد.به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، سیارک نزدیک به زمین ۲۰۱۲DA14‌ با ابعاد ۴۰ متر و ۱۳۰ هزار تن وزن، در فوریه سال ۲۰۱۲ میلادی توسط رصدخانه LaSagra‌ در جنوب اسپانیا شناسایی شد.حرکت این سیارک در مدار خورشید ۳۶۶ روز بطول می انجامد که بسیار شبیه یک سال سیاره زمین است.محاسبات صورت گرفته نشان می دهد که این سیارک در تاریخ ۱۵ فوریه (۲۷ بهمن) در نزدیک ترین فاصله با زمین، از فاصله ۳۲ هزار کیلومتری (زمین) عبور می کند.برخورد احتمالی سیارک ۲۰۱۲DA14 با زمین، انرژی معادل انفجار یک بمب ۲٫۵ مگاتنی خواهد داشت، با این حال اخترشناسان اطمینان می دهند که این سیارک هیچ خطری برای زمین ایجاد نخواهد کرد.گذر نزدیک این سیارک فرصت مناسبی برای بررسی دقیق این اجرام آسمانی فراهم می کند؛ حرکت سریع این سیاره از جنوب غرب به شمال شرق در آسمان شب اغلب مناطق اروپا، آسیا، آفریقا و استرالیا قابل مشاهده خواهد بود.بیش از ۵۰۰ رصدخانه و تلسکوپ رادیویی در سراسر جهان، برنامه رصد گذر نزدیک سیارک ۲۰۱۲DA14 را در دستور کار دارند.

شرکت هلندی Mars One‌ ثبت‌نام اولیه از داوطلبان حضور در سفر بی بازگشت به مریخ را آغاز کرده است.

به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بر اساس اعلام مسؤولان این شرکت پیش از شروع رسمی برنامه انتخاب داوطلبان، بیش از یک هزار درخواست برای حضور در این سفر دریافت شده است.پذیرش اولیه داوطلبان از روز هشتم ژانویه (۱۹ دی) آغاز شده است و فرآیند انتخاب جهانی داوطلبان از طریق برنامه های تلویزیونی نیز سال آینده میلادی انجام خواهد شد.این طرح تنها مختص دانشمندان یا خلبانان سابق جت های جنگی نبوده و تمامی افراد علاقه مند با حداقل ۱۸ سال سن می توانند داوطلب حضور در جمع پیشگامان مستعمره مریخ (Mars Colony pioneer)‌ باشند.بهره هوشی مناسب و سلامت کامل جسمی و روحی از جمله شروط اصلی برای ثبت نام اولیه در این طرح عنوان شده است و پس از انتخاب اعضای نهایی، دوره هشت ساله تمرین و آماده سازی برای سفر به مریخ آغاز می شود؛ این گروه در مدت حضور در تمرینات بر روی زمین و زندگی بر سطح سیاره سرخ در استخدام شرکت Mars One‌ خواهند بود.نخستین تجهیزات مورد نیاز برای احداث کلونی طی سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ میلادی به مریخ ارسال خواهند شد و در سال ۲۰۱۸ نیز یک مریخ نورد برای انجام تحقیقات تکمیلی راهی سیاره سرخ می شود.«لانس دورپ» بنیانگذار شرکت Mars One تأکید می کند: نخستین گروه مسافران در سال ۲۰۲۳ راهی مریخ خواهند شد و باقی عمر خود را در کلونی های احداث شده بر روی سیاره سرخ سپری خواهند کرد.«نوربرت کرافت» از محققان سابق ناسا و مدیر پزشکی پروژه، اصلی ترین چالش پیش رو برای عملی شدن این طرح را نحوه تعامل و همکاری اعضا در طول سفر بسیار طولانی از زمین تا مریخ و پس از آن زندگی تا آخر عمر بر سطح سیاره سرخ عنوان می‌کند.دکتر «جرارد هوفت» برنده جایزه نوبل و «برایان انکه» مفسر موسسه تحقیقاتی ساوث وست، از مشاوران برجسته این پروژه هستند.

ستاره‌شناسان دانشگاه مرکزی لنکشایر موفق به شناسایی بزرگترین ساختار شناخته شده در جهان شده‌اند که شامل گروهی بزرگی از اختروشها بوده و گذر از میان آنها با سرعت نور چهار میلیارد سال به طول خواهد انجامید. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این مقیاس عظیم همچنین اصل کیهانی آلبرت انشتین را زیر سوال برده که بر اساس آن جهان از هر نقطه نظر به یک شکل است. باورها بر این است که اختروشها درخشانترین اجسام جهان هستند که نور آنها از هسته کهکشانهای حاضر در روزهای ابتدایی جهان و میلیاردهای سال نوری قابل مشاهده نشات گرفته‌اند. به گفته محققان، از سال 1982 باورها بر این بود که این اجسام بیشتر در خوشه‌ها یا سازه‌هایی با مقیاس بزرگ در کنار هم قرار گرفته و گروههای عظیم اختروش را شکل می‌دهند. این گروه اختروش بزرگ کشف شده از بُعد 500 مگاپارسک برخوردار است با این توضیح که هر مگاپارسک برابر با 3.3 میلیون سال نوری است. از آنجایی که این گروههای عظیم کشیده شده‌اند، بلندترین بُعد آن 1500 مگاپارسک یا چهار میلیارد سال نوری است. اندازه این ساختار، 1400 برابر فاصله کهکشان راه شیری تا نزدیکترین همسایه آن یعنی کهکشان آندرومدا است. به گفته دانشمندان، آنها بررسی بر روی این پدیده را با توجه خاص در به چالش کشیدن اصل کیهانی ادامه خواهند داد که پس از انتشین به طور گسترده پذیرفته شده و پایه بسیاری از کیهان‌شناسی مدرن است. یافته‌های این محققان در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.

تحقیقات گسترده‌ای برای یافتن آب بر سطح سیارات و قمرهای مختلف با هدف یافتن نشانه‌های احتمالی حیات در حال پیگیری است.به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، شواهد زمین شناسی متعددی از وجود آب در گذشته باستانی مریخ بدست آمده است و یافته‌های اخیر مریخ نورد کنجکاوی ناسا نیز نشانه‌هایی از جریان داشتن آب بر سطح سیاره سرخ در میلیاردها سال قبل را نشان می‌دهد.مطالعات جدید نشان می‌دهد: دست کم شش قمر از جمله اروپا و گانیمد (سیاره مشتری)، تیتان و انسلادوس (سیاره زحل) و تریتون (سیاره نپتون) دارای اقیانوس‌های زیر سطحی هستند که می توانند میزبان احتمالی حیات باشند.هر یک از این قمرها احتمالا دارای منابع آبی به اندازه تمام اقیانوس‌های زمین هستند.ایده یک منطقه قابل سکونت ستاره‌ای که آب بر سطح سیاره آن بصورت پایدار وجود داشته باشد، نخستین بار توسط «مایکل هارت» در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی مطرح شد.«کن هند» از محققان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا تأکید می‌کند: فرضیه یک منطقه قابل سکونت تقریبا منسوخ شده و در حال حاضر فرضیه وجود تنوع حیات در مناطق مختلف در منظومه شمسی تقویت شده است.برای یافتن نمونه‌های احتمالی حیات در اقیانوس های فرازمینی باید به پوسته ضخیم یخ در عمق سیارات نفوذ کرد.به گفته محققان، قمر انسلادوس احتمالا حاوی آب و مواد معدنی بوده و یکی از بهترین مکان‌ها برای یافتن حیات میکروبی محسوب می‌شود؛ همچنین منابع آبی در قمر اروپا نیز احتمالا دو تا سه برابر زمین است و عمق این اقیانوس فرازمینی حداقل ۱۰ برابر اقیانوس‌های زمین تخمین زده می‌شود.آژانس فضایی اروپا (ESA)‌ در برنامه تحقیقاتی JUICE‌ قصد دارد سه قمر یخی مشتری شامل اروپا، گانیمد و کالیستو را تا سال ۲۰۳۰ میلادی با هدف یافتن آب و نمونه‌های احتمالی حیات مورد بررسی قرار دهد.

دانشمندان دانشگاه کورنل اخیرا مدعی شده‌اند که قمر تیتان، میزبان دریاچه‌هایی از یخ‌پاره‌های عظیم هیدروکربن بوده که می‌توانند شکلهای عجیب حیات را شکل دهند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به گفته محققان ناسا، این نظریه جدید ممکن است همچنین نقشهای عجیب رودخانه‌ها و دریاهای عظیم روی ماه را نیز توضیح دهد.تیتان یکی از قمرهای سیاره زحل بوده که بعد از زمین، تنها جسم آسمانی موجود در منظومه شمسی با بدنه‌های ثابت مایع در سطح آن است.با این حال در حالی‌که دوره بارش و تبخیر سیاره زمین شامل آب بوده، دوره تیتان از هیدروکربنهایی مانند اتان و متان برخوردار است.اتان و متان مولکولهای آلی هستند که به عقیده دانشمندان می‌توانند اجزای اولیه مواد شیمیایی پیچیده‌تر برای حیات باشند.فضاپیمای کاسینی بر روی نیمکره شمالی این قمر شبکه گسترده‌ای از دریاهای هیدروکربن و مجموعه‌های پراکنده‌تری از دریاچه‌ها را در نیکره جنوبی مشاهده کرده است.طبق فرض پیشین دانشمندان کاسینی، دریاچه تیتان احتمالا از یخ شناور برخوردار نبوده، چرا که متان جامد بسیار متراکم‌تر از متان مایع بوده و غرق می‌شود.اما این مدل جدید تعامل بین دریاچه‌ها و جو را در نظر گرفته که منجر به مخلوط های گوناگونی از ترکیبات، بسته‌های گاز نیتروژن و تغییرات دمایی می‌شود.دانشمندان نتیجه گرفتند که یخ زمستانی در صورتی در دریاچه‌های غنی از متان و اتان قمر تیتان شناور می‌مانند که دما زیر درجه انجماد متان یعنی حدود منفی 297 درجه فارنهایت باشد.

یک سیارک با عرض 275 متر در جدیدترین مجموعه گذرهای نزدیک اجسام آسمانی از کنار زمین، امروز (چهارشنبه) به نزدیکی زمین خواهد رسید.به گزراش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دانشمندان برای امروز هرگونه امکان برخورد سیارک آپوفیس را رد کرده‌اند اما احتمال کوچکی وجود دارد که این فرصت در سال 2036 برای این سیارک بوجود بیاید.امسال این سیارک که نام خود را از یک شیطان اساطیری مصر گرفته، از فاصله 14 میلیون کیلومتری به زمین نزدیکتر نخواهد شد.دانشمندان از این مواجهه برای ارتقای برآوردهای خود از میزان خطرناک بودن این سنگ آسمانی استفاده خواهند کرد.دانشمندان ناسا محاسبه کرده‌اند که اگر این سیارک با زمین برخورد کند، یک انفجار معادل با قدرت بیش از 500 مگاتن تی‌ان‌تی ایجاد خواهد کرد.در مقابل، قدرتمندترین بمب هیدروژنی منفجر شده در زمین تنها 57 مگاتن انرژی آزاد کرده بود.انتظار می‌رود سیارک آپوفیس در سال 2029 در فاصله بسیار نزدیکی از زمین در 30 هزار کیلومتری سیاره قرار گرفته که درون مدار ماهواره‌های ارتباطی زمین خواهد بود.مدلهای کنونی یک برخورد احتمالی این سیارک با زمین را برای سال 2036 پیش‌بینی کرده‌اند. هنگامی که این سیارک در سال 2004 کشف شد، دانشمندان احتمال برخورد آن را در سال 2029 یک در 45 محاسبه کردند.پیش‌بینی‌های ارتقا یافته البته احتمال این تهدید را کمتر کرده است.جدیدترین مواجهه این سیارک با زمین در حدود نیمه‌های شب بوده و علاقه‌مندان می‌توانند این رویداد را بطور آنلاین در وب‌سایت Slooh مشاهده کنند.

محققان آزمایشگاه تحققیات ارتش آمریکا در نمایش جدید خود در مورد چگونگی تا کردن سازه‌های فلزی ریز به شکل اوریگامی با یک لیزر ساده دستی نشان داده‌اند که در آینده نزدیک لیزرها می‌توانند در شلیک سلاح‌ها یا پرتاب کلاهک‌های انفجاری به ارتش کمک کنند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این نمایش نشان می‌دهد که سیستمهای مشابه می‌توانند انبرها و سوئیچهای کوچک را تولید کنند که به شکل اجزای مکانیکی در دستگاههای کوچک قابل استفاده هستند.این اجزا برای منفجر کردن مواد محرکه یا منفجره، اتصال برچسبهای شناسایی ترنسپاندر به پوشاک یا حتی فعال‌سازی نسل جدید روباتها یا دستگاههای الکترونیکی بسیار کوچک قابل استفاده هستند.محققان پس از مشاهده کار دانشگاه جان هاپکینز در ساخت دستگاه‌های میکرو برای اجرای عمل جراحی به این مفهوم علاقمند شده‌اند؛ اما ارتش این شیوه را با ساخت سازه‌های میلیمتری با قابلیت کارکرد با لیزرهای کم قدرت یا حتی نور ال‌ای‌دی یک گام رو به جلو برده است.این سازه‌های کوچک مانند لولاهای مکانیکی عمل می کند که می‌توانند خطوط تنش خاص موجود در فلز لایه لایه را تا کنند.در این آزمایش که جزئیات آن در مجله‌های Applied Physics Letters و Nature Photonics منتشر شده، یک لیزر دستی با سطح عملکرد ایمن برای چشم توانست این عملیات تا کردن را از فاصله یک متری اجرا کند.زمان تا کردن بسته به طول موج و شدت نور لیزر از 67 میلی ثانیه تا 21 ثانیه متفاوت بوده، اما سازه‌های بزرگتر به چند دقیقه زمان نیاز دارند. ساخت یک ورق میلیمتری از سازه‌های تاشو در آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش حدود 20 ساعت به طول انجامید.محققان امیدوارند که کاربردهای جدید این فناوری از حالت اکتشاف علمی ابتدایی ساخت و مونتاژ مواد فراتر رفته و به سربازان در شیوه‌های جدیدتر کمک کند.

دانشمندان دانشگاه نیوکاسل در پژوهشهای جدید خود دریافتند که استاندارد بین‌المللی کیلوگرم که واحد بنیادی جرم را تعریف می‌کند، از زمان ابداع آن در قرن 19 میلادی در اثر آلودگی‌های سطحی، به میزان کمتر از 100 میکروگرم سنگین‌تر شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کیلوگرم یکای جرم در سیستم متریک است که با هزار گرم و ۲۲۰۵ پوند برابر است. یک کیلوگرم با جرم یک میله استاندارد ساخته‌شده از آلیاژ پلاتینیوم-ایریدیوم برابر است که در داخل مجموعه‌ای از حفاظ‌های تودرتو برای حفظ آن در برابر آلودگی و استفاده نامناسب قرار داشته و در اداره بین‌المللی اوزان و سنجش‌ها در سور، در حومهٔ پاریس نگهداری می‌شود.این تکه سنگ استوانه‌ای شکل فلزی موسوم به پیش‌ساخت بین‌المللی کیلوگرم در سال 1875 ایجاد شده و در دفتر بین المللی اوزان و اندازه‌گیری در پاریس نگهداری می شود.40 نسخه رسمی دیگر از این پیش‌ساخت در سراسر جهان توزیع شده است. این کیلوگرمهای اصلی برای تمام سنجشهای وزنی ایجاد شده، استاندارد محسوب می شود؛ اما سطوح آنها در اثر جذب آلودگی به میزان بسیار کم سنگین‌تر شده‌اند.در نتیجه هر کشور دارای یکی ازاین نسخه‌های بدل کیلوگرم، اکنون از یک تعریف نسبتا متفاوت از کیلوگرم برخوردارند که می‌تواند تجربیات علمی که به سنجش‌های وزنی بسیار دقیق نیاز دارند یا تجارت بین‌المللی در مواردی که وزن آنها محدودیت‌های بسیاری دارد را با مشکل مواجه کند.به گفته محققان، این تاثیر اگرچه بسیار کوچک بوده اما نشان می‌دهد که وزن انسان از آنچه در اواخر دهه 1800 بوده، سبک‌تر است.کیلوگرم موجود در پاریس، نمونه اصلی بوده که تمام وزنها با آن تعریف می‌شود. با این‌حال اگر این استاندارد تغییر کند، وزن آن همیشه به اندازه یک کیلوگرم محسوب می شود. از این رو می‌توان چنین برداشت کرد که با سنگین‌تر شدن آن، همه چیز کمی سبک‌تر خواهد بود.این در حالیست که به گفته محققان می‌توان از اوزون و نور فرابنفش برای پاکسازی کیلوگرم بدون آسیب رساندن به آن استفاده کرد.آنها با استفاده از یک کاوشگر مشابه اسکنر ام‌آر‌آی دریافتند که آلاینده‌های جوی ناشی از خودروها و حتی درختان به سطح اوزان چسبیده‌اند. همچنین میزان کم جیوه از ابزارهای شکسته نگه داشته شده در آزمایشگاه برای اندازه‌گیری دما نیز با فلز ترکیب شده بودند.نتایج این پژوهش در مجله Metrologia منتشر شده است.

محققان دانشگاه استنفورد در حال کار بر روی خارپشت‌های رباتیک هستند که در آینده می‌توانند در کاوش قمر فوبوس مریخ مورد استفاده قرار گیرند.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این محققان در حال ساخت ربات‌های کروی موسوم به «خارپشت» هستند که از عرض حدود نیم متر برخوردار بوده و برای سازگاری بهتر جهت چرخیدن و جهیدن در سطح فوبوس با گرانش بسیار پایین آن با میخ پوشیده شده است.قمر فوبوس بسیار کوچک و قطر آن تنها 22.2 کیلومتر است. از زمان کشف این قمر و همچنین دیموس در سال 1877، اطلاعات بسیار کمی در مورد طبیعت آن به دست آمده است.این قمر ممکن است یک سیارک عبوری باشد که توسط مریخ دستگیر شده یا تکه‌ای از خود سیاره باشد که در اثر یک برخورد قدیمی، جدا شده است. در صورت واقعیت داشتن حدس دوم، این قمر می‌تواند بدون هزینه و خطر بالای فرود بر روی مریخ، اطلاعات زیادی را در مورد این سیاره ارائه کند.فوبوس همچنین یک محل مناسب برای آزمایش فناوری‌های مورد نیاز برای بررسی مریخ است؛ از این رو کشورهای آمریکا، کانادا، روسیه و سازمان فضایی اروپا تا کنون ماموریتهایی را برای بررسی این قمر برنامه‌ریزی یا اجرا کرده‌اند.تنها مشکل موجود این است که گرانش فوبوس به اندازه یک هزارم زمین است که استفاده از چرخ یا پا را به دلیل عدم وجود کشش یا میزان بسیار کم آن مشکل می‌کند. از این رو ساخت یک کاوشگر برای این قمر به شکل یک چالش بزرگ درآمده است.این محققان با همکاری ناسا و موسسه فناوری ماساچوست دست به طراحی خارپشت‌های رباتیک زده‌اند که برای قمر فوبوس مناسب است. این ربات نوعی دستگاه هیبریدی بوده که هم فضاپیما و هم کاوشگر است.این ربات تقریبا کروی بوده و از جنبه‌های بسیار با پوشش صفحات خورشیدی و میخ ساخته شده است. درون پوسته این خارپشت سه صفحه گردان با زاویه 90 درجه نسبت به یکدیگر قرار دارد. با چرخش این صفحات، میخ‌ها فرو رفته و خارپشت می‌تواند بچرخد، جست و خیز کند، بلغزد و در قوسهای 10 متری بر روی سطح فوبوس بپرد؛ این درحالی است که این خارپشت روباتیک تنها بخشی از نقشه بوده و بخش دیگر آن شامل فضاپیمای مدارگرد «نقشه‌بردار فوبوس» است. این فضاپیما که به اندازه یک میز کوچک بوده و نیروی خود را با دو صفحه خورشیدی تامین می‌کند، به عنوان حامل شش ربات خارپشت عمل خواهد کرد.هر دو فضاپیمای نقشه‌بردار فوبوس و خارپشتهای رباتیک به دلیل فاصله صدها میلیون کیلومتری آنها تا بخش کنترل ماموریت، تا حد زیادی خودکار طراحی شده‌اند.مأموریت کاوش فوبوس سه سال به طول انجامیده و شامل یک سفر دو ساله از زمین خواهد بود. فضاپیمای نقشه‌بردار به محض ورود به فوبوس، اسکنهایی را از مدار انجام داده و توپوگرافی آنرا نقشه‌برداری خواهد کرد. سپس با فاصله چند روز این خارپشتها را برای بررسی‌های نزدیکتر در سطح قمر رها خواهد کرد.این فضاپیما و رباتهای کروی‌اش در کنار یکدیگر برای تعیین محل و جهت خارپشت‌ها و هدایت آنها به سوی مناطق هدف کار خواهند کرد. این رباتها در نهایت اطلاعات به دست آمده را به فضاپیما ارسال کرده که در نهایت به زمین مخابره می شود.اگرچه هیچ تائید رسمی برای ماموریت آینده به قمر فوبوس وجود ندارد اما محققان امیدوارند که خارپشتهای رباتیک آنها تا 20 سال آینده بر روی این قمر فرود بیایند.طرح پیشنهادی این ماموریت در ماه مارس در نشست هوافضای موسسه مهندسان برق و الکترونیک ارائه خواهد شد.

اگرچه رقابت برای گردشگری در فضا بسیار بالا گرفته، اما کارایی این سفرهای بین کهکشانی با مانع جدیدی روبرو شده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، علاوه بر خطرات کنونی سفرهای فضایی برای سلامت انسان، پژوهش جدید محققان دانشگاه روچستر برای اولین بار نشان داده که شرایط فضا می‌تواند برای مغز نیز مضر باشد چرا که تابش کیهانی ممکن است منجر به آلزایمر شود.میدان مغناطیسی زمین بطور کلی از سیاره و ساکنانش در مدار زیر زمین از این تابش کیهانی محافظت می‌کند، اما هنگامی که فضانوردان مدار را ترک کنند، با بارش مداوم ذرات مختلف رادیواکتیو مواجه خواهند شد.به گفته دانشمندان، قرار گرفتن در معرض سطوح تابشی معادل یک ماموریت در مریخ می‌تواند منجر به مشکلات شناختی و تسریع در تغییرات در مغز که با آلزایمر مرتبط هستند، شود.آزمایشات بر روی موشهای مبتلا به مدلهای آلزایمر نشان داد که آنها پس از قرار گرفتن در معرض دوزهای مختلف تابش از جمله سطوح قابل مقایسه با آنچه فضانوردان در ماموریتهایی مانند سفر به مریخ تجربه می‌کنند، بسیار زودتر از زمان رایج پیدایش علائم، دچار اختلال عصبی می‌شدند.مغز این موشها همچنین علائمی از تغییرات عروقی و میزان انباشت بیش از حد پلاکهای پروتئین را نشان داد که از نشانه‌های آلزایمر است.فضانوردان با توصیه‌های مناسب می‌توانند از خود در برابر برخی از انواع تابش محافظت کنند، اما همیشه گونه‌های دیگری از تابش کیهانی وجود دارد که بطور موثر نمی‌توان خود را از آنها حفظ کرد.هرچه یک فضانور زمان بیشتری را در فضای عمیق بگذراند، مواجهه با این تابش بیشتر است که این امر می‌تواند به یکی از نگرانی‌های بزرگ ناسا تبدیل شود چرا که این سازمان قصد دارد یک ماموریت سرنشین‌دار را در سال 2021 به یک سیارک و در سال 2035 به مریخ بفرستد.سفر رفت و برگشت به مریخ حدود سه سال طول خواهد کشید.ناسا هزینه مالی تحقیقات در زمینه تعیین خطرات احتمالی سلامت در سفر فضایی را برای 25 سال تامین کرده تا بتواند اقدامات احتیاطی را آماده ساخته و از ایمنی ارسال زنان و مردان فضانورد به ماموریتهای فضای عمیق اطمینان حاصل کند.پژوهش‌های دیگر احتمال بروز سرطان، مشکلات عروقی و تاثیر عضلانی اسکلتی تابش کیهانی را نشان داده‌اند؛ اما این اولین بار است که یک پژوهش به بررسی تاثیرات احتمالی این تابشها بر انحطاط عصبی و بطور خاص آلزایمر پرداخته است.این محققان که اکنون هشت سال است با ناسا همکاری می‌کنند، تاثیر یک شکل خاص از تابش موسوم به ذرات با جرم و بار بالا (HZE) را بررسی کرده‌اند که با نیروی ستارگان منفجر شده و با سرعت بالا در فضا حرکت کرده و شکلهای مختلفی دارند.برای این پژوهش، دانشمندان از ذرات آهن استفاده کردند. برخلاف پروتونهای هیدروژن که با جرقه‌های خورشیدی تولید می‌شوند، جرم ذرات (HZE) مانند آهن در ترکیب با سرعت بالا، آنها را قادر به نفوذ در اجسام جامد مانند دیوار و سپر محافظ یک فضاپیما می‌کند.

پس از گذشت سه ماه از مرگ «نیل آرمسترانگ» اولین مردی که پا به ماه گذاشت، خانواده وی اظهار کردند که گفته معروف وی هنگام این رویداد تاریخی، در حقیقت نه یک جمله آنی، بلکه یک کلام از پیش تمرین شده بوده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، جمله «این قدمی کوچک برای (یک) انسان و یک جهش بزرگ برای انسانیت است»، نقل قولی معروف و بحث برانگیز بوده است.اکنون خانواده آرمسترانگ گفته‌اند که این جمله پیش از این سفر توسط وی نوشته شده و این که آرمسترانگ همیشه قصد داشت حرف جا افتاده «یک» را در این گفته وارد کند.نیل آرمسترانگ گه در ماه اوت 2012 در سن 82 سالگی درگذشت، همیشه از اینکه این جمله به طور بداهه و در زمان فرود فضاپیما در سطح ماه بر زبان وی آمده، حمایت می‌کرد.اما یک میلیون بیننده‌ای که از سراسر جهان صحنه قدم گذاشتن آرمسترانگ را بر روی ماه مشاهده می‌کردند، کلمه «یک» را در این جمله نشنیدند که منجر به بحث در مورد معنی آن شد.با این حال، مجموعه‌ای از مصاحبه‌های جدید و نادر با خانواده وی نشان داده که آرمسترانگ در حقیقت چند ماه پیش از این پرواز تاریخی ، آن را پیش‌نویس کرده بود.دین آرمسترانگ، برادر این فضانورد اظهار کرد که نیل از وی خواسته بود کمی پیش از حرکت مسافران ماموریت آپولو 11 به کیپ کارناوال که برای چند ماه در آنجا اقامت داشته و برای سفر آماده می‌شدند این جمله را بخواند.او اصرار داشت که متن اصلی که توسط نیل به وی داده شده بود، از کلمه «یک» برخوردار بوده است، این در حالی بود که دوباره در جریان این مصاحبه نیز بدون این کلمه، جمله را تکرار کرده بود.حذف این حرف در جریان مخابره از سطح ماه باعث بحثهای 40 ساله در مورد آنچه آرمسترانگ گفته بود، شد. بسیاری وی را متهم به اشتباه لپی کرده، در حالیکه سایرین به معنی بین این جمله توجه داشتند.بدون کلمه «یک»، جمله به مرد انتزاعی و کل بشر مانند بخش دوم این جمله اشاره خواهد داشت. آرمسترانگ همیشه اصرار داشت که جمله را بطور کامل گفته، تا اینکه در سال 1999 اذعان کرد که خود نیز نمی‌تواند این کلمه را در صدای ضبط شده بشنود و اینکه احتمالا در اثر ایستایی مخابره از بین رفته است.بررسی‌های این جمله همچنین نشان داده که به طور تصادفی گفته شده و از قبل آماده نشده است. اما اکنون امید است که این آشکارسازی سرانجام بتواند حدس و گمانها را پایان بخشد.آرمسترانگ دو سال پس از این ماموریت از کار در ناسا استعفا کرده و به عنوان استاد مهندسی در دانشگاه به کار مشغول شد و به ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شد.به گفته خانواده آرمسترانگ، وی همیشه مضطرب بود که چگونه می‌تواند کار مهمتری از قدم گذاشتن بر ماه انجام داده و براساس انتظارات مردم از وی به عنوان یک نماد بین‌المللی زندگی کند.

پیتر هیگز، فیزیکدان انگلیسی که ذره مشهور بوزون هیگز به نام وی مشهور است، به عنوان یکی از افتخارات سال نو معرفی شد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در دهه 1960، پروفسور هیگز و دیگر فیزیکدانان یک مکانیسم را برای توضیح چرایی برخورداری بیشتر اجزای بنیادی جهان از جرم پیشنهاد کردند.این مکانیسم وجود یک ذره هیگز را پیش‌بینی کرده که امسال در برخورددهنده بزرگ هادرونی مرکز سرن کشف شد.هیگز اخیرا موفق به کسب نشان افتخار از سوی ملکه انگلیس شده است.این نشان بدون عنوان اعطا شده اما تنها به یک گروه منتخب 65 نفری برای دستاوردهای آنها در هنر، ادبیات، موسیقی، علم، سیاست، صنعت یا مذهب محدود می‌شود.کشف یک ذره مرتبط با بوزن هیگز در ماه ژوئیه سال جاری به سرعت منجر به درخواستهایی برای اهدای مقام شوالیه به این دانشمند 83 ساله شد.وی اکنون همچنین احتمالا با فیزیکدانان دیگر که در زمان مشابه به یک نتیجه مشابه رسیده بودند، یکی از نامزدهای جایزه نوبل است.هیگز در زمان مدرسه تحت تاثیر کار «پل دیراک» فیزیکدان قرار گرفت که در پایه‌گذاری مکانیک کوانتومی و پیش‌بینی وجود ضد ماده کمک کرده بود.وی پس از کسب دکترای خود از کینگز کالج لندن، در دانشگاه ادینبورگ و سپس لندن به تدریس پرداخت.مکانیسم هیگز نشان می‌دهد که چرا اجزای ابتدایی موسوم به ذرات بنیادی از جرم برخوردارند. بر اساس این ایده، این ذرات جرم خود را در اثر تعامل آنها با حوزه‌ای که در فضا نفوذ کرده، بدست آورده‌اند.این نظریه وجود یک ذره جدید را پیش‌بینی می‌کند که نام هیگز را بر دوش می‌کشد. اما شش فیزیکدان از جمله هیگز اکنون بطور کلی برای تدوین این مفهوم منتسب شده‌اند.این ایده آغازگر یک دهه تلاش برای شناسایی این ذره در آزمایشات بود با این حال تا امسال که دانشمندان برخورددهنده 10 میلیارد دلاری سرن از کشف یک ذره مرتبط با بوزون هیگز خبر دادند، نامعلوم و گریزان باقیمانده بود.این کشف احتمالی، قطعه پایانی چارچوب مدل استاندارد را تکمیل کرد که پذیرفته‌شده‌ترین نظریه برای توضیح چگونگی تعامل ذرات ماده با یکدیگر بشمار می‌رود.در زمان اعلام این خبر، هیگز به خبرنگاران گفت: خیلی خوب است که بعضی مواقع حق با آدم باشد.وی افزود: در ابتدا فکر هم نمی‌کردم که در زمان زنده بودنم شاهد این کشف باشم چرا که ما در ابتدا چیز زیادی در مورد محل این ذره در جرم نداشتیم و از این رو اطلاعات کمی در مورد زمان مورد نیاز برای جستجوی آن توسط یک دستگاه انرژی در دست بود.کمی پس از اخبار بوزون، دانشگاه ادینبورگ که هیگز در آن تدریس می‌کند، یک مرکز جدید برای فیزیک نظری با نام وی را افتتاح کرد.

در آخرین روزهای سال 2012، ناسا یکی از جالب‌ترین پرتره‌های شخصی کاوشگر کنجکاوی را در مریخ به ثبت رسانده که در آن این ربات در برابر مقصد نهایی خود، کوه شارپ دیده می‌شود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این تصویر جدید از کنجکاوی در حقیقت یک ترکیب از چندین تصویر رنگی وضوح بالا بوده که از 31 اکتبر تا اول نوامبر توسط این کاوشگر به ثبت رسیده‌اند.این تصویر، کنجکاوی را در میان رد چرخ‌های آن با یک پیش‌زمینه از کوهستان پنج کیلومتری شارپ در دوردست نشان می‌دهد.این کوه برجسته، قله مرکزی محل فرود این کاوشگر در دهانه عریض گیل است. کوه دیگر قابل مشاهده در این تصویر در سمت چپ کنجکاوی در حقیقت دیواره شمالی دهانه است.کنجکاوی برای ایجاد تصاویر چشمگیر از مریخ از تصویربردار عدسی دستی مریخ(MAHLI) استفاده می‌کند که یک دوربین پرقدرت بر روی بازوی روباتیک آن است. این کاوشگر مانند یک گردشگر که از خود در برابر بناهای تاریخی عکس می‌اندازد، دوربین را به سوی خود برگردانده و مجموعه‌ای تصاویر که تیم این ماموریت برای تولید یک نمای ترکیبی وضوح بالا به هم چسبانده‌اند، از خود ثبت کرده است.کنجکاوی برای این عکس باید بازوی روباتیک خود را در بیش از 50 موقعیت در یک روز قرار می‌داد تا از تمام بدنه خود در برابر دوربین عکس بگیرد. دانشمندان ناسا از یک نمونه آزمایشی این کاوشگر در زمین برای تمرین بخشهای تصویربرداری مریخی استفاده کرده‌اند.ناسا پیش از این در اوایل ماه نوامبر یک نسخه دیگر از پرتره کنجکاوی را که از 55 تصویر مجزا ساخته شده بود، به نمایش گذاشت. این تصویر جدید شامل جزئیات چشمگیر بیشتر و یک نمای گسترده‌تر است.کاوشگر کنجکاوی به سوی یک ناحیه در نزدیکی دامنه کوه شارپ موسوم به گلنلگ در حال حرکت بوده و در طول مسیر آزمایشات خود را انجام خواهد.ماموریت اصلی این کاوشگر 2.5 میلیارد دلاری تعیین امکان وجود حیات میکروبی ابتدایی در دهانه گیل در گذشته یا حال است.

«جسکو فرایر فون پوتکامر» از مهندسان ناسا و یکی از اعضای اصلی مأموریت آپولو برای انتقال نخستین انسان به ماه، در سن 79 سالگی درگذشت.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «فون پوتکامر» پس از اخذ مدرک مهندسی مکانیک از کالج فناوری آخن آلمان، در سال 1962 میلادی به ناسا پیوسته و همزمان به تیم طراحی موشک به سرپرستی دکتر «ورنر فون بروان» دعوت شد.فعالیت این تیم در مرکز پرواز فضایی مارشال سرانجام به طراحی و توسعه موشک Saturn V‌ منجر شد که برای انتقال فضاپیمای آپولو 11 و نخستین انسان به ماه مورد استفاده قرار گرفت.«فون پوتکامر» پس از 12 سال حضور در مرکز مارشال، در سال 1974 میلادی به مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن رفت و با تیم طراحی ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ همکاری کرد و در طول فعالیت علمی خود، جوایز متعددی از جمله جایزه افتخار ناسا (NASA Honor Award‌) را دریافت کرد.مجموعه کتاب هایی در خصوص سفرهای فضایی و حضور بعنوان مشاور فنی در مجموعه علمی - تخیلی پیشتازان فضا (Star Trek) از دیگر فعالیت های «پوتکامر» محسوب می شود.«فون پوتکامر» روز 27 دسامبر (هفتم دی) در اثر بیماری در سن 79 سالگی درگذشت.

سایت DigitalGlobe بعنوان عرضه کننده تصاویر فضایی و محتوای جغرافیایی، مجموعه ای از برترین تصاویر ماهواره ای تهیه شده در سال 2012 میلادی را منتشر کرده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این تصاویر گستره وسیعی از مناطق مختلف زمین، از مرتفع‌ترین قله ژاپن تا سیل پاکستان، یخچال های عظیم گرینلند، دهکده بازیهای المپیک لندن و معدن مس شیلی را به تصویر می کشند.

بقیه در ادامه

ستاره‌شناسان در سراسر جهان بطور مشتاقانه‌ای در حال پیگیری ورود یک دنباله‌دار در سال آینده به فضای نزدیک زمین هستند که حتی ماه نیز در برابر نور آن بی‌فروغ خواهد بود.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دنباله‌دار «آیسون(سی/۲۰۱۲ اس۱)» برای اولین بار در داخل منظومه شمسی وارد شده و در ماه‌های نوامبر و دسامبر 2013 که به سوی خورشید در حرکت است، منظره زیبایی را در برابر چشمان ساکنان نیمکره شمالی زمین قرار خواهد داد.احتمالا این دنباله‌دار از تمام دنباله‌دارهای قرن اخیر درخشان‌تر بوده و حتی در نور روز نیز قابل مشاهده است. همچنین این سفر،‌اولین و آخرین حضور این دنباله‌دار در منظومه شمسی خواهد بود؛ چرا که احتمالا به سوی خورشید شیرجه خواهد زد.آیسون اکنون از ماورای سیاره مشتری به سمت داخل منظومه شمسی در حرکت بوده و با نزدیک شدن به زمین، یک نمایش درخشان با نور بیشتر از ماه را در معرض چشمان زمینیان قرار خواهد داد.به گفته ستاره‌شناسان، در اوایل ماه نوامبر این دنباله‌دار توسط چشم غیرمسلح در آسمان شب قابل مشاهده خواهد بود.آیسون سپس به سرعت در اطراف خورشید در فاصله حدود سه میلیون کیلومتر چرخیده و از این رو در نور روز نیز در سمت ستاره قطبی قابل مشاهده خواهد بود.این دنباله‌دار که توسط ستاره‌شناسان تلسکوپ شبکه نوری علمی بین‌المللی(آیسون) روسیه کشف شده، در نهایت در خورشید سفر خود را به پایان خواهد رساند.آیسون در یک مدار سهموی بوده، بدین معنی که احتمالا از دامنه‌های خارجی منظومه شمسی و شاید از ابر اورت نشات گرفته باشد.اگر این دنباله‌دار از مواجهه با خورشید جان سالم بدر ببرد، هزاران و شاید میلیونها سال طول بکشد تا از داخل منظومه شمسی بازگردد.آیسون با قرار گرفتن در مدار مشتری و با آب شدن یخهای درون آن توسط خورشید که آنرا مستقیما به گاز تبدیل می‌کند، درخشش خواهد گرفت.با گرم شدن مواد شیمیایی درون این دنباله‌دارها، فواره‌های درخشان از آنها فوران کرده که دنباله آنها را با طول صدها هزار کیلومتر تشکیل می‌دهند.بهترین زمان برای مشاهده آیسون از اواخر نوامبر و اوایل دسامبر پیش‌بینی شده است.

 پژوهشگران طی آزمایش هایی دقیق توانسته‎ اند ناتوانی کامپیوترهای فعلی را در حل برخی از مسایل پیچیده آشکار کنند. آنها پیشنهاد می‌دهند گام بعدی در راه دستیابی به رایانش کوانتومی، کامپیوترهای نوری است.

به گزارش علم پرس؛ ایده‌پردازان «کامپیوترهای کوانتومی» می‌گویند که این ماشین‌ها کارهایی انجام خواهند داد که کامپیوترهای کلاسیک امروزی به این زودی‌ها قادر به انجام آن نخواهند بود، کارهایی همچون شکستن رمزهایی که از معاملات بانکی حفاظت می‌کنند. اکنون، گروه‌هایی متعدد به شواهد قطعی رسیده‌اند که فیزیک کوانتوم به راستی متضمن سطحی از پیچیدگی است که کامپیوترهای کلاسیک هرگز قادر به تطبیق دادن خود با آن نیستند. ابزارهای جدیدی که این گروه‌ها ساخته‌اند، بسیار ساده‌تر از کامپیوترهای کوانتومی هستند، اما روزی خواهند توانست برخی کارهای مشابه آنها را نیز انجام دهند.به گزارش نیچر، در سال ۲۰۱۰/۱۳۸۹ اسکات آرونسون و آلکس آرکیپف، دانشمندان نظری علوم کامپیوتر در ام‌.آی.‌تی کمبریج در مقاله‌ای طولانی بیان کرده‌اند که یک سری ذرات مشخص کوانتومی (همچون فوتون‌ها که کوانتوم‌های نور هستند) کارکردهایی دارند که مشخصا انجام آنها با کامپیوترهای معمولی غیر ممکن است. آنها نشان داده‌اند که نحوه برهمکنش فوتون‌ها با یکدیگر توسط قواعدی ریاضی توصیف می‌شوند که به باور خیلی‌ها برای محاسبه، «به طور نمایی» کند می‎شوند؛ یعنی مدت‏زمانی که برای حصول نتیجه سپری می‌شود، به صورت نمایی با تعداد فوتون‌ها افزایش می‌یابد.

شواهد آزمایشگاهی

جاستین اسپرینگ، فیزیک‌دان دانشگاه اکسفورد و همکارانش به تازگی درستی نظرآرانسون و آراکیپف را اثبات کرده‌اند. در مقاله‌ای که این هفته در ساینس منتشر شده، این محققین چهار فوتون یکسان را در شبکه‌ای از شکافنده‌های پرتویی موجود بر روی یک ریز تراشه تزریق کردند. به لطف اثر کوانتومی تداخل (که وقتی فوتون‌ها همزمان به یک شکافنده پرتوی نور اصابت می‌کنند، رخ می‎دهد و یکی از نشانه‎های موجی بودن نور است) هر بار که این آزمایش اجرا می‌شد، فوتون‌ها مسیر متفاوتی را در میان این مارپیچ نوری برمی‌گزیدند. در پایان هر مرحله آزمایش، آشکارسازها موقعیت ذرات را مشخص می‌کردند تا بتوانند احتمال‌های رسیدن به هر یک از مقصد‌های ممکن را نشان دهند.بدون این ابزار، محاسبه این احتمال‌ها هر چند غیر ممکن نیست، اما از نظر محاسبات ریاضی کاری بسیار دشوار است. کامپیوترهای امروزی می‌توانند با صرف زمانی معقول، معادله این چهار فوتون را حل کنند. اما زمانی که یک ذره دیگر وارد شود، سختی محاسبه را دو برابر می‌کند. به گفته آرونسون، کافی است که شما ۱۰۰ فوتون را در چنین ابزاری قرار دهید تا شاهد باشید که توانمند‌ترین ابرکامپیوترهای جهان نیز به زانو در‌می‌آیند.او می‌گوید که آزمایش اسپرینگ را می‌توان تا آن اندازه تعمیم داد، هرچند که تولید تعداد زیادی از فوتون‌های همسان (و همچنین زمان بندی دقیق آنها) کار ساده‌ای نخواهد بود. خوشبختانه او در این عرصه تنها نیست. گروهی از دانشمندان دانشگاه بریزبن استرالیا نیز در این هفته در ژورنال ساینس از نمونه اولیه کوچک خود پرده‌برداری کردند. و دو گروه اتریشی و ایتالیایی دیگر هم در این ماه مقالات خود را از آزمایش‌های مشابهی به چاپ رساندند.طبق توضیح اروسون، حصول این مدارک اصلی تنها به تازگی ممکن شده است و دلیل آن هم این است که اکنون آزمایشگاه‌ها قادر به تولید بسته‌های همزمان فوتون‌ها با قابلیت اعتماد بالا شده‌اند. ابزارهای فوتون پایه‌ای که تاکنون ساخته شده‌اند صرفا اسباب‌بازی‌های کوچک تک کاره‌ای هستند که کاملا برای اهداف علمی ساخته شده‌اند. او می‌گوید: «تا جایی که ما می‌دانیم، آنها کاربرد عملی خاصی ندارند؛ اما این ماشین‌های شمارشگر فوتونی، روزی می‌توانند به آن درجه از رشد برسند که به کامپیوترهای کوانتومی کامل تبدیل شوند.»اسپرینگ می‌گوید: « ما فکر می‌کنیم که در نهایت، ماشین‌های کوانتمی خواهند توانست کامپیوترهای کلاسیک را مغلوب کنند».

برگرفته از خبرآنلاین

ابرزمین HD40307g با قابلیت میزبانی حیات خارج از منظومه شمسی

مجموعه‌ای از سیارات فراخورشیدی با ویژگی‌های منحصر بفرد در سال 2012 میلادی کشف شده‌اند که برجسته‌ترین نمونه، یک سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آخرین روزهای سال 2012 میلادی، برجسته‌ترین سیارات بیگانه کشف شده در این سال را مرور می‌کنیم:

نخستین نمونه سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید

سیارات بیگانه قابل سکونت

  اخترشناسان دو سیاره جدید را با قابلیت میزبانی حیات خارج از منظومه شمسی شناسایی کردند؛ هر دو سیاره در منطقه قابل سکونت ستاره میزبان قرار دارند، یعنی در منطقه ای که امکان وجود آب بشکل مایع بر سطح سیاره وجود دارد.ابرزمین HD40307g‌ که در ماه نوامبر کشف شد، جرمی هفت برابر زمین داشته و در فاصله 42 سال نوری با زمین قرار دارد.این سیاره فراخورشیدی که می تواند سنگی یا غول گازی بشکل نپتون باشد، در میان منطقه قابل سکونت ستاره میزبان واقع شده است که امکان وجود آب را تقویت می‌کند.ستاره HD40307 میزبان شش سیاره فراخورشیدی است که ابر زمین HD40307g دورترین سیاره محسوب می‌شود و طول چرخش آن بدور ستاره میزبان 200 روز بطول می‌انجامد.سیاره فراخورشیدی Gliese163c‌ نیز در منطقه قابل سکونت ستاره میزبان واقع شده است و جرم آن هفت برابر زمین است که می‌تواند سیاره سنگی بزرگ یا گاز غول پیکر کوچک‌تری باشد.این سیاره در مدار یک کوتوله قرمز در چرخش است و طول هر سال (مدت چرخش بدور ستاره میزبان) 26 روز بطول می‌انجامد.هر دو سیاره فراخورشیدی HD40307g و Gliese163c با استفاده از ابزار HARPS تلسکوپ 3.6 متری رصدخانه جنوبی اروپا در مرکز La Silla شیلی کشف شده‌اند.

چرخش سیاره گازی غول پیکر Kepler-34b بدور دو ستاره

 نخستین نمونه سیستم ستاره‌یی با دو جفت خورشید

 تاکنون تنها شش سیاره با دو ستاره میزبان کشف شده‌اند که اصطلاحا سیارات دو دویی (circumbinary planets) نامیده می‌شوند.اما محققان دانشگاه ییل با همکاری دو منجم آماتور در قالب پروژه ای تحت عنوان شکار سیارات بیگانه، موفق به کشف سیاره گازی غول پیکر PH1 شدند که در مدار یک جفت ستاره در یک سیستم چهار ستاره ای در حال چرخش است.دمای سیاره گازی PH1‌ بالغ بر 251 درجه سانتیگراد است و طول چرخش بدور ستاره‌های میزبان 138 روز بطول می‌انجامد.این سیاره فراخورشیدی می‌تواند میزبان احتمالی قمرهای سنگی باشد که بدلیل دمای زیاد، فاقد آب هستند.

نزدیک ترین سیاره فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی

 سیستم ستاره‌ای دوتایی

 سیاراتی که در مدار در سیستم ستاره‌ای دوتایی در حال چرخش هستند، بدلیل شباهت با سیستم دوتایی تتواین (Tatooine‌) فیلم جنگ ستارگان، «سیارات تتواین» نیز نامیده می شوند.اخترشناسان ناسا با استفاده از تلسکوپ فضایی کپلر موفق به شناسایی دو سیستم دوتایی مجزا با سیاره هایی در نزدیکی منطقه قابل سکونت ستاره های میزبان شدند.سیاره گازی غول پیکر Kepler-34b‌ جرمی 70 برابر زمین داشته و بدور دو ستاره خورشید مانند در حال چرخش است. این سیاره در فاصله چهار هزار و 900 سال نوری واقع شده است و طول چرخش بدور ستاره های میزبان 289 روز بطول می انجامد.سیاره Kepler-35b‌ در فاصله پنج هزار و 400 سال نوری واقع شده و جرم آن معادل یک هشتم جرم سیاره مشتری است؛ طول مدت چرخش بدور جفت ستاره میزبان نیز 131 روز طول می کشد.در نمونه دیگری از سیستم ستاره ای دوتایی، محققان برای نخستین بار موفق به کشف دو سیاره در مدار یک جفت ستاره دوتایی شدند.ستاره های خورشید مانند Kepler-47‌ در فاصله پنچ هزار سال نوری با زمین واقع شده اند.سیاره Kepler-47c یک گاز غول پیکر است که در طی 303 روز بدور ستارگان میزبان می چرخد؛ سیاره Kepler-47b نیز که کوچکترین سیاره شناخته شده در سیستم دوتایی محسوب می شود، در مدت کمتر از 50 روز بدور جفت ستاره میزبان می چرخد.

سیاره گازی Kappa Andromedae b‌ با خصوصیات شبه ستاره ای

 نزدیک ترین سیاره فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی

 نزدیک ترین سیستم خورشیدی به زمین به نام Alpha Centauri‌ شامل سه ستاره با جرمی معادل 90 درصد جرم خورشید، میزبان یک سیاره مذاب است که در فاصله 4.2 سال نوری با زمین واقع شده است.چرخش سیاره سنگی در مدار ستاره Alpha Centauri B تنها 3.2 بطول می انجامد و سطح داغ این سیاره امکان قابل سکونت بودن آنرا منتفی می کند.

کوچک ترین سیستم خورشیدی- مدار ستاره KOI-961

 سیاره ای با خصوصیات شبه ستاره ای

 سیاره گازی Kappa Andromedae b‌ با جرمی معادل 13 برابر جرم مشتری، از توانایی طبقه بندی در گروه کوتوله های قهوه ای برخوردار است.اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ سوبارو ژاپن در هاوایی موفق به تهیه تصاویر مستقیمی از این سیاره شدند؛ دمای سیاره Kappa And b‌ یک هزار و 400 درجه سانتیگراد است.

 کوچک ترین سیستم خورشیدی

 اغلب سیارات عظیم تازه کشف شده، ابرزمین یا ابرمشتری هستند و یافتن اینگونه سیارات بسیار آسان است؛ اما اخترشناسان سه سیاره با کسری از اندازه زمین را شناسایی کرده اند که یکی از آنها در ابعاد سیاره مریخ، عنوان کوچکترین سیاره بیگانه را به خود اختنصاص داده است.کوتوله های سرخ یکی از متداول ترین انواع ستارگان در کهکشان راه شیری محسوب می‌شوند و دانشمندان بر این باور بودند که آنها فاقد مناطق قابل سکونت هستند، اما تحقیقات سال جاری این نظریه را رد کرده است.محققان چندین سیاره را در مدار ستاره KOI-961 شناسایی کرده‌اند که در کمتر از دو روز بدور ستاره میزبان می‌چرخند.قطر این سیارات سنگی 0.78، 0.73 و 0.57 برابر قطر زمین هستند و دمای بین 177 تا 447 درجه سانتیگراد، امکان میزبانی حیات را منتفی می کند.

ناسا پس از اطمینان دادن نسبت به پایان نیافتن جهان در 21 دسامبر 2012، اکنون عبور سیارک بالقوه خطرناک 2011AG5 از کنار زمین در سال 2040 را بی‌خطر دانست.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مطالعات قبلی نشان می‌داد که سیارک بالقوه خطرناک 2011AG5 با قطر 140 متر در مسیر حرکت بسوی زمین، در فوریه 2040 میلادی احتمالا با زمین برخورد خواهد کرد.برخورد احتمالی این سیارک با زمین، انرژی معادل 100 مگاتن ایجاد خواهد کرد که هزاران برابر قوی‌تر از بمب اتم است.اما داده‌های جدید تهیه شده توسط دفتر برنامه اشیای نزدیک به زمین در آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL)‌ ناسا نشان می‌دهد، این سیارک هیچ خطری را برای زمین و ساکنان آن ایجاد نخواهد کرد.ناسا با همکاری محققان دانشگاه هاوایی و با استفاده از تلسکوپ هشت متری جمینی (Gemini)، سیارک 2011AG5 راطی روزهای مختلف در ماه اکتبر مورد بررسی قرار داد.«دیوید تولن» از محققان موسسه نجوم دانشگاه هاوایی تأکید می‌کند: رصد سیارک‌ها بدلیل نزدیک بودن آنها به خورشید تقریبا دشوار است و این کار تنها بمدت 30 دقیقه در طول روز امکانپذیر است.بر اساس اعلام ناسا، این سیارک در نزدیک ترین فاصله با زمین در سال 2040 میلادی، از فاصله 890 هزار کیلومتری که دو برابر فاصله زمین تا ماه است، عبور خواهد کرد که عدم قطعیت مدار حرکت سیارک را نشان می‌دهد.محققان با قطعیت اعلام کرده اند که این سیارک طی سال های آینده و در سال 2040 میلادی هیچ خطری برای زمین ایجاد نخواهد کرد.

شرکت فضایی «انرژیا» روسیه برنده قرارداد 11 میلیون دلاری طراحی و ساخت آزمایشگاه فضایی مستقل در مدار زمین شد.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آژانس فضایی فدرال روسیه (روس کاسموس) اواسط ماه اکتبر (مهرماه) طرح ساخت آزمایشگاه فضایی مستقل در مدار زمین را مطرح کرد که در نهایت شرکت فضایی انرژیا (Energia)‌ بعنوان تنها پیشنهاد دهنده، برنده این مناقصه اعلام شد.ایستگاه پژوهشی چند منظوره Oka-T-MKS بطور مستقل در مدار زمین فعالیت کرده و در فواصل زمانی مشخص به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) متصل می‌شود.تنظیم تجهیزات آزمایش‌های علمی، سوخت‌گیری و سایر سرویس‌های مورد نیاز توسط خدمه ISS‌ انجام خواهد شد و آزمایشگاه فضایی در دوره‌های 180 روزه پس از هربار اتصال قادر به فعالیت کاملا مستقل و خودمختار در مدار زمین است.آزمایشگاه فضایی Oka-T-MKS قادر به حمل 816 کیلوگرم تجهیزات بوده و برای انجام مطالعات مواد، فیزیک پلاسما، زیست شناسی و پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد.به گفته «ویتالی داوویدف» معاون روس کاسموس، این آزمایشگاه تا سال 2015 آماده پرتاب به مدار زمین خواهد شد و پس از دو تا سه سال مجددا به زمین بازمی‌گردد.

 مگنتوسفر یا میدان مغناطیسی زمین، یک سپر نامرئی برای سیاره ما است و آن را از اشعه های مضر خورشید محافظت می کند. زندگی بر روی کره زمین بدون میدان مغناطیسی که از آن حفاظت می کند، امکان پذیر نیست. ميدان مغناطيسی، دائما در حال تغيير و قطب های آن در حال حرکت و جابه جایی هستند.برای مطالعه بیشتر میدان مغناطیسی زمین، پژوهشگران مغناطیس سنج هایی را به مدار می فرستند که می توانند با دقت بالا، جهت و میزان میدان مغناطیسی در سراسر کره زمین را اندازه گیری کنند. اطلاعات جدید کمک خواهد کرد تا درک کنیم چرا سپر نامرئی زمین در حال محو شدن است، و آیا قطب های مغناطیسی بکلی تغییر خواهند کرد؟

2012 euronews

نتایج جدید دانشمندان مرکز سرن نشان داده که احتمالا دو بوزون هیگز متفاوت وجود داشته که یکی از وزن 123.5 گیگاالکترون ولت و دیگری از 126.6 گیگاالکترون ولت برخوردار است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یک ماه پیش دانشمندان برخورددهنده بزرگ هادرونی آخرین نتایج بوزون هیگز را منتشر کردند که اگرچه باعث شگفتی بسیار شد اما جذابترین بخش آن نتایجی بود که منتشر نشدند.داده‌های اصلی هیگز از ماه ژوئیه نشان داده بودند که هیگز بیش از آنچه که باید، به دو فوتون تجزیه می‌شود که یک نشانه جالب اما کمرنگ از یک کشف جدید در حوزه فیزیک بود.

در ماه نوامبر دانشمندان تجربه‌های اطلس و برخورددهنده بزرگ هادرونی همه اطلاعات بجز داده‌های دو فوتونی را به روزرسانی کردند.هفته گذشته محققان تجربه اطلس بالاخره نتایج دو فوتونی را منتشر کردند. کشف آنها به قدری عجیب بوده که برخی فیزیکدانان امکان بروز اشتباه را در آن وارد کرده‌اند. این نتایج نشان‌دهنده دو ذره بود که جرم یکی 123.5 گیگاالکترون ولت و دیگری 126.6 گیگاالکترون ولت و نشانگر یک تفاوت چشمگیر سه گیگاالکترون ولتی در آمار است.اگرچه ضمیمه‌های خاص مدل استاندارد فیزیک ذرات وجود بوزن هیگزهای متعدد را فرض کرده‌اند اما هیچ کدام پیش‌بینی دو ذره هیگز با جرمهای مشابه را پیش‌بینی نکرده‌اند.آنها همچنین پیش‌بینی نکرده‌اند که چرا یک ذره باید ترجیحا به دو ذره تجزیه شده در حالیکه ذره دیگر به فوتون تجزیه می‌شود.این در حالیست که فیزیکدانان زیادی این نتایج را یک اشتباه محاسباتی و آزمایشی خوانده‌اند و برخی حتی بر روی آن شرط‌بندی کرده‌اند.

البته محققان سرن از این واکنشها آگاه بوده و از این رو به نظر سه ماه گذشته را به آزمایش مجدد برای اطمینان از عدم بروز اشتباه در این داده‌ها گذرانده‌اند.نتایج نهایی این بررسی‌ها قرار است در ماه مارس اعلام شود.

 شرکت گودیر نسل جدید تایر‌های خود را ویژه خودرو‌های تجاری معرفی کرده است که می‌توانند بدون نیاز به منبع خارجی در زمان حرکت باد شوند. بر اساس اعلام این شرکت، نسل جدید تایر‌های گودیر به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با تشخیص کاهش فشار هوای داخل تایر می‌توانند بدون نیاز به منبع فشار هوا از خارج و حتی بدون نیاز به دخالت راننده، اقدام به وارد کردن هوا به درون تایر تا حد لازم کنند.این تکنولوژی بر مبنای یک سنسور و مجموعه‌ای از سوپاپ‌های کوچک نصب شده در داخل و خارج تایر استوار است. سنسور این سیستم وظیفه اندازه‌گیری فشار هوای داخل تایر را بر عهده دارد. با رسیدن فشار هوای داخلی تایر به پایین‌تر از سطح مشخص شده، سنسور دستور باز کردن سوپاپ‌های ورودی هوا به تایر را می‌دهد. این سوپاپ‌ها در کناره تایر تعبیه شده‌اند و امکان ورود هوا را فراهم می‌کنند. این شیر به یک تیوب داخلی متصل است و در سمت دیگر این تیوب نیز شیر دیگری قرار دارد که هوا را به داخل تایر می‌رساند و به این ترتیب با چرخش تایر و تغییر فرم آن، تیوب داخلی تحت فشار قرار می‌گیرد و تغییر شکل پیدا می‌کند و در هر بار چرخش هوا را از خارج مکیده و به داخل تایر پمپ می‌کند. این عمل آن قدر ادامه پیدا خواهد کرد تا فشار هوای داخلی تایر به سطح دلخواه برسد و پس از آن سوپاپ ورودی تایر مسدود می‌شود.

مکالمه‌ای که سالها پیش میان آلبرت اینشتین و اروین شرودینگر انجام گرفته نشان می‌دهد این دو ۸۰ سال پیش از اینکه توجه‌ها به سمت انرژی تاریک جلب شود، تصادفا به وجود آن پی برده بودند.

به گزارش علم پرس به نقل از تلگراف، برای نوابغ، اشتباهات بزرگ نیز گاه می‌توانند به موفقیت تبدیل شوند،‌همانطور که بزرگترین اشتباه زندگی اینشتین به موفقیتی دیگر تبدیل شده‌است.در سال ۱۹۱۷ معادله‌ جدید فضا-زمان اینشتین مفاهیم هندسی را در سمت چپ و انرژی را در سمت راست قرار داده‌بود.

ثابت‌های سمت چپ جهان را ثابت نگه می‌داشتند که به رصد‌های آن زمان هم‌خوانی داشت. اما در سال ۱۹۲۹ مشخص شد که جهان درحال انبساط است و اینشتین این ثابت را بزرگترین اشتباه زندگی خود نامید.اکنون تاریخ‌نویسی به نام الکس هاروی از دانشگاه نیویورک با بررسی مجدد مقاله‌های فیزیکدانان که در سال ۱۹۱۸ منتشر شده‌اند به بررسی مقاله‌ای پرداخته که در آن شرودینگر معادله اشتباه اینشتین را به بازی گرفته و ثابت‌های هندسی آن را از سمت چپ به راست انتقال داده‌است.این تغییر کوچک ثابت هندسی فضا-زمان را به منبعی از انرژی در جهان تغییر داد، به گفته هاروی این جا‌به‌جایی ممکن است از نظر ریاضی هیچ تفاوتی ایجاد نکند،‌اما از نظر فیزیکی تفاوتی بزرگ به وجود می‌آورد. اینشتین در پاسخ به این کار شرودینگر اعلام کرد ویژگی‌های این فرمول انرژی جدید یا بی‌معنی است و یا نیازمند جرم غیر‌قابل مشاهده منفی در فضای میان ستاره‌ای است.به گفته هاروی ظاهرا این جرم نامرئی باید همان انرژی تاریک باشد که تا سال ۱۹۹۸ برای توضیح شتاب انبساط جهان، دیگر به آن اشاره‌ای نشد. از آن زمان به بعد کیهان‌شناسان در جستجوی درک طبیعت حقیقی انرژی تاریک بوده‌اند. کشف این موضوع که جهان با سرعت درحال انبساط است در سال ۲۰۱۱ سه نوبل فیزیک را برای کاشفان این موضوع به ارمغان آورد.درصورتی که اینشتین ریاضیات را دنبال کرده‌بود می‌توانست یک ایده ارزشمند دیگر را پیش‌بینی کند اما وی در عوض به همان سرعتی که به این ایده پی‌برد آن را رد کرد. به گفته هاروی اینشتین آشکارا از بازی ریاضی شرودینگر آزرده خاطر شده بود زیرا لحن سخنان وی در نامه‌ها آزردگی را نشان می‌دهند.

شرودینگر

برگرفته از همشهری

بقیه در ادامه

محققان دانشگاه پورتوریکو از یک کاتالوگ جدید خبر دادند که قرار است تمام سیارات شناخته شده در کهکشان با احتمال برخورداری از حیات را که در حال حاضر هفت مورد بوده و انتظار می‌رود افزایش یابند، فهرست کند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این فهرست‌بندی آنلاین موسوم به «کاتالوگ سیارات فراخورشیدی قابل سکونت» این هفته اولین سالگرد خود را جشن می‌گیرد.هنگامی که این لیست در سال گذشته برای اولین بار منتشر شد، تنها دو سیاره با احتمال برخورداری از حیات در آن وجود داشت اما تا پایان سال پنج سیاره جدید به این فهرست اضافه شد که ورای انتظار محققان بود.به گفته محققان، خبرهای زیادی در مورد کشف سیارات قابل سکونت منتشر شده که برای افراد عادی گیج‌کننده است از این رو داشتن یک کاتالوگ از سیارات موجود در حال حاضر بسیار سودمند خواهد بود.در حال حاضر 27 سیاره کاندیدای دیگر در صف انتظار برای ورود به بخش قابل سکونت این لیست قرار دارند. در همین حین، ابزار هارپس(جستجوگر بسیار دقیق سرعت شعاعی سیاره) در شیلی و تلسکوپ فضایی کپلر هر ماه در حال کشف سیارات فراخورشیدی جدید هستند.این محققان اصولا احتمال برخورداری یک سیاره از امکان حیات را با استفاده از سه معیار ارزیابی می‌کنند: تنوع انرژی دریافتی ستاره از ستاره میزبان، جرم سیاره و اندازه آن. به شکل ساده‌تر اینکه سیارات غول‌پیکر گازی در اطراف ستاره‌های متغیر از احتمال کمتری در میزبانی حیات نسبت به سیارات سنگی کوچکتر در اطراف ستارگان ثابت برخورداند.

البته این داده‌ها اکنون بسیار ابتدایی هستند. تاکنون تمام دانش بشری نسبت به سیارات فراخورشیدی از ارزیابی‌های فیزیکی ساده بدست آمده و هنوز آگاهی کمی در مورد داده‌های شیمیایی و زیستی آنها در دست است.

همچنین در برخی موارد ممکن است که سیاره‌ای شناسایی شده اما توسط مشاهدات دیگر قابل تائید نباشد. یک مثال برای این مورد سیاره گلیزه 581g بود که توسط یک تیم از ستاره‌شناسان کشف شد اما با ابزار دیگر توسط تیمهای دیگر قابل شناسایی نبود.

فرمانده آخرین مأموریت سرنشین دار ماه، پس از گذشت چهار دهه، از جاگذاشتن دوربین عکسبرداری بر سطح ماه خبر داد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «اوگن سرنان» فرمانده مأموریت آپولو 17 و آخرین انسانی که قدم بر ماه گذاشت، در چهلمین سالگرد انجام این مأموریت از جا گذاشتن دوربین عکاسی مدل Hasselblad 500 بر سطح ماه خبر داد.آخرین مسافر ماه اکنون تأسف می‌خورد که چرا دوربین را بر سطح ماه باقی گذاشته و تصویری از آخرین رد قدمهایش بر سطح ماه را با خود به زمین نیاورده است.«سرنان» امیدوار است که روزی مسافران آینده ماه بتوانند این دوربین را به زمین بازگردانده و محققان از آن برای آنالیز سطح پرتوهای خورشیدی خارج از جو استفاده کنند.فضانورد سابق ناسا که هم اکنون 78 سال سن دارد، معتقد است که انسان تا پایان قرن میلادی جاری می‌تواند بر سطح مریخ قدم بگذارد.فرمانده مأموریت آپولو 17 از آرزوی سفر به مریخ گفت، اما یک سفر 9 ماهه برای رسیدن به سیاره سرخ را طولانی عنوان و ابراز امیدواری کرد که با توسعه فناوری های جدید از جمله استفاده از انرژی هسته ای بتوان مدت این سفر را به 60 روز کاهش داد.پس از پایان مأموریت آپولو 17 در دسامبر سال 1972 میلادی، سه مأموریت بعدی برای سفر به ماه بدلیل مشکلات مالی لغو شد و در حال حاضر کشورهایی مانند چین و روسیه در پی اعزام فضانورد به ماه هستند.

 ناسا قصد دارد تا با تعویض تمام لامپ‌های داخل ایستگاه فضایی بین‌المللی، به فضانوردان بی‌خواب خود کمک کند تا بهتر بخوابند. لامپ‌های جدید با تولید نورهای آبی، سفید و قرمز چرخه خواب انسان را تنظیم می‌کنند.به گزارش علم پرس به نقل از خبرآنلاین؛ بی‌خوابی فضانوردان موضوعی افسانه‌ای در ناسا به شمار می‌رود. فضانوردان تنها شش ساعت در شبانه‌روز می‌توانند سر بر بالش بگذارند، که بسیار کمتر از میزان خواب هشت ساعت و نیمه‌ای است که از نظر فنی آنها اجازه آن را دارند؛ تازه این کار را هم باید به صورت نوبتی انجام دهند. این مساله می‌تواند مشکلات جدی مانند خستگی را به دنبال داشته باشد. برای کمک به این مساله، ناسا قصد دارد تا تمام لامپ‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی را تعویض کند.به گزارش پاپ‌ساینس، انتخاب نوع صحیح نور می‌تواند اثرات شگفت‌انگیزی بر افرادی بگذارد که ریتم شبانه‌روزی آنها در اثر کار کردن در فضا یا ماموریت‌های مرتبط با آن به هم ریخته است. برای مثال، دانشمندانی که بر روی ماموریت‌های مریخی کار می‌کنند، با وجود اینکه روی زمین هستند اما باید بر اساس ساعت مریخی کار کنند؛ موضوعی که با توجه به تغییر مداوم شیفت‌های کاری مشکلات بزرگی را به وجود آورده است. اما نتیجه مطالعه جدیدی که توسط استیون لاکلی در دانشگاه هاروارد انجام شده، نشان می‌دهد که «نور آبی» و آنچه که با عنوان «بهداشت خواب» کارآمد نامیده می‌شود، می‌تواند باعث بهبود اوضاع شود.نتایج یافته‌های جدیدی که طی مطالعات لاکلی به دست آمده است نشان می‌دهد چشم پستانداران توانایی خاصی برای تشخیص زمان دارد. گیرنده‌های نوری سلول‌های گره‌ای واقع در جلوی شبکیه چشم برای دیدن به کار نمی روند، بلکه قادرند تا نور آبی انتهای طیف نور مرئی را تشخیص دهند. این سلول‌ها به بدن کمک می‌کند تا زمان را محاسبه کند، و تحریک کردن آنها می‌تواند بر ادراک فرد از شب و روز تاثیر بگذارد؛ تاثیری که با ایجاد اختلال در تولید ملاتونین انجام می‌گیرد.در ایستگاه فضایی بین‌المللی، گیرنده‌های نوری شبکیه چشم فضانوردان دائما توسط چرخه‌های ۹۰ دقیقه‌ای ناشی از طلوع و غروب خورشید، و همچنین وجود دائمی سیستم روشنایی داخلی ایستگاه تحریک می‌شود. این مساله می‌تواند منجر به تولید کمتر ملاتونین، و در نتیجه به هم ریختن عادات خواب شود.اکنون ناسا قصد دارد تا ۸۵ لامپ فلورسنت (مهتابی) موجود در بخش آمریکایی ایستگاه را بر دارد و آنها را با لامپ‌های LED مخصوصی جایگزین کند. این لامپ‌ها نور پخشی (Diffused) تولید می‌کنند و می‌توانند نور را به رنگ‌های مختلف آن فیلتر کنند. در طی ساعات کاری این لامپ‌ها نور سفید تولید می‌کند، در هنگام صبح و یا زمانی‌که فضانوردان مجبور می‌شوند تا به صورت اضطراری بیدار شوند نور آبی تولید می‌کند، و برای هنگام خواب نور قرمز پخش می‌کند.لاکلی که رهبری مطالعات نور آبی مریخ را بر عهده داشته است، همچنین قرار است تا بر روی سودمندی نورهای جدید مطالعه کند. در همین حال، شرکت فیلیپس تولید سری جدید لامپ‌های رنگی جدید خود را اعلام کرده است، که با استفاده از یک گوشی هوشمند می‌تواند آنها را برای انتهای قرمز و یا آبی طیف نور تنظیم کرد. بنابراین این امکان وجود دارد که استفاده از این لامپ‌ها علاوه بر فضا، بر روی زمین نیز متداول شود.

با این حال، نباید فراموش کرد که بی‌خوابی فضانوردان دلایل بیشمار و متنوعی دارد، که از اختلاف زمانی میان مراکز فرماندهی هوستون و مسکو، تا هوای مانده ایستگاه و سر و صدای دائمی را شامل می‌شود. متاسفانه استفاده از نورهای جدید برای هیچ کدام از این مسائل جوابگو نیستند.

گروهی از مدیران سابق ناسا با تأسیس یک شرکت خصوصی قصد دارند برنامه سفر به ماه را با هزینه سرسام آور 1.5 میلیارد دلار تا یک دهه آینده راه اندازی کنند.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با خارج شدن برنامه سفر مجدد به ماه از دستور کار ناسا و پس از موفقیت شرکت خصوصی اسپیس X‌ در پرتاب نخستین کپسول باری به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)، شرکت های خصوصی مختلفی برای حضور در این حوزه و اعزام مسافر و گردشگر به ماه اعلام آمادگی کرده اند.«آلن استرن» از مدیران سابق ناسا و مدیر شرکت تازه تأسیس Golden Spike‌ هدف از این طرح را کمک به کشورهای علاقه‌مند سفر به ماه از جمله کره جنوبی، ژاپن و آفریقای جنوبی عنوان می کند.در جمع اعضای موسس این شرکت شمار زیادی از محققان برجسته علوم فضایی و فضانوردان از جمله پروفسور «هاوارد مک کوری» و «گری گریفین» نیز دیده می شوند.این سفر رویایی و پرهزینه به ماه با اهداف تحقیقاتی یا تفریحی صورت می گیرد و مسوولان این شرکت امیدوارند که نخستین مسافران خود را تا یک دهه آینده راهی ماه کنند و برنامه ای برای انجام 15 تا 20 پرتاب در نظر گرفته اند.محققان این شرکت قصد دارند با خرید موشک و کپسول های موجود برای سفرهای فضایی، فضاپیمای جدیدی برای سفر به ماه طراحی کنند.هزینه 1.5 میلیارد دلاری این سفر دو نفره می تواند ماه را به مقصد جدید گردشگران تبدیل کند.

ماهواره Suomi NPP‌ ناسا مجهز به حسگرهای بسیار دقیقی برای رصد مناطق مختلف زمین در هنگام شب است.به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ماهواره مشترک ناسا و سازمان ملی اقیانوسی و جوی آمریکا (NOAA)‌ که در اکتبر سال 2011 میلادی به فضا پرتاب شد مجهز به حسگرهایی بسیار دقیق برای رصد سیاره زمین در هنگام شب است.در جدیدترین تصاویر ارسالی ماهواره Suomi NPP‌ نمای زیبایی از مناطق مختلف زمین از جمله رود نیل و ساحل غربی آمریکا در میان نور شبانگاهی شهرها به تصویر کشیده شده است.«استیو میلر» از محققان دانشگاه ایالتی کلورادو تأکید می کند: برخلاف انسان، زمین هیچگاه نمی خوابد و این پویایی را می توان در تصاویر شب زمین از فضا بوضوح دید.ماهواره Suomi NPP‌ با کمک سیستم روز- شب به صورت مستمر در حال تهیه تصویر از مناطق مختلف زمین است و بر خلاف دوربین که از یک نما و با یک حالت نوری عکسبرداری می کند، این ماهواره با اسکن چندین باره یک صحنه، تصویری با وضوح چند میلیون پیکسل ارائه می کند.ابزار روز - شب VIIRS‌ این ماهواره به محققان کمک می کند تا تصاویر بهتری در هنگام شب در اختیار داشته باشند؛ درصورتی که شدت نور در بخشی از تصویر زیاد باشد، حالت کم نور مانع از درخشش بیش از حد می شود و اگر یک پیکسل تاریک باشد، سیگنال تقویت نور فعال می شود.«جیمز گلسون» از محققان پروژه ماهواره Suomi NPP‌ در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا خاطر نشان می کند: این ابزار امکان تهیه تصاویر در هنگام شب های مهتابی یا فاقد نور ماه را فراهم می کند و جزئیات دقیقی از جو زمین، مناطق خشکی، دریایی و اقیانوس را به تصویر می کشد.

ناسا،آژانس فضایی آمریکا می‌گوید در سال ۲۰۲۰ روبات اینسایت را به مریخ می‌فرستد.به گزارش علم پرس به نقل از بی بی سی؛ این کاوشگر براساس کاوشگر دیگر این آژانس که «کنجکاوی» نام گرفته ساخته می‌شود.«کنجکاوی» در مرداد ماه امسال بر مریخ فرود آمد.ناسا امیدوار است بتواند از تکنولوژی‌های موفقی استفاده کند که در فرود آوردن این ماشین فضایی یک تنی بر دهانه عظیم موسوم به «گیل» در مریخ به کار رفتند.یکی از این تکنولوژی‌ها استفاده از نقاله‌ای با موتور موشکی است که برای نشاندن کاوشگر «کنجکاوی» بر مریخ با طناب‌های نایلونی به کار رفت.این خبر در بزرگ‌ترین همایش سالانه دانشمندان نجوم در سانفرانسیسکو توسط جان گرانسفلد مدیر بخش علمی ناسا اعلام شد.

صرفه جویی برای تحقیق

بودجه ناسا برای تحقیقات ستاره‌شناسی و به ویژه مریخ اخیرا کاهش پیدا کرده و باعث شده آمریکا از دو تعهد پیشین خود برای ماموریت‌های تحقیقاتی در ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ کنار بکشد.با این همه آقای گرانسفلد گفت چشم انداز بودجه ناسا برای یک ماموریت قابل توجه در پایان دهه جاری مثبت است. استفاده مجدد از تکنولوژی‌های استفاده شده در کنجکاوی باعث می‌شود این ماموریت از نظر مالی قابل انجام باشد.طراحی کاوشگر سال ۲۰۲۰ در بسیاری از جهات شبیه به «کنجکاوی» خواهد بود.ابزاری که بر این کاوشگر سوار می شوند احتمالا با وجود شباهت ظاهری زیاد تفاوت زیادی با ابزار فعلی خواهند داشت.کاوشگر کنجکاوی که ششم ماه اوت بر مریخ نشست به دنبال بررسی حفره گیل به جستجوی نشانه‌های حیات در گذشته مریخ است.تا اینجای کار مشخص شده که کنجکاوری بر بستری کهن از رودخانه‌ای فرود آمده که زمانی آب تا عمقی به بلندای کمر انسان در آن جریان داشته است.کنجکاوی مجهز به باتری پلوتونیوم از که انرژی قابل توجهی را برای ادامه ماموریت در اختیار کاوشگر می‌گذارد.انتظار می‌رود تا هشت سال دیگر که کاوشگر تازه ناسا و نسخه شبیه به کنجکاوی آماده باشد این ماشین فضایی یک تنی به ماموریت خود ادامه دهد.آقای گرانسفلد گفت بودجه ماموریت کنجکاوری را از دوره دو ساله فعلی به پنج سال خواهد رساند.

کانال‌های مریخی

یکی از معروف ترین کشفیات در سیاره سرخ، به ادعای یک ستاره شناس آمریکایی دهه ۱۸۷۰ میلادی باز می گردد که مدعی شناسایی کانال هایی بر سطح پوسته مریخ و در نتیجه اثبات وجود حیات در این سیاره بود.بر اساس فرضیه ارائه شده توسط «پرسیوال لوول»، مریخ باستانی سیاره ای سرسبز و دارای آب بوده است که به مرور زمان خشک می شود و ساکنان مریخ با حفر کانال های مهندسی ساز، آب را از قطب یخ زده به سراسر مریخ منتقل می کنند.با توسعه فناوری های رصد سیارات مشخص شد که فرضیه کانال های مریخی تنها یک توهم نوری و تصویری بوده است.

بقیه در ادامه نوشتار

نتایج بررسی دانشمندان از اطلاعات ارسال شده از کاوشگر فضایی «مسنجر» به زمین نشان می دهد به رغم آنکه عطارد نزدیک ترین سیاره منظومه شمسی به خورشید است، مقادیر فراوانی یخ در این سیاره وجود دارد.به گزارش علم پرس؛ دانشمندان آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا می گویند با در نظر گرفتن اینکه عطارد نزدیک ترین سیاره منظومه شمسی به خورشید است و دمای متوسط سطح این سیاره به یکصد و شصت و نه درجه سانتی گراد می رسد، تحقیقات اخیر آنها نشان می دهد مقادیر زیادی آب یخ زده در مناطق قطبی آن وجود دارد و به نظر می رسد آخرین مکان وجود یخ در منظومه شمسی قبل از خورشید باشد.

اخترشناسان بر این باورند انحراف تنها یک درجه ای محور چرخش این سیاره باعث می شود که نور خورشید هیچگاه به مناطق قطبی آن نتابد و دمای این مناطق بسیار سرد باشد.به گزارش خبرگزاری فرانسه از واشنگتن، فرضیه وجود آب یخ زده در عطارد چند دهه پیش مطرح و در سال هزار و نهصد و نود و یک با مشاهده تصاویری از صفحات سفید رنگ براق بر روی مناطق قطبی این سیاره با استفاده از رادیو تلسکوپ «آرسیبو Arecibo » در پورتو ریکو، این فرضیه تقویت شد.در نهایت، تصاویری که کاوشگر فضایی مسنجر در سال دو هزار و یازده و اوایل امسال به زمین ارسال کرد، بر همه اکتشافات پیشین در مورد این صفحات کمابیش براق در نقاط تاریک قطب های سیاره عطارد مهر تایید زد.علاوه بر این تصاویر، با استفاده از ابزار موجود بر روی کاوشگر مسنجر از جمله یک طیف سنج نوترونی بسیار پیشرفته، مشخص شد بر روی عطارد آب وجود دارد و می توان حجم این آب یخ زده را با دقت اندازه گیری کرد.

تأسیسات ملی احتراق آمریکا با دستیابی به رکورد شلیک لیزری با قدرت ۵۰۰ تریلیون وات، تلاش برای تولید انرژی گداخت هسته‌یی را آغاز کرده است.به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، تأسیسات ملی احتراق (NIF) در آزمایشگاه ملی لاورنس لیورمول آمریکا با هزینه‌ای بالغ بر پنج میلیارد دلار در سال ۲۰۰۰ میلادی مورد بهره برداری قرار گرفت، اما تکمیل این مرکز در سال ۲۰۰۹ میلادی صورت گرفت.در پنجم جولای ۲۰۱۲ (۱۵ تیر) محققان مرکز NIF‌ با ترکیب ۱۹۲ پرتو لیزر به رکورد شلیک لیزری با قدرت ۵۰۰ تراوات (تریلیون وات) انرژی در چند تریلیون ثانیه دست یافتند.قدرتمند‌ترین شلیک لیزری در جهان با هدف تسهیل مطالعات برای تولید انرژی گداخت هسته‌یی و ساخت راکتور همجوشی انجام شده است.زمانی که‌ ۱۹۲ پرتو لیزری منفرد بر روی هدفی متشکل از اتم‌های دوتریوم (اتم هیدروژن با یک نوترون) و تریتیوم (اتم هیدروژن با دو نوترون) متمرکز می‌شوند، هسته اتم‌ها ذوب شده و یک انفجار انرژی به وجود می‌آورد. دانشمندان امیدوارند که بتوانند با این روش، انرژی خالص را از گداخت هسته‌یی به دست بیاورند.«اتاقک هدف» (target chamber) این سیستم از پنل هایی آلومینیومی به ضخامت ۱۰ سانتی متر ساخته شده اند که امکان متمرکز شدن پرتوهای لیزر و ایجاد همجوشی هسته ای را فراهم می کنند.

 کاوشگر «کاسینی» برای نخستین بار موفق به ثبت تأثیر تغییرات فصول بر روی قمر «تیتان» شد.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «تیتان» دومین قمر بزرگ در منظومه شمسی و تنها نمونه دارای اتمسفر مشابه زمین محسوب می شود. طول یک سال در این قمر 29.5 سال زمینی است.کاوشگر «کاسینی» ناسا با استفاده از دوربین ISS برای نخستین بار تغییرات صورت گرفته در گردش جوی تیتان را که هر 15 سال یکبار روی داده و از زمین قابل مشاهده نیست به تصویر کشیده است.«نیک تینبی» سرپرست تیم تحقیقاتی در دانشگاه بریستول تأکید می کند: رصد نمای نزدیک کاسینی از قمر «تیتان» برای نخستین بار تغییرات سریعی را نشان می‌دهد که معمولا به ندرت روی می‌دهد.تغییرات فصلی در قطب جنوب تیتان روی داده و ورود آن به زمستان را نشان می دهد. این تغییرات فصلی با توجه به انحراف محور تیتان از خورشید که مشابه زاویه زمین با خورشید است با تغییر فصول بر روی زمین قابل مقایسه است.محققان با ردیابی تغییرات شیمیایی و اندازه گیری دمای جوی «تیتان» با استفاده از طیف سنجی مادون قرمز، موفق به ثبت جزئیات دقیق تغییرات فصلی در این قمر شدند.

نتایج یافته جدید محققان در خصوص تغییرات فصلی قمر «تیتان» در شماره جدید مجله Nature‌ منتشر شده است.

 مریخ‌نورد «کنجکاوی» ناسا برای ارسال اطلاعات و داده‌های دریافتی از سطح مریخ از ماهواره‌ها استفاده می‌کند، اما داده‌ها و تصاویر اکتشاف اخیر در منطقه «راکنست» با کمک مدارگرد مریخ اروپا به زمین مخابره شده است.

نمای پاناروما از منطقه «راکنست» مریخ

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مدارگرد «مارس اکسپرس» آژانس فضایی اروپا (ESA)‌ در همکاری مشترک با «کنجکاوی»، تصاویر و داده‌های دریافتی از سایت جدید کاوش بر سطح سیاره سرخ را به زمین مخابره کرده است.

مناطق مورد بررسی بر روی سنگ راکنست 3

این نخستین همکاری تصویری «مارس اکسپرس» با «کنجکاوی» محسوب می‌شود و پیش از این مدارگرد و مریخ‌نورد تنها از طریق ارسال سیگنال با یکدیگر ارتباط داشته اند.داده های علمی در مدت 15 دقیقه از مریخ نورد «کنجکاوی» برای مدارگرد ارسال شد و «مارس اکسپرس» نیز داده های دریافتی را برای آنتن 35 متری ESA‌ در استرالیا ارسال کرد که بصورت همزمان به مرکز عملیات فضایی اروپا در دارمشتات آلمان رسیدند.

بررسی سنگ با لیزر ابزار ChemCam کنجکاوی

این تصاویر توسط دوربین میکرو تصویرساز از راه دور ChemCam‌ کنجکاوی از منطقه «راکنست 3» (Rocknest3)‌ تهیه شده است؛ این دوربین مجهز به طیف سنج لیزری با قابلیت تاباندن لیزر به هدف و آنالیز ترکیبات شیمیایی نمونه است.«سیلوستر موریس» جانشین محقق اصلی ابزار ChemCam‌ در موسسه اختر فیزیک فرانسه، کیفیت تصاویر تهیه شده را بی نظیر توصیف کرد و افزود: تلفیق تصویربرداری و آنالیز، توانایی بالقوه برای مأموریت های آتی را نشان می دهد.

نمایی از «کنجکاوی» در یکصدمین روز مأموریت در مریخ

  مدارگرد «مارس اکسپرس» آژانس فضایی اروپا پیش از این نیز با مریخ نوردهای فونیکس، روح و فرصت در ارتباط بوده است.

مطالعات جدید از احتمال وجود حیات فرازمینی در سیاره‌های فراخورشیدی در مدار ستارگان سرد مانند کوتوله‌های سفید حکایت دارد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «رنه هلر» از محققان موسسه فیزیک نجومی لایبنیتس آلمان و از نویسندگان این تحقیق تأکید می‌کند: حتی اگر سیارات فراخورشیدی دارای آب به شکل مایع، در مناطق قابل سکونت کشف شوند، پیش از این وارد مرحله نابودی و مرگ شده‌اند.این سیارات در مدار دو نوع از اجرام آسمانی شامل کوتوله سفید و کوتوله قهوه‌ای در حال گردش هستند؛ کوتوله‌های سفید، ستاره‌هایی کوچک با هسته فوق‌العاده متراکم هستند که در مرحله واکنش همجوشی هسته‌ای متوقف شده‌اند و کوتوله قهوه‌ای ستارگان نافرجامی هستند که از سیارات در مدار خود بزرگترند، اما به اندازه کافی بزرگ نیستند که وارد فاز همجوشی ستاره‌ای شوند.بر اساس فرضیه‌های مطرح، کوتوله‌های سفید و قهوه‌ای از سطح تشعشع کافی برای ایجاد مناطق قابل سکونت در اطراف خود برخوردارند؛ اما هر دو نوع ستاره در حال سرد شدن هستند که به معنای نزدیک تر شدن مناطق قابل سکونت است.در این شرایط، سیاره ساکن در منطقه قابل سکونت کوتوله سفید وارد لبه داخلی ستاره میزبان شده و ذخایر احتمالی آب در اثر گرمای کوتوله تبخیر می‌شود؛ گو این که مدت‌ها قبل وارد فضا شده است.اما محققان نجوم به تازگی شماری از سیارات فراخورشیدی را در مناطق قابل سکونت کوتوله‌های قرمز شناسایی کرده‌اند که کوچکتر و تیره‌تر از خورشید هستند.کوتوله قرمز متداول ترین نوع ستارگان در کهکشان راه شیری محسوب می‌شود که 80 درصد جمعیت ستارگان کهکشانی را تشکیل می‌دهند.بر اساس مطالعات جدید، تخمین زده می‌شود که 40 درصد کوتوله‌های قرمز میزبان سیارات قابل سکونت هستند که در این شرایط چندین میلیارد ستاره کهکشان راه شیری می‌توانند دارای منابع احتمالی آب ه شکل مایع باشند.نتایج یافته جدید محققان در مجله Astrobiology (اختر زیست‌شناسی) منتشر شده است.

موسس شرکت اسپیس ایکس از طرحهای خود برای به استعمار درآوردن سیاره مریخ در 15 تا 20 سال آینده با اعزام 80 هزار پیشگام به این سیاره خبر داده است.

الون موسک، نبیان‌گذار شرکت اسپیس‌ایکس

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، الون موسک که در حال حاضر اولین کارآفرین خصوصی صنعت فضا است و یک ماموریت موفق به ایستگاه فضایی بین‌المللی را در بهار سال جاری در کارنامه خود دارد، اظهار کرده که این برنامه ابتدا با اعزام کمتر از 10 نفر به سیاره سرخ آغاز شده و در پایان به حرکتی بسیار بزرگ تبدیل خواهد شد.موسک هفته گذشته در نشست انجمن حمل و نقل هوایی سلطنتی در لندن پس از دریافت مدال طلا از این انجمن برای مشارکت خود در خصوصی‌سازی صنعت فضا اظهار کرد: در سیاره مریخ شما می‌توانید یک تمدن خودکفا را آغاز کرده و آنرا به یک چیز بسیار بزرگتر توسعه دهید.وی با ارائه جزئیات و آمار دقیق از برنامه‌های سخت اما ممکن خود اظهار کرد که گروه اول مسافران به این سیاره بیش از 10 تن نیستند و هزینه بلیت یک طرفه برای هر شخص 500 هزار دلار خواهد بود.موسک افزود: هزینه این بلیت باید کاهش یابد تا بیشتر انسان‌های کشورهای توسعه یافته در اواسط 40 سالگی خود بتوانند پول کافی برای این سفر را فراهم کنند.این مسافران به جای یک گردش میان سیاره‌یی برای کار فرستاده شده و به همراه خود تجهیزاتی را برای ساخت سکونتگاه‌های پایدار در خاک غبارآلود و خشک مریخ برای نسل‌های بعدی منتقل خواهند کرد.با گاز دی‌اکسیدکربن، خاک مریخ می‌تواند برای پرورش گیاهان جهت تامین نیاز غذایی انسان سازگار شود.ارسال تجهیزات اضافی همچنین می‌تواند به تولید کود، متان و اکسیژن با استفاده از عوامل طبیعی موجود در جو مانند نیتروژن، دی‌اکسید کربن و سطح یخ آبی آن بپردازد.موسک بر این باور است که یک تن از هر 100 هزار تن انسان علاقه‌مند به سفر به فضای عمیق بوده و با توجه به افزایش جمعیت زمین به هشت میلیارد نفر تا دو دهه آینده می‌توان به اعزام 80 هزار مسافر به سیاره سرخ امیدوار بود.البته هنوز اولین مرحله از این برنامه که اعزام یک انسان به سیاره مریخ است باقی مانده که انتظار می‌رود بین 15 تا 20 سال آینده محقق شود. با تکمیل این مرحله، فاز دوم به طراحی اسپیس ایکس برای یک موشک سریع و قابل استفاده مجدد با توانایی فرود عمودی به عنوان گام اساسی در دستیابی به مستعمره در مریخ اختصاص خواهد یافت.چنین طرحی در حال حاضر بر روی موشک فالکوم 9 این شرکت در حال کار بوده و آزمایشات برای پرتاب و فرود افقی آن در حال انجام است. این نمونه پیش‌ساخت موسوم به «ملخ» تاکنون دو پرواز کوتاه را انجام داده اما سازندگان قصد دارند که به تدریج ارتفاع و سرعت آنرا در سه ماه آینده افزایش دهند تا بتواند به مدار پرتاب شده و از آن به زمین بازگردد.موسک هزینه کلی این پروژه را که حدود 36 میلیارد دلار تخمین زده شده به مثابه یک بیمه عمر برای زندگی جمعی بشر می‌داند و علاوه بر کمک‌های دولتی برای منابع خصوصی هم حساب ویژه ای باز کرده است.

    ستاره‌شناسان در یافته‌های جدید خود در مورد سیاره خواهر پلوتو دریافته‌اند که این سیاره جو ندارد.

 به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این اطلاعات جدید در مورد سیاره «ماکی‌ماکی» که در مجله نیچر منتشر شده، با سنجش نور از داده‌های چندین تلسکوپ بزرگ بدست آمده است.به گفته ستاره‌شناسان این سیاره کوچک احتمالا از چند بسته جوی از یخ متان که به گاز تبدیل شده، برخوردار است.ماکی‌ماکی یکی از چهار سیاره کوتوله منظومه شمسی در آن سوی سیاره نپتون است که به دلیل فاصله بسیار زیاد آن از خورشید از دمای حدود 400 درجه زیر صفر برخوردار است.دانشمندان دمای این سیاره را که در سال 2005 کشف شده، با گرم شدن با یک لامپ 100 وات مقایسه کرده‌اند.

ماهواره رصدگر زمین «ترا» ناسا از یک پدیده جوی دیدنی موسوم به «خیابان ابر» بر فراز خلیج «هادسون» کانادا تصویر برداری کرده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پدیده جوی «خیابان ابر» (cloud street)‌ مجموعه‌ای از باند موازی طولانی ابرهای کومولوس است.این پدیده زمانی تشکیل می شود که هوای سرد از فراز آب های گرمتر عبور می‌کند و در این زمان لایه هوای گرمتر (لایه وارونگی) بر فراز هر دو قرار دارد.در حالی که آب نسبتا گرم، حرارت و رطوبت را به هوای سرد لایه بالاتر منتقل می‌کند، ستون‌های هوای گرمتر موسوم به ترمال بطور طبیعی در جو بالا رفته و به لایه وارونگی می‌رسند.لایه وارونگی نقش یک پوشش را ایفا می‌کند؛ هوای گرمتر با برخورد به این پوشش، چرخیده و باعث ایجاد جاده‌ای از سیلندرهای موازی هوای چرخشی می‌شود.در صورتی که سطح زمین یا آب یکسان باشند، (جاده) خیابان ابری می توانند تا چندین کیلومتر کشیده شوند.

تلسکوپ فضایی هابل شواهد تازه‌ای از بلعیده شدن یک سیاره توسط ستاره والد ارائه کرده است.به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیاره گازی غول پیکر WASP-12b در ابعاد 1.4 برابر مشتری در مداری بسیار نزدیک به ستاره میزبان در سال 2008 میلادی کشف شد.فاصله بین سیاره و ستاره والد به قدری نزدیک است که طول یک سال (مدت گردش به دور ستاره) تنها یک روز زمینی به طول می‌انجامد.این فاصله نزدیک باعث تشکیل ابر گازی بسیار داغی با شعاع سه برابر مشتری شده است؛ بخشی از این گاز با حرکت به سمت فضای بین ستاره‌ای، پوششی را در اطراف ستاره میزبان تشکیل داده‌اند.رصدهای صورت گرفته توسط تلسکوپ فضایی هابل حاکی از وجود عنصر «منیزیوم» در این ابر گازی است که باعث جذب نورهای نزدیک به فرابنفش و ناپدید شدن کامل ستاره در میان این ابر می‌شود.به گفته دکتر کارول هاسول، سرپرست تیم تحقیقاتی از دانشگاه اوپن، ساختاری مشابه وضعیت این سیاره و ستاره میزبان تاکنون مشاهده نشده است.این مطالعه توسط محققان کنسرسیوم WASP‌ انگلیس با همکاری محققان مرکز فیزیک نجومی دانشگاه کلورادو انجام شده است.